"တံခါးဖွင့်စမ်း!! ဂျီမင်း!!! အားးး"
ထယ်ယောင်းမျက်လုံးတွေပြူးကာ ထိုနေရာတင်
ကြက်သေသေကာ ကြောင်ရပ်နေမိတော့သည်။
"မဖွင့်သေးဘူးလား ဟမ်!!"
"....."
ဟိုဘက်ကအသံပြန်မလာတာကြောင့် ဂျောင်ဂု
စိတ်တိုလာရပြီ ဒီမှာတအားလိုနေပါပြီဆို မသိရင်
ကိုယ်ကပဲသူနဲ့လုပ်ချင်တာကျနေတာပဲ ဖြစ်နိုင်ရင်
ဟိုကောင်လေးဆီသွားတယ်
"မကြားဘူးလား အထဲကတစ်ယောက်!! ငါတံခါး
ဖျက်ဝင်လာမှ အဆိုးမဆိုနဲ့နော်!!"
ထယ်ယောင်းလဲ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ အခန်းတံခါးကို
ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် သူဖွင့်တုန်းရှိသေး အထဲကို
ဒယိမ်ဒယိုင်နဲ့ဝင်လာတဲ့ ဂျောင်ဂုရှီး တံခါးကို
အကြမ်းဆောင့်ပိတ်လိုက်တာမို့ ကြောက်တာမို့
ထွက်ပြေးဖို့လုပ်တဲ့ချိန် ခါးကနေလက်တစ်ဖက်နဲ့
ဆွဲပွေ့ခံလိုက်ရလို့ လူကလေပေါ်ရောက်သွားသလိုပဲ
"ပတ်ခ်ဂျီမင်း မင်းကပုပါတယ် ဘာလို့
ကင်မ်ထယ်ယောင်းနဲ့ ရွယ်တူဖြစ်နေရတာ အရပ်က"
"....."
"ငါဆေးသာမိတာလူလုံးကွဲပါသေးတယ် ဘာလို့
ကင်မ်ထယ်ယောင်းမျက်နှာပဲမြင်နေရတာ"
"....."
"ကိစ္စမရှိဘူး ဒါဆိုငါခရီးပိုရောက်တယ်"
ထယ်ယောင်းကြောက်လို့ အသံတသံမှမထွက်ပဲ
လက်သည်းတွေသာကိုက်နေမိတော့တယ် ချက်ချင်းဆိုသလို သူကိုကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်လို့ လန့်ရပြန်သည် ခါးပတ်တွေဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဆွဲချနေလို့
"နေ~နေပါအုန်း မ~မနမ်းတော့ဘူးလား ဇာတ်~ဇာတ်ကားထဲမှာဆို အရင်နမ်း~နမ်း..."
သူစကားမဆုံးသေး အကြမ်းကြီးဖိစုပ်နမ်းလာလို့
တွန်းထုတ်နေမိတော့တယ်
"မင်းပဲနမ်းဆို အခုကျဘာလို့တွန်းရပြန်တာလဲ"
"နာတယ်လို့!"
ဂျောင်ဂုဆေးမိရင်ရူးသွားတာလား လူပါမြင်ရတာ
မဟုတ်ပဲ အသံကစ ကောင်လေးအသံပဲ ကြားနေရသည် ဂျောင်ဂုလဲစိတ်ကိုတထစ်လျှော့ပြီး
သူ့အောက်ကကောင်လေးရဲ့ ခါးလေးကို သိမ်ဖက်ထားကာ နှုတ်ခမ်းဆီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဦးတည်နမ်းလိုက်တယ်
