《D♥︎D》
Doruk'tan.
Deren'in evinin önüne gelmiştim. Aşağı inip eve doğru gidemiyordum. Korkuyordum.
O evde değilse ve beni bırakıp gittiyse diye çok korkuyordum.
"Fazla korku cesareti kapıdan içeriye davet eder. Fazla cesaret ise korkuyu kapıdan kovar." Denmişti bana daha ben sekiz yaşındayken ve ben ne demek istediklerini hiç anlamamıştım. Şimdi ise hiç anlamak istemiyordum.
Cesaret bünyeme öyle bir akın etti ki yerimde duramaz hale geldim o an. Arabadan indim ve hızlı adımlarla eve doğru ilerledim. Göz açıp kapayıncaya kadar evin zilini çalmıştım. Kapıyı kimin açacağını beklerken hiç beklemediğim birinin açması ile kaşlarım otomatikman çatıldı.
"Buyurun, birine mi bakmıştınız?" Yutkundum ilk. Daha sonra boğazımı temizledim.
"Deren adında bir kızı arıyorum ben ama..."
"Deren?" Dedi sorgularcasına. İsmi hatırlamış gibi gülümseyerek geri içeri girdi. Ben bekledim. O kadar çok bekledim ki, artık korku cesareti evin içinde bağlamış bana hükmediyordu.
"Buyurun." Kadın geri geldiğinde elinde olan bir çantayı bana uzattı. Bakakaldım öylece.
Boğazımda bir ukde vardı şimdi. Yutkunsam geçmiyor, karnımda olan kelebekler artık bir ölü gibi kalbime defnediliyorlardı.
"Deren yani Deren Hanım bu evi bana satıp gitti. Bu çantada da sizin isminiz yazıyordu."
"Beni nereden tanıyorsunuz?"
"Geleceğinizi söylemişti çünkü..." Gözlerime yaşlar doldu. Veda bile etmeden giden Deren'e kalbim kırıldı.
Ağlamak istemiyordum. Ağlarsam bir kez daha yenilirdim...
Sahi, bir insanın gidişine kaç defa ağlardım ben?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EZBER BOZAN||texting
Acaktutunsenbana: Geceden kalma insanlara tutunsenbana: İçtikten sonra başı dönmüş başka yerde uyanmışlaraaa tutunsenbana: Günaydınnn ezber bozaannn Deren: Siktir lan oradan. Deren: Gün aymış gibi mi görünüyor yüzüme? ...
