නුඹ ඇවිදින් ✔️

42 කොටස

"ඔයාලා හැමෝම දන්න රජිතා මැඩම් මගේ අම්මා නෙමෙයි... "

හිත රිදෙන මතක එකින් එක මම සේහ ඉස්සරහ දිගාරින්න පටන් ගත්තේ එයා සද්ද නැතුව ඒවා අහන් ඉද්දි....

"රජිතා කියන්නේ මගේ පුංචි.... ඉස්කෝලේ ඇතුලේ නම් මම හිතන්නේ ප්‍රින්සිපල් සර් ඇරෙන්න වෙන කිසිම කෙනෙක් ඒ ගැන දන්නේ නෑ.... ගමේ ඉද්දි අපිව බලාගත්තේ ආච්චියි සීයයී උනත් අපිට කන්න බොන්න ඉගෙන ගන්න දේවල් වලට වියදම් කරේ පුංචි... මම පොඩි දවස් වල ඉඳලම පුංචිට ගොඩක් ලැදියි.... මොකද අම්මා නැති වෙලා තිබ්බේ මම හම්බෙද්දිම වගේ නිසා පුංචි තමයි මාව ඉපදුන දවස් වල ඉඳලම බලලා තියෙන්නේ... අප්පච්චිත් මම හත වසරෙදි හදිසියෙම හාට් ඇටැක් එකකින් නැති වෙද්දී ආච්චියි සීයයී ඇරුනම මට ඉතුරු උන එකම නෑයා එයා.... ඒ වගේම ධාරණී..... ධාරණී කියන්නේ අපේ තාත්තා ජීවත් වෙලා ඉද්දී අරන් හදා ගන්න ගත්ත ළමෙක්... මට තාමත් හිතා ගන්න බෑ ඇයි එයා ධාරණීව අපේ ගෙදර ගෙනාවේ කියලා... ඒත් දවසක් තාත්තා වැඩට ගිහින් එද්දී එයා එක්ක ආව පොඩි කෙල්ලව මගේ ළඟට කරලා තාත්තා කිව්වා මේ ඉන්නේ අද ඉඳන් ඔයාගේ නංගි... ඒ නිසා එයාට නංගිට වගේ සලකන්න කියලා... ආච්චියි සීයයි කියපු විදිහට නම් ධාරණීට කාත් කවුරුත් ඉඳලා නෑ... තාත්තට පාරෙදි තමයි එයාව හම්බෙලා තිබ්බේ... මටත් තනියම ඉන්න නිසා එක පාරටම නංගි කෙනෙක් ලැබෙද්දී මම ඒ ගැන හරි සතුටු උනා... අන්තිමට තාත්තත් නැති වෙද්දී මට මගේ පවුල කියලා කියන්න ඉතුරු උනේ ආච්චියි සීයයි පුංචියි ධාරණියි ඒ වගේම මගේ සුදු අක්කයි විතරයි.... "

අතීත මතක වලට රිදෙනවා ගොඩාක්... ගතට වඩා හිතට මහන්සියක් දැනෙද්දි ටික වෙලාවක් සද්ද නැතුව ඉඳපු මම ආයෙම කතා කරන්න පටන් ගත්තා....

"සුදු අක්කා... පුංචි ගේ එකම දුව... පුංචි ගොඩක් වෙලාවට හිටියේ කොළඹ නිසා සුදු අක්කා තමයි නිතරම අපි ගැන හොයලා බැලුවේ... සුදු අක්කත් ඉගෙන ගත්තේ කොළඹ උනත් එයා නිතර නිතර ගමේ ආවා ගියා අපි ගැන හෙව්වා බැලුවා... ඒත්... ඒත් එක දවසක්... අපිට අහන්න ලැබුනේ කීයටවත් අපි අහන්න බලාපොරොත්තු වෙච්ච පණිවිඩයක් නෙමෙයි... එතකොට මට අවුරුදු දාහතරයි.... උදේ පාන්දරක ආච්චි මහ සද්දෙන් කෑ ගහනවා ඇහිලා නින්දෙන් නැගිටපු මම එතනට දුවලා යද්දී අහන්න ලැබුනේ දරා ගන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි.... "