Chaser-Jayke

7.

09/01/2024-Salı

Saatler sonra yatmakta olduğu koltukta uyandı Jake. Gözlerini ovuşturup ayılmaya çalışırken mutfaktan birkaç ses geldiğini duydu. Evinde hırsız mı var diye düşünürken yan tarafta Jay'in çantasını gördü. O buradaydı. Yüzüne bir gülüş yayıldı bunu düşününce.

Yeni uyandığı için uykulu bir halde sallana sallana mutfağa gitti. Gerçekten Jay buradaydı. Ve ortama yayılan güzel kokuya bakılırsa yemek yapmıştı. Hem de Jake'in uzun zamandır görmediği türden olan ev yemeklerinden.

Yürüme sesleri duyan Jay arkasına dönüp Jake'i gördü. "Uyanmışsın. Nasılsın, rahat uyudun mu?"

Jake başını sallayıp iyice yaklaştı Jay'e. "Evi sen mi topladın?"

Jay cevap vermeden yalnızca gülümsedi ama Jake anlamıştı. "Keşke kendini yormasaydın bunun için. Ya da beni uyandırsaydın."

"Yoruldun sen, kıyamazdım uyandırmaya. Ama şimdi boşver bunu. Hadi, masaya geç. Sana sıcak sıcak yemek yaptım."

Jake çocuksu bir sevinçle ellerini çırpıp masaya geçti. Abartı görünüyor olabilirdi, ama o ilgi görmeye alışık biri olmadığından bu ufacık şeyler onu o kadar mutlu ediyordu ki.

"Ne seversin bilemedim pek. Ama umarım beğenirsin. Ayrıca evine izinsiz müdahale ettiğim için de üzgünüm. Sadece..."

"Teşekkür ederim, her şey için."

Jay buna karşılık daha da arttırdı güzel gülümsemesini ve elini Jake'in masada olan elinin üzerine koyup hafifçe sıktı. Ona yakınlık göstermek için yapmıştı bunu ama Jake'in hafifçe kızardığını fark edince sevinmekten kendini alamadı.

*****

Jay oturma odasında, karşısına oturmuş ve bütün ciddiyetiyle bir şeyler anlatan Jake'i izliyordu. Ne anlattığını bilmiyordu ama tam olarak bu çocuğa dalıp gittiğinden emindi.

"Jay, az önce sana evimde hipopotam beslediğimi söyledim ve sen 'Ne güzel!' diye tepki verdin. Beni dinliyor musun?"

Jay pot kırdığını anlayınca telaşla doğruldu ve mahcup bir hale büründü. "Çok özür dilerim gerçekten. Düşünmeye dalmışım sadece."

"Ne düşünüyordun ki bu kadar?"

Jay bunu elbette söyleyemezdi. Jake'e zamanda yolculuğun mümkün olduğunu iddia etse deli olduğunu düşünmez miydi?

"Zamanda yolculuğun gerçek olduğunu."

Pişmanlıkla 'Dilimi eşek arısı soksun ya.' şeklinde hayıflanırken Jake'ten hiç beklemediği bir cevap aldı.

"Gerçek olmadığına inanmamak için nedenimiz yok sonuçta."

"Ne yani, sen gerçekten bunun mümkün olduğunu mu düşünüyorsun?"

Jay şüpheyle tek kaşını kaldırıp sorarken Jake gayet rahat bir halde yanıtlıyordu onu. "Bunu ben bilemem. Mesela, Taehyun'u tanıyorsun değil mi? Selamlaştığınızı görmüştüm. Okulda onun büyücü olduğuna dair dedikodular dönüyor. Hepsi bunun aptalca olduğu kanısında. Ama belki de bu bir gerçek. Bilemeyiz."

Jay, Jake'in gerçeği bulmaya ne kadar yakın olduğunu fark etti. Taehyun ile yaptığının kötü bir şey olup olmadığına emin değildi ama şimdilik bilinmesine gerek yoktu. Üstelik henüz onu tam olarak kurtarmış sayılmazdı. Sonuçta intihar gününe hâlâ zaman vardı.

Yine de aklını bu düşünceyle bulandırmak ve bu anı mahvetmek istemedi. "Her neyse. Ciddi konulardan bahsetmek şu an fazla iç karartıcı. Bana beslediğin hipopotamı anlatmaya ne dersin?"

Jake kıkırdayarak onu onayladığında gerçekten büyük bir ciddiyetle Jay ile olan sohbetine devam etti. Gerçi daha çok o anlatıyor, Jay dinliyordu ama ikisi de halinden memnundu.

Gecenin ilerleyen saatlerinde Jay ailesinden gelen çağrılar sonucu evden ayrılmak zorunda kalmıştı. Jake onu üzülerek yollasa da sabah tekrar birlikte olacakları düşüncesiyle teselli bulmuştu.

Jay çıkmadan ona sarılmış, evini bundan sonra düzenli tutmaya özen göstermesini söylemiş ve gitmişti. O gittikten sonra Jake evi çok boş bulmuştu. Jay onun hayatına aniden inmiş bir ışık gibiydi. O ışık olmasa Jake kendi karanlığında kaybolup giderdi.

Henüz gideli yarım saat kadar olmasına rağmen Jake onu özlediğini fark etti. Şu birkaç günde bu kadar yakın olmalarına fazlasıyla şaşıyordu ama bu onu hiç olmadığı kadar da mutlu ediyordu. O olmadan önceki zamanları ise düşünmek bile istemiyor, gelmemek üzere gittiğine inanıyordu kötü anlarının. Jay'in de tüm kalbiyle bunu dilediğini bilemezdi.