"ဘယ်မှာလဲ ဟိုကောင်!"
"သခင်လေးအခန်းထဲပို့ထားပါတယ်"
"မင်းတို့ထွက်သွား! ဘာသံကြားကြား ဝင်မလာနဲ့
ဝင်လာတဲ့ကောင် အသေပဲ!!"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်လေး"
သူအိမ်ကDaddyတပည့်တွေအကုန်ထွက်သွားမှ
တံခါးမကြီးကို လော့ချလိုက်တယ် ပြီးတော့
ဘောင်ဘီကဝတ်ထားတဲ့ခါးပတ်ကို ချွတ်လိုက်တယ်
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း!!"
ထယ်ယောင်းကုတင်ပေါ်ကနေဆင်းပြီး ဒူးထောက်
ထိုင်လိုက်တယ် မျက်လုံးနှစ်လုံးပါ စုံမှိတ်ရင်းပေါ့
"ဟက်!! သိတတ်လိုက်တာ မင်းမျက်ရည်တွေ
မကျစမ်းနဲ့ အဲ့တာငါ့ကိုပျော့သွားစေတယ် မင်းမျက်ရည်က ငါ့တွက်လက်နက်တစ်ခုလိုပဲ မင်းမျက်ရည်တွေ အခုသုတ်လိုက်!!"
ထယ်ယောင်းလဲမျက်ရည်တွေကို လက်နဲ့ဖိသုတ်လိုက်တယ် ခေါင်းကတော့ငုံ့မြဲငုံ့ထားလိုက်တယ်
ဂျောင်ဂုအားရပါရလက်လွယ်ပြီး ခါးပတ်နဲ့
ထယ်ယောင်းလက်မောင်းကို တစ်ချက်စရိုက်လိုက်တယ်
"အ့!!"
"မျက်ရည်မကျနဲ့နော်!"
ဂျောင်ဂုပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ထယ်ယောင်းကို နောက်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်လိုက်သည် သူတစ်ချက်ရိုက်တိုင်း
ညည်းသံထွက်လာလို့ နားနားပြီးရိုက်လိုက်တယ်
သူအဲ့လောက်လဲကြင်နာတရားမကင်းမဲ့ပါဘူး
ဂျောင်ဂုသူရိုက်ရတဲ့လက်တွေနာလာမှ ခါးပတ်ကို
အောက်ပစ်ချကာ ရပ်ပေးလိုက်တော့သည်
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း ငါ့ကိုကြည့်စမ်း!"
ထယ်ယောင်းမရဲတရဲနဲ့မော့ကြည့်လိုက်တာ သူကို
မျက်ရည်တွေနဲ့ပြန်ကြည့်လာတဲ့ဂျောင်ဂု ပြီးတော့
မဲ့ပြုံးတစ်ချက်ပြုံးပြီ ဟိုဘက်လှည့်သွားတယ်
"ဘာလို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ ငါ့မိဘတွက်ဂုဏ်သိက္ခာဆိုတာ သူတို့အသက်လိုပဲ ဟမ်!"
"...."
"မေးနေတာဖြေလေ"
"ကြိုက်~ကြိုက်သလိုထင်နိုင်ပါတယ် ထယ်မှာ
ပြောစရာစကားမရှိဘူး"
"အေ မင်းမရှိပင်မဲ့ငါရှိတယ် မင်းကြောင့် မင်းတို့တွေကြောင့် Mommy Shockရပြီးဆုံးပြီ ကျေနပ်ကြလား ကျေနပ်တယ်မလားလို့!!!"
