How fame can be too much

~8~

Raoul staat zaterdag ineens voor mijn deur ondanks dat ik hem had verteld dat hij dat niet hoefde te doen kon ik hem niet op andere gedachten brengen, als hij eenmaal binnen is maakt mij het ook niet heel veel meer uit en na een paar keer vertellen dat het allemaal goed met mij gaat stoort ik toch in en vertel ik hem hoe ik me echt voel. "Matt waarom heb je niet eerder wat gezegd dan hadden we je misschien kunnen helpen." Is zijn antwoord, maar ik denk niet dat dat de oplossing is, ik heb Raoul de verwondingen op mijn armen laten zien waarna het gesprek een paar minuten stil is valt . "Ik snap het niet, je lijkt altijd zo vrolijk." Ik haal mijn schouder op. "Je mag eerlijk van me weten dat ik de eerste dag dat ik hier alleen was na de verhuizing wel echt even heb moeten huilen." Ik zie Raoul naar woorden zoeken. "Matt we zijn je beste vrienden, waarom verteld je ons dit niet? We hebben je zovaak gevraagd of er iets was." De bezorgdheid is in zijn stem te horen. "Ik heb jullie ook verteld waar ik mee zat." Raoul kijkt bedenkelijk. "Bedoel je die vorige keer?" Ik knik. "Maar dat was niet alles dus?" Ik knik nog een keer en het valt weer even stil. "Beloof me dat je vanaf nu alles tegen mij verteld?" Ik zucht, ik wou dat ik dat kon beloven maar als ik nu zou zeggen dat ik dat doe dan zou ik tegen hem liegen. "Ik kan je niks beloven Roelie, wat ik je wel kan zeggen is dat wel iemand heb gevonden waar ik mee kan praten." De blik van Raoul veranderd van bezorgd naar nieuwsgierig. "Oh maar dat klikt als iets positiefs? Wie is het?" "Weet je nog dat meisje dat mee was met Simon en Maurice?" "Die gene waar Koen je nog een paar weken mee heeft gepest omdat ze aan kwam lopen in een stampertjes pyjama?" Ik was dat van haar pyjama allang weer vergeten en moet er wel om lachen als ik het weer hoor. "Ja dat meisje ja." Ik vertel Raoul dan pas dat ik hem niet opgenomen had toen hij mij belde omdat ik bij Simon en Maurice ben geweest om hun te helpen met een video een zij daar ook was. "Matt ik ben blij dat je nu tenminste eerlijk bent, ik snap je volkomen maar in het vervolg laat ons wat meer weten over hoe je je voelt, we zijn niet voor niks je vrienden." Ik krijg een knuffel van Raoul en ik voel me een beetje schuldig. "Komt goed, ik ga me best doen weer mijn oude zelf te worden." "Is goed knul, zie ik je maandag weer op kantoor?" "Ja ik zal er zijn." Ik laat Raoul er weer uit en voel me opgelucht, ik kijk op de klok en zie dat het nog redelijk vroeg in de ochtend is, ik besluit om te kijken of het met lukt om een video op te nemen. 

Het is me uiteindelijk niet gelukt om een video op te nemen, in plaats daarvan heb ik de hele middag met mijn mobiel in mijn handen gezeten toen ik een melding van y/n zag op poppen. Ondanks dat we de hele middag over games en het maken van video's hebben zitten praten ben ik een stuk vrolijker als dat ik was, we hebben afgesproken dat ze volgende weekend langs komt bij mij, ze wilde graag weten hoe het is om te racen in een raceseat en laat ik die nou toevallig deze week net hebben aangesloten. 

Het volgende weekend; 

Ik ben gister laat thuis gekomen na een avondje met de jongens weg te zijn geweest, de werk week viel me reuze mee en iedereen was blij dat ik er weer was, de bezorgdheid in de groep was duidelijk te merken, Raoul zal ze wel het één en andere hebben verteld. Hoe ik in mijn bed beland ben weet ik eigenlijk niet meer zo heel goed, ik draai me nog een keertje om en val half inslaap tot dat ik op het punt kom dat ik het gevoel heb dat ik val, ik schrik wakker en kijk op mijn mobiel hoe laat het is, ik rol met mijn ogen als ik zie dat het al veelte laat is, ik moet nog douche, aankleden en eten voor dat y/n hier is, maar zo te zien gaat dit mij allemaal niet meer lukken, ik spring uit bed en pak snel wat schone kleren en loop de badkamer in.  Net als ik bijna klaar ben met alles hoor ik de bel gaan. "Shit." Mompel ik in mezelf,  ik ben nog helemaal niet klaar. Ik snel naar de voordeur en zie y/n daar staan. Met een wat ongemakkelijk gevoel laat ik haar binnen. Als ze de woonkamer inloopt snel ik naar boven om mijn nog druppelende haren snel in model te brengen. Ik kijk snel nog een paar keer naar mezelf in de spiegel en zucht, ik schuif de mouwen van mijn trui terug naar beneden na dat ik mijn pleister op mijn arm vervangen heb, ik voel me elke keer weer stom dat ik mezelf deze wonden heb aangedaan. Ik snap niet zo goed wat er de laatste tijd met mij is, de druk van de fans en het doorgeslagen gedrag van sommige mensen op internet hebben op mijn zijn tol geëist, na dat ik y/n heb ontmoet heb ik mijn vriendin aan de kant gezet, ik voelde het niet meer met haar, zeker niet toen ze zo heftig reageerde op dat ik haar vertelde over y/n en dat ik haar naar haar hotelkamer had gebracht op de avond van ons eerste feest. Nu zit er alweer een nieuw feest aan te komen en ik wil y/n vragen of ze misschien met mij mee zou willen gaan.

Ik kom de woonkamer in lopen en zie haar naar mijn foto's kijken, ze staat met de foto van mij en Mascha in haar handen, ze schrik als ze mij hoort binnen komen. "Sorry dat ik aan je spullen zit." Zegt ze en ze zet de foto weer neer. "Geeft niet kijken mag altijd." Zeg ik met een scheve glimlach. "Je zal wel denken wie is dat meisje." "Dat is Mascha, ik ken haar wel, je hebt wel eens video's met haar gemaakt." Even weet ik niet goed wat ik moet zeggen, vaak als ik meiden hier over de vloer heb reageren ze best heftig op die foto, dat was met Carolijn ook zo. "En het voetbalveld herkenden ik ook." Ineens voel ik een raar gevoel op komen, het besef dat ik hier met een misschien dan toch wel iemand sta die waarschijnlijk meer van mij weet als ik van haar komt ineens bij me binnen, maar toch voel ik me mezelf bij haar. "Wil je koffie?" Vraag ik uiteindelijk aan haar. Ze knikt van ja en ik verdwijn de keuken in. "Simon vind dat ik op haar lijkt." Zegt ze als ik terug kom met 2 kopjes koffie in mijn handen, ze kijkt nog steeds naar de foto. Ik zet haar kopje voor haar op tafel en ga naast haar op de bank zitten. "Is dat zo? Laat mij is kijken dan." Ik pak de foto en hou die naast haar gezicht, ik ben opgelucht dat ik dus niet de enige was die zag dat ze op elkaar lijken. "Ja ik zie wel wat hij bedoeld." Ik glimlach naar haar en zet de foto weer neer. "Ik dacht altijd dat jullie wat gehad hadden?" Deze vraag krijg ik zo vaak, nu dat ik zelf de video's allemaal weer is terug heb gekeken snap ik wel dat heel veel mensen dit gedacht hebben. "Nee nooit, maar ik snap de verwarring, ik heb de video's ook gezien en snap waarom iedereen het dacht. Mascha en ik hadden altijd een hele goeie band." "Hadden? Spreken jullie elkaar niet meer?" "Al jaren niet meer eigenlijk. Of nou ja toe ik een relatie kreeg toen werd het steeds minder." Aan haar blik te zien verwacht ze dat ik het hele verhaal ga vertellen en dat doe ik dan ook, het gaat eigenlijk bij haar vrijwel vanzelf. "Jeetje heftig hoor Matt." Haar reactie is oprecht dat kan ik meteen zien. 

Waar het begin van de middag misschien wat stroef verliep en ik vooral veel met haar gepraat heb, loopt de rest van de middag vrij soepel, ik heb haar laten racen, waar ze totaal niet goed in was en ik heb alle instellingen van mijn spel moeten aanpassen zodat ze in ieder geval de eerste ronde door kwam. "Ik dacht dat het makkelijker zou worden als ik een stuur vast zou hebben, maar het verschild helemaal niks." Zegt ze lachend als ze de stoel uit stapt. "Ik heb nog nooit iemand zo slecht zien spelen." Ik moet lachen en veranderd snel alle instellingen terug. "Ik ben ook meer een persoon die kan genieten van het spelen van storyline games zoals God op war Detroit become human." Dit zijn games die ik zelf nooit zou spelen maar het laatst genoemde spel heb ik ooit wel is iets van gehoord. "Die laatste schijnt erg goed te zijn." "Welke Detroit? Heb je die nooit gespeeld, want dat moet je echt doen! Dat spel heeft een zieke plottwist, of nou ja daar zorg je zelf voor door de keuze die je maakt is het spel zelf. Wil je hem een keer spelen? Ik kan hem volgende keer wel mee nemen." "Is er een volgende keer?" Ik zie haar gezicht rood worden en ik moet lachen. "Nou ja als je wilt kan ik best nog een keer langs komen." Zegt ze dan voorzichtig. "Dat is helemaal prima, als jij dan je game mee neemt maken we er een leuk weekend van." "Weekend, als in zaterdag, zondag?" Ik knik. "Ik neem aan dat we die game niet in 3 uurtje uitspelen? En toevallig is de logeerkamer vrij." Ik zie haar even twijfelen maar ze stemt daarna toch in, we spreken af dat ze over 2 weken weer komt. 

Als ik in de avond weer in mijn bed lig voel ik me eindelijk weer mezelf, ik voel me voor het eerst ik weken weer vrolijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik erg uit kijk naar de komende week, voor dat ik mijn ogen dicht doe stuur ik y/n nog een berichtje om haar te bedanken voor de gezellig dag en dat ze naar me wilde luisteren. Daarna leg ik mijn mobiel aan de lader en draai ik me om en val inslaap.