ထယ်ယောင်းမျက်လုံးနှစ်လုံးဖွင့် သတိရလာတော့
ပတ်ပတ်လည်ကမြူတွေကြီးပဲ အုံ့ဆိုင်းနေသည်
ထယ်ယောင်းသူကိုယ်သူပြန်ကြည့်တော့
ဆေးရုံမှာမဟုတ်ပဲ တောထဲကတစ်နေရာမှာ
မြူတွေအုံ့နေတယ်လို့ခံစားရတယ်
ပြီးတော့သူတစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်ရမှာလေ အခုက
သူကလမ်းတောင်လျှောက်နေရသည် ဘာလဲအခု
သူကသေသွားတာလား ဟင့်အင်းသေလို့မရဘူးနော်
ဂျောင်ကုတစ်ယောက်ထဲက သူပစ်မထားနိုင်ဘူး
"လူလေး"
ထယ်ယောင်းခေါ်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်တော့
အသက်ကြီးကြီး လူအိုကြီးတစ်ယောက်
"အဘ ဒီနေရာကဘာလဲ"
"လူလေးကဘယ်လိုထင်လို့လဲ"
"ထယ်ကဆေးရုံရောက်ရမှာလေ ဘာလို့တောထဲ
ရောက်နေတာလဲ ထယ့်အမျိုးသားက စိတ်ပူနေမှာပေါ့"
"ဒါကတောထဲမဟုတ်ဘူး လူလေးအမျိုးသားက
ဒါမျိုးဖြစ်အောင်လုပ်ထားတာလေ စိတ်ပူမယ်
ထင်လို့လား"
"အာ...ဟုတ်သားပဲ ဒါပင်မဲ့"
"လူလေးမှာရွေးစရာနှစ်လမ်းရှိတယ် လူလေးက
အခုဝိဥာည် လူလေးခန္ဓာကိုယ်က ဆေးရုံမှာ
လူလေးပြန်ပြီးဒုက္ခခံမလား နောင်ဘဝမှာ
လူကောင်းသူကောင်းနဲ့ဆုံဖို့ ဝင်စားမလား"
"လူဆိုတာဖြစ်လာရင် အဆိုးကောင်းကြုံရမှာပဲ
အမြဲတမ်းကြီးအကောင်းမကြုံနိုင်သလို အမြဲတမ်း
အဆိုးမကြုံနိုင်ပါဘူး"
"ဒါဆိုလူလေးက"
"ဟုတ်တယ် ထယ့်အမျိုးသားဆီပဲ ပြန်သွားမယ်"
"လူလေးရွေးချယ်မှုတိုင်းပါပဲ"
ထယ်ယောင်း ထိုအဘနဲ့စကားပြောပြီး လဲကျသွားတယ် ပြန်နိုးလာတော့ ဆေးရုံရောက်နေသည်
ထယ်ယောင်းအဲ့ကျမှသက်ပြင်းချမိသည် ခေါင်းကို
စမ်းကြည့်တော့ ပတ်တီးနဲ့ ခါးမှာရော လက်တွေမှာရော သူပြုံးမိတယ် ဒါတွေကမှ သူ့လက်တွေ့ဘဝလေ
ထယ်ယောင်း မျက်လုံးဝှေ့ကြည့်တော့ ဂျောင်ကု
ဝင်လာတာမြင်လို့ မျက်လုံးပြန်မှိတ်ထားလိုက်သည်
ဂျောင်ကုတို့စကားပြောသံတော့နားစွင့်ထားလိုက်
သည်
