Yalı Çapkını || Desde el principio

15. Bölüm || Güven

İyi okumalar!

****

Kaşlarım Ferit'in gözlerindeki o korkuyu görmemle daha şiddetli çatılmıştı. Ferit'in gözleri benim üzerimde durduğunda yutkundu.

Gecenin bir saati terasın kapısı çalınıyordu ve Ferit korkuyordu. Ferit neyden korkuyordu?

Yataktan kalkıp teras kapısına ilerleyeceğim sırada Ferit oturduğu yerden hızlıca kalkıp önüme geçti. "Ferit çekil önümden." Sert çıkan sesim ile daha fazla korkmuştu ama yine de önümden çekilmedi. Elimi omzuna koydum ve daha sert bir sesle, "Çekil önümden, dedim sana Ferit dimi?" Ferit hafifçe yana doğru kaydığında ilerleyip perdeyi çektim ve kapıyı açtım. Etrafa iyice baktığımda kimseyi görememiştim.

Ferit yanıma gelip beni içeri çekti ve kapıyı kapatıp, perdeyi çekti. "Boşuna kuruntu yaptın Seyran. Kuş falandır herhalde."
Kollarımı göğsümde birleştirip Ferit'e baktım. "Tamam, ben kuruntu yaptım ama sen? Ama sen Ferit, sen niye korktun?"

"Ben mi, ben mi korktum? Neyden korkacağım ki ben Seyran?"

"İşte onu bana sen söyleyeceksin Ferit. Seni artık bakışlarından bile tanıyacak kadar iyi biliyorum. Korktun ve ben bunu gördüm." Ferit gözlerini kaçırdığında elim kalbimin üstüne gitti. Korktum. Bilmediğim, yanlış bir şeyin olmasından korktum. Ferit'in benden bir şey saklıyor olma ihtimalinden korktum.

"Öyle bir an hırsız falan sandım, sende önden gidince işte... öylesine korktum Seyran bir an. Bu kadar." Dikkatle ona baktım, gözlerimizi sabitledim. "Benden bir şey saklamıyorsun değil mi Ferit?" Ferit yerinde dikleştiğinde ne kadar rahat görünmeye çalışsada değildi. "Ne saklayabilirim ki Seyran? Hiçbir şey saklamıyorum, bunu bil yeter."

"Umarım," dedim net bir sesle. "Umarım dediğin gibidir Ferit.
Umarım, benden birşey saklamıyorsundur. Yoksa," Ferit kaşlarını çatarak sordu. "Yoksa?"

Gülümsedim. "Yoksa asla affetmem. Sende bunu bil yeter."

Arkamı dönüp yatağa gittim ve yattım. Yorganı başıma kadar çektim ve gözlerimi kapadım. Bir damla gözyaşı süzüldü yanağıma, oradanda çeneme ve en sonunda yastığa düşüp nokta gibi bir ıslaklık oluştu yastıkta.

Ağladığım şey güvenimin boşa çıkmasıydı. Ferit'e söylemesemde ona güveniyordum ve ben kimseye güvenmezdim. Bu hayatta güvendiğim iki kişi vardı sadece.
Annem ve ablam. Başka kimseye güvenmem, güvenemem sanıyordum fakat işler değişmişti, işler planladığım gibi gitmemişti. Bir kişiye güvenmiştim, asla güvenmemem gerekirken ama olmuştu.

Ben Ferit Korhan'a güveniyordum ve bu güvenimin boşa çıkmasından deli gibi korkuyordum.

****

Sabah erkenden hazırlanmış ve bir taksi ayarlayıp okula geçmiştim.

Taksiye parasını ödeyip arabadan inerken siyah elbisemi düzelttim. Çantamı omzuma geçirip okula ilerlediğim anda telefonumun çalması ile durdum ve çantamdan telefonu çıkardığımda Ferit'in aradığını gördüm. Aramayı kapatıp telefonu sessize alıp çantama attım.

Okula girdiğimde beni Ece ile Nihan karşıladı. Onlara selam verdiğimde yanlarına gitmiştim. "Hoş geldin Seyran! Seni bekliyorduk bizde."