Kurt [DÜZENLENİYOR]

*Kurt* 1. Bölüm

Merhaba

Kitapta gerçekleşen hiç bir olayın gerçeklik ile uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Şahıslar, zaman, mekan ve olaylar tamamen hayal ürünüdür, gerçekliği yansıtmamaktadır.

Bu kitap başımızı her gece yastığa rahat koymamız için dağlarda yatan şehitlerimiz ve onları yetiştiren ana, babalar adına yazılmıştır.

İyi okumalar dilerim.🤍

İlk yazma tarihi 14 Aralık 2023 saat 03:54

BAŞALAMA TARİHİNİZİ YAZAR MISINIZ RİCA ETSEM:)

Rize, İz Mevsim 18 yaşında.
İz Mevsim Öztürk...

Rize’nin yaz, kış serin esen rüzgarı yüzüme vuruyordu. Kendimi tam bir leyla gibi hissediyordum.

Elimde Asker olma biletimi tutuyordum. Askeriye’ye kabul mektubum gelmişti, girdiğim sınavlardan en yüksek notları alarak bu raddeye gelmiştim.

Şuan o kadar mutluyum ki kelimelerim tarif etmeye yetmiyordu. Ayaklarım yerden kesilmiş gibiydim.

Mutluydum lakin,

Tek sıkıntı babamlardan habersiz girmiştim bu sınava ama en yüksek puanı alarak kabul edilmiştim. İşte babamın gözünde bunun hiç bir değeri yoktu.

Düşüncelerim arasında kayıp olmuşken karşıdan gelen arkadaşımı gördüm ve “Ali kabul edildim. Sen kabul edildin mi?” diye sorarak yanına ilerledim.

Onunla aynı anda sınava girmiştik, kendisi benden yaşça büyük olsa da hayatında oluşan bazı sebepler onu bir kaç sene geri çekmişti.

O kadar heyecanlıydım ki hoplaya zıplaya gidiyordum Ali’nin yanına.
Ali bir kaç hızlı adımın ardından yanıma ulaştı ve “Ben de kabul edilmişim Mevo ben de!” dedi, birbirimize kocaman sarılmıştık.

Kolları belime dolanmış bir şekilde köy meydanında dönüyorduk. Köylüler buna alışkındı bizim her zaman ki halimizdi.
Aklıma gelen kötü sahneler dolayısıyla Ali’ye sardığım kollarımı çözdüm “Ben gidip babamlara söyleyeceğim Ali, korkunun ecele ne yazık ki faydası yok,” dediğimde tereddüt dolu bir ifade ile bana baktı.

Ellerimi tuttu ve “Emin misin Mevo ben de geleyim mi?” diye sordu. Babamı o da çok iyi bir şekilde tanıyordu.

Başıma geleceği biliyordu, “Sanırım tek halledebilirim,” diyerek yanıtladım ve bir şey demesini beklemeden yanından ayrıldım.

Onu bu işe dahil edemezdim, başının derde girmesi en son isteyeceğim şeydi.
Hızlı adımlarla evimizin bulunduğu sokağa girdim ve eve doğru adımladım.

Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki yerinden çıkacak diye korkuyordum. Evin tahta kapısını çaldım ve gergince beklemeye başladım.

Kapı annem tarafından açıldı, bana ve yüzümde ki ifadeye korku ile baksa da ona bir şey demeden yavaş adımlar ile içeride çay içen babam, abilerim ve kardeşimin yanına geçtim.

Alabildiğim, ciğerlerimin yettiği kadar derin bir nefes aldım ardından tek seferde “Baba size bir şey söyleyeceğim,” dedim ve onların tam karşısına oturdum. Annem ise arkamda durmuş bana bakıyordu.