How fame can be too much

~11~

De tijd die tussen de aankondiging van onze AFAS show en de extra show zat leken ver weg van deze dag te zijn maar hier sta ik dan in een repetitieruimten te kijken naar een choreografie voor een dansje bij het nummer je blik richting mij.  Ik heb y/n in deze periode niet meer gezien of gesproken, ik voelde me te ongemakkelijk om iets tegen haar te zeggen. Vandaag moeten mijn gedachten bij het oefenen van de danspasjes blijven, maar hoe hard ik ook mijn best doe wil het maar niet lukken, ik heb het warm en ik wuif met mijn hand lucht naar mijn gezicht. "Matt doe je trui uit." Roept Koen naar me, ik schud mijn hoofd. "Niet nodig, ik pak wel even wat te drinken gaan jullie maar even verder dan kijk ik wel even naar hoe het moet." Met een slecht verzonnen smoes loop ik weg naar de hoek van de ruimte en pak een fles water, ik kijk naar de jongens terwijl ik een beetje op adem probeer te komen. Ik heb geen zin het uitleggen van de net verse wonden op mijn arm, misschien niet het beste idee om te doen vlak voor dat we moesten optreden en ik waarschijnlijk een paar keer een kleding wissel moest doen, maar het voelde zo goed om even mijn gedachten stil te krijgen.

AFAS Show:

De intro speelt af en we kijken elkaar allemaal nog een keer aan, de zenuwen gieren door mijn lijf en ik hoop dat alles goed gaat. Zodra we één voor één aangekondigd worden gaat de hele zaal los, ik hoor vooral veel kinderen gillen, als mijn ogen een beetje kunnen focussen op de zaal zie ik vooral veel lampjes van zaklampen van mobieltje, veel mobiels aan een powerbank en vooral veel meisjes voor aan het podium. De zaal doet vrolijk mee met alles en even vergeet ik weer al mijn problemen, zo nu en dan stappen we even opzij om nog wat van onze vooraf genomen video te laten afspelen. 

Ik stap een stukje naar achter om backstage te kijken wat daar gaande is, ik zie veel kinderen richting de EHBO lopen en ik zie nog meer mensen aan komen, ik blijf even kijken en zie dan tot mijn verbazing Maurice en y/n die kant op lopen. Na dat ik hun heb gezien probeer ik mijn aandacht bij het optreden te houden. "Matt Focus!" Het is Raoul die als eerste merkt dat ik er met mijn gedachten niet bij ben. 

De show gaat verder prima voorbij maar zodra we terug komen backstage loop ik heel snel van de rest van de jongens weg, ik heb geen zin om weer een discussie met ze te moeten hebben. Ik loop even naar buiten en haal diep ademen terwijl ik tegen het gebouw sta en mezelf op de grond zat zakken, mijn hoofd steunt op mijn knieën en ik hoor niet dat er iemand naast me is komen zitten.  "Hey maatje, wat is er aan de hand?"  De stem van Russo haalt mij uit mijn gedachten. Ik kijk hem aan en schud mijn hoofd. "Ze was er, ik heb haar gezien."  Russo haalt vragend zijn schouders op. "Wie was er?" "Ze liep naar de EHBO, y/n en Maurice." Ik vertel Russo het verhaal van hoe ik y/n heb leren kennen. "Ik zou haar toch een berichtje sturen Matt als je er zo erg mee zit, leg het haar uit wat er gebeurt is ik denk wel dat ze het kan begrijpen."  

Binnen vertel ik de jongens hetzelfde verhaal en ook hun raden me aan om hetzelfde te doen, we doen onze 2de show van de dag en daarna heb ik eindelijk de moed bij elkaar verzameld om y/n een bericht te sturen. 

---------------------------------

Matthy: Hey, zag ik jou vanmiddag nou naar de EHBO post gaan bij ons concert? Ik wist niet dat je zou komen.

Y/n: Zo het verbaast me dat je me nummer nog hebt, maar klopt ik heb 39 graden koorts al de hele dag, maar goed ik heb gestreden om de kaartjes en Maurice zou rijden en ik wilde heel graag gaan. Ik had aspirine genomen voor ik weg ging van huis maar het was blijkbaar niet genoeg. Ik ging naar de EHBO om daar wat extra te halen. 

Matthy: Jeetje 39 graden koorts dan hoor je op bed te liggen en niet bij een concert in de zaal te staan. 

Y/n: Ja ach, ik dacht dat het wel zou lukken en ik wilde jullie graag nog een keer zien, maar helaas toen ik stond te gillen bij een nummer voelde ik al mijn goeie zuurstof uit mijn hoofd weg zakken en toe heeft Maurice me tussen de mensen uit getrokken. Ik heb helaas Milo zijn Roller coaster gemist daardoor. 

Matthy: Beloof me dat je nu wel eerst aan jezelf denkt en beter wordt. Milo zal het vast nog wel een keertje voor je willen zingen als ik het vraag. 

Y/n: Dat kan ik ook van jou vragen. Ik zag de pleister op je arm.

---------------------------------

Ik slik als ik haar antwoord leest, ik had niet verwacht dat iemand de subtiel geplakte pleister had kunnen zien, ik weet mezelf niet echt een houding te geven en leg mijn mobiel meteen aan de kant. Veel tijd om er verder over na te denken krijg ik niet als de jongens mij komen halen om de after party mee te vieren. 

Een paar weken later:

Y/n en ik hebben sinds de avond van de AFAS weer contact, ik voel me meteen weer beter en dat word ook opgemerkt door de andere jongens. Vandaag hebben we een draai dag voor ons kanaal en ik heb er echt weer zin in. " Matt wat ben je weer vrolijk de afgelopen weken na ons optrede." Merkt Robbie op. "Dankje, het heeft me denk ik goed gedaan dat optreden. Zeker nu we volgend jaar naar het Ziggo Dome gaan hebben we weer wat om naar uit te kijken ik denk dat dat wel helpt ook." Ik wil hun nog niet over y/n vertellen, ze zullen wel denken dat ik haar weer aan het lijntje zou houden. Nee de enige wie ik vertel over mijn contact met haar is Russo, hij heeft beloofd niks te zeggen en ik geloof hem op zijn woord. 

Mijn wonden op mijn arm zijn ondertussen zo goed als genezen en ik overweeg al een paar weken om ook dit tegen de jongens te gaan vertellen, ik heb verschillende manieren bedacht om dit te doen maar uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat er geen goeie manier is om dit te vertellen dus heb ik besloten dat ik het beste kan doen tijdens de lunch vanmiddag.