How fame can be too much

~7~

Er zijn wat weken voorbij gegaan en ik voel me niet echt anders. Ik heb een post gemaakt over dat ik beter mijn content bij FIFA had kunnen houden en deze heb ik even later ook weer verwijderd. Helaas is dit opgepakt door sommige fans die het bericht wel hebben gezien, ook y/n heeft het gezien en mij gevraagd of het wel goed met me gaat, ik heb gezegd dat het oké gaat terwijl er op dat moment een traan over mijn wang rolde. De dingen die ik had gelezen over de geestelijke pijn omzetten naar lichamelijke pijn hebben zo nu en dan wel geholpen maar ik weet ook dat dit niet de oplossing gaat zijn om elke keer als ik nare gedachtes heb mezelf te verwonden. 

Ik zit aan de keukentafel en scrol wat op TikTok, de zoek geschiedenis doet me elke keer herinneren aan de rede waarom ik spijt heb van mijn keuzes, ik snap dat er bij fame fans komen kijken maar ik had nooit verwacht dat sommige zo ver zouden gaan als edits te maken waar in het lijkt alsof ik seks heb met iemand. Ik zucht en verwijder mijn geschiedenis, moet moeite neem ik een hap van mijn boterham en moet moeite doen dit binnen te houden. Eigenlijk wil ik best even met iemand praten maar weet echt niet met wie ik dat kan doen, de jongens zullen het niet begrijpen en ik heb eerlijk gezegd ook geen zin om hun weer met dezelfde problemen lastig te vallen.  Ik kijk naar de contacten in mijn mobiel en er springt niet echt iemand uit waarvan ik denk dat deze persoon mij zou kunnen helpen. Over een paar dagen hebben we opnames en ik heb hier echt geen zin in, ik app Koen om me af te melden voor deze week en volgende week, Koen is het er niet mee eens maar dat doet me niks. 

Ik snap ook niet zo goed dat ik uit bed ben gekomen, na dat ik gegeten heb stap ik onder de douche, ik kweek mijn pleisters los en bekijk de schaden die ik aan mijn armen gedaan heb. Voorheen trok ik de pleisters los voor dat ik onder het water stapte tot dat ik een keer één van de wonden nogmaals open trok. Elke keer als ik er naar kijk vraag ik me af wat ik eigenlijk aan het doen ben, ik zou eigenlijk hulp moeten zoeken maar daar heb ik ook geen zin in. Als ik uit de douche stap verbind ik mijn diepste wonden nog een keer een loop dan met mijn handdoek om mijn middel naar mijn kledingkast, ik trek deze open en door de rommel die ik er vorige keer zo terug in heb geduwd komt nu alles naar beneden vallen, ik rol met mijn ogen en zucht, ik trek een schone boxer uit de la van de kast en trek uit de gevallen stapel kleding een jongginsbroek, ik ga op de rand van mijn bed zitten en trek mijn kleding aan, mijn handdoek gooi ik daarna in de hoek van de kamer en laat me naar achter vallen op mijn bed. Ik staar naar het plafond terwijl ik mijn ogen langzaam zwaarder  voel worden, ik laat ze dicht vallen en ik begin vrijwel meteen te dromen. 

Ik bevind me in een lege ruimte, ik kijk om me heen en het doet me denken aan een video die we jaren geleden hebben opgenomen, ik zie Mark en trek mijn wenkbrauw op. "Wat doe jij hier?" "Matt ben je vergeten dat we vandaag een video zouden opnemen." "Wat? Maar jij zit al jaren niet meer bij de Bankzitters, toch?" Ik begin aan mezelf te twijfelen. "Mark, wat bedoel je? " "De andere komen ook zo." Mark gaat door met zijn verhaal alsof hij niet hoort dat ik tegen hem praat, als ik de andere jongens zie binnen komen herinner ik me ineens weer waar ik deze ruimte van ken, hier hebben we ooit een video opgenomen over taart maken en Mascha was hier de jury. De hele dag schiet in beelden aan me voorbij, alles gaat zo snel tot het moment dat Mascha binnen komt, ik naar haar maar ze kijkt niet naar mij, het lijkt alsof ze me helemaal niet ziet, op het moment dat ik haar probeer aan te raken is het ineens niet meer Mascha maar y/n die ik zie. "Hey Matthyas." Ik heb er echt een hekel aan als mensen mij zo noemen maar uit haar mond klinkt het best lief. Ik wil met haar praten maar het moment dat ik mijn mond open wil doen gaat mijn telefoon.

Ik schrik wakker als ik mijn mobiel naast mijn oor hoor afgaan, ik schiet recht op en pak het ding op. 'Maurice' Staat er op het scherm, wat zou hij willen? Ik neem zijn belletje aan en zeg hem met een slaperige stem gedag. Maurice vraagt wat dingen maar ik luister niet helemaal naar hem. "Zie ik je dan overmorgen bij mij?" "Ja is goed..." Shit wat heb ik zojuist gezegd. "Is goed dan zien we je dan!" "Wacht... Wacht... Wacht Maurice! Wat gaan we doen?" "Dat vertel ik je net, heb je wel geluisterd?" "Nee, sorry niet helemaal." "Gaat het wel goed met je Matthy?" "Beetje moe, maar komt goed." Maurice legt nog een keer aan mij uit wat wil en ik vind het prima om hem en Simon te helpen met hun video's. Ondanks dat ik me heb afgemeld bij mijn eigen vrienden omdat ik geen zin heb in hun gezeur lijkt het me wel even verfrissend om even bij andere te zijn en te kijken hoe hun het aanpakken en wie weet is y/n daar ook wel. 

2 Dagen later;

Ik ben onderweg naar Maurice zijn huis, vandaag voel ik me eigenlijk wel goed, het is fijn om even uit de dagelijkse sleur te zijn en even wat anders te gaan doen, ik ben een uurtje onderweg als ik bij Maurice de oprit op rij, ik ben een paar minuten eerder als afgesproken, ik stap mijn auto uit en ik hoor dat de deur open wordt gedaan. "Matt je bent vroeg!" Hoor ik Maurice zeggen, ik gooi mijn auto deur dicht en loop naar hem toe. "Was rustig op de weg." Zeg ik terwijl ik hem groet. "Simon is er nog niet, maar kom alvast lekker binnen, y/n is er trouwens ook vandaag, dat vind je toch niet erg?" Ik schud mijn hoofd en loop achter hem aan naar binnen. "Hey Matthy, leuk je weer te zien." Zegt y/n als ik binnen kom lopen. "Hey kleine." Ze lacht als ik haar zo noem, ik denk niet de ze van mij verwacht had dat ik haar ook zo zou gaan noemen.

Niet veel later komt Simon ook aan en help ik hun met wat dingen voor het beeld en geluid en het uitwerken van wat edits. Als Simon en Maurice druk bezig zijn ga ik even naast y/n zitten. "Hey Matt, hoe gaat het met je?" Vraagt ze lief aan me. "Mhaw, ik mag niet klagen, denk ik." "Dat klinkt niet helemaal geweldig." Ik haal mijn schouders op. "Wil je er over praten?" "Aan de ene kant wel maar niet hier, ik ben hier nu niet om over mezelf te praten." "Dat snap ik wel." Ik val even stil en pak mijn mobiel uit mijn broekzak en zie dat ik een gemiste oproep heb van Raoul, die bel ik later vanmiddag wel terug daar heb ik nu geen zin in. 

Als ik aan het einde van de dag mijn auto instap voel ik me goed, ik heb een leuke dag gehad en ik heb met y/n afgesproken dat ze een keer langs komt om te praten, ik weet eigenlijk niet zo goed waarom ik dat gedaan heb maar het voelt goed als ik met haar praat, ik heb het idee dat ze precies begrijpt wat ik bedoel. Thuis aangekomen bel ik Raoul terug en verzin ik een smoes waarom ik hem vanmiddag niet opgenomen heb, Raoul maakt zich duidelijk zorgen om me maar ik twijfel of ik hem wil vertellen waar ik allemaal mee zit.