မောင်သူ့ဆီမလာတာငါးရက်မြောက်နေ့ပါ။
တစ်နေ့လုံးစိတ်တွေကမောင့်ဆီကိုဘဲရောက်နေသည်။ချမ်းရာရဲ့ငရှုပ်လေးဘယ်တွေများသွားခြေရှုပ်နေလို့ဒီလောက်ထိပစ်ထားနိုင်ရတာလဲ။ချမ်းရာလဲအဖေနဲ့စကားပြောပြီးကတည်းကဘယ်ကိုမှမထွက်ဖြစ်။အခုတောင်အိမ်ရှေ့မျက်နှာသာကအပင်အောက်မှစာအုပ်ဖတ်ရင်းစိတ်တွေကဇာတ်လမ်းဆီကိုလဲမရောက်မောင့်ဆီကိုသာရောက်နေသည်။
"ချမ်းရာ....."
"အ....အဖေ"
"ထိုင်မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဘာတွေစဉ်းစားနေလဲ"
"ဟိုတွေးဒီတွေးပါအဖေ"
"အဖေကစိတ်ဒဏ်ရာပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသလားသား"
"ဟင့်အင်းသားဘယ်လိုမှမနေပါဘူး"
"အဲ့ကောင်ကိုသူ့အဖေပွဲရုံမှာတွေ့တယ်"
"ဟင်...."
"ဟုတ်တယ်
အလုပ်တွေကူနေရင်းသင်ယူနေတယ်ထင်ပါရဲ့
လုပ်ပုံကိုင်ပုံကတော့စည်းစနစ်ကျကျရှိပါတယ်"
"ဟုတ်"
"သူ့ကိုသိပ်ချစ်တာဘဲလား"
"ဗျာ..."
"အစကအဖေ့သားကိုနှမြောလွန်းလို့ပါ
အခုသူကလဲအရင်လိုမဟုတ်ပြောင်းလဲလာတာအဖေ့သားကြောင့်ဘဲမလား"
"......."
"အဖေ့အမှားပါစကားလုံးရင့်ရင့်သီးသီးတွေသုံးခဲ့မိတာ"
အဖေကချမ်းရာလက်ကိုဆုတ်ကိုင်လာသည်။
"အဖေစိတ်ချပါတယ်
သူအဖေ့ဆီလာတယ်အများကြီးမပြောပါဘူးတစ်ခွန်းဘဲပြောသွားတာကျွန်တော်ဦးလေးသားကိုချစ်တယ်တဲ့အဲ့တာကြောင့်ဦးလေးခွင့်ပြုချက်လိုတယ်တဲ့လေအခုသူအိမ်ထောင်တစ်ခုတည်ထောင်ဖို့အတွက်ကြိုးစားနေပါတယ်တဲ့သူ့ကိုစောင့်ကြည့်ပေးပြီးကျေနပ်တဲ့အခြေအနေတစ်ခုရောက်ရင်သားကိုပေးပါတဲ့"
"အဖေ....."
"လာပါအုန်းအဖေ့ဆီ"
အဖေကလက်တွေကိုဆန့်တန်းပေးလာတာနဲ့ချမ်းရာလဲအလိုက်သင့်အဖေ့ရင်ခွင်ထဲကိုတိုးဝင်ပစ်မိသည်။သူခံစားမိသည်အဖေငိုနေတာ....
YOU ARE READING
𝐵𝑜𝑟𝑛 𝑇𝑜 𝑌𝑜𝑢𝑟(Ongoing)
Romanceညိုမင်းမာန်+ချမ်းအေးသာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လေးပါဘဲ စိတ်ကူးပေါက်ရာလျှောက်ရေးထားတော့လိုအပ်ချက်တွေလဲရှိနေပါသေးတယ် တဖြည်းဖြည်းချင်းပြင်ယူကြတာပေါ့
