How fame can be too much

~9~

Ik heb nu een paar keer met y/n  afgesproken en we hebben het erg gezellig, ik voel me op me gemak en heb haar verteld over mijn selfharm, tot mijn verbazing heeft ze mij ook in vertrouwen genomen om over haar eigen mental health te zijn gaan praten en zo is me een hele boel duidelijk geworden waarom het zo goed klikt tussen ons, ik heb haar gevraagd of ze zin heeft om naar onze Tivoli show te komen en dat wilde ze wel alleen als Maurice ook mee mocht. Haar band met Maurice is iets waar je als buitenstander jaloers op zou worden als je haar leuk zou vinden maar ze heeft me verteld dat Maurice voor haar de broer is die ze nooit heeft gehad. Een paar weken voor ons optreden heb ik contact gehad met Maurice die vroeg of hij Simon ook mee mocht nemen, ik vond dit niet erg en heb er voor gezorgd dat ze alle 3 op de gastenlijst komen te staan. 

Tivoli; 

Na weken voorbereid te hebben is het vandaag zo ver onze show in Tivoli, de zenuwen gieren door mijn lijf en ik voel me eerlijk gezegd een beetje misselijk. "Doe we een shotje voor dat we op moeten?" Vraagt Russo. "Tuurlijk doen we dat met jou Rus!" Reageert Milo en voor dat ik het weet sta ik met een shotglas in mijn handen, wat kan het me ook schelen ik doe gewoon mee, de laatste weken voel ik me beter en dat is ook op gevallen bij de andere jongens. Ik sla mijn glas op tafel en dan hoor ik Koen roepen. "Hey jij, het stampertjes pyjama meisje, wie heeft haar doorgelaten." Hij lacht heel hard als hij y/n in de deurpost ziet staan. Ik  staat meteen op en geeft haar een knuffel. "Matt? Beetje uitleg zou top zijn?" "Ja wat valt er uit te leggen dan? We zijn bevriend geraakt." "Bevriend of ook meer?" Vraagt Milo. "Vrienden ja Miel, ze is hier met Simon en Maurice. We praten nog even voor dat we op moeten en als we backstage lopen naar het podium toe blijft ze bij Maurice staan. "Succes Matt." Ze geeft met een knuffel en ik lach naar haar. 

Ik loop tussen de nummers door soms even naar haar toe er zijn momenten dat het gegil van de zaal mij even teveel word en ik heel even mijn momenten moet pakken om mijn concentratie te bewaren, ook in mijn hoofd gaat er van alles door me heen. Ik merk dat ik ondanks dat ik me beter voel toch niet alles van de jongens kan hebben vandaag en er zijn bepaalde grappen waar ik niet op zit te wachten. "Koen hou gewoon even je bek." Mompel ik naar hem als hij weer een opmerking maakt die bij mij even verkeerd valt. "Sorry, ik wist niet dat je kwaad werd." Ik wuif het weg als laat maar gaan en we gaan door met ons optreden. Na dat ik zelf lang heb getwijfeld of dat ik moet handelen naar de gedachten die ik heb en met nog steeds in mijn hoofd dat dit meisje zo op Mascha lijkt en die klik die ik met haar voel besluit ik nog een keer naar haar toe te rennen. "Ben je oké Mat?" Vraagt ze aan me, zonder nog te twijfelen pak ik haar vast en druk een kus op haar lippen. "Ja meer dan oké. Kleine bedankt dat je er de afgelopen weken voor me geweest bent." Even staart ze me aan zonder wat te zeggen. "Uhmmm... Ja, graag gedaan denk ik?" Ik ren snel terug het podium op en ik zie de jongens met een lach naar me kijken.  "Gewoon vrienden toch Matt?" Fluistert Koen in mijn oor terwijl hij mij een box geeft. "Gewoon vrienden Koen, ik wilde haar alleen even bedanken." Fluister ik terug. Na het optreden gaan we nog ergens wat drinken met ze alle, Maurice is met y/n en Simon al naar huis en ik besluit zelf om het ook niet te laat te maken en op tijd naar huis te gaan.

Als ik thuis kom en mijn auto parkeer hoor ik dat er iemand aan komt fietsen, ik stap de auto uit en kijk recht in de ogen van Carolijn. "Kunnen we praten?" Is het eerste dat ze zegt. Ik knik en loop samen met haar naar binnen. "Hmm het ruikt hier naar vrouwenparfum." Deze opmerking valt bij mij meteen niet lekker. "Ben je hier om te oordelen of om met mij te praten?" Het gesprek duurt ook niet lang voordat ik merk dat ze hier niet voor mij is maar om te kijken of de roddels die rond gaan op internet kloppen. "Ik hoorde dat je steeds vaker bezoek krijgt." "Dat klopt want ik heb ook gewoon vrienden, raar hé." Reageer ik bot. "Vrienden? Je zal vriendinnen bedoelen." "Oh je bedoelt die Kleine." "Kleine? Als in y/n als in het zusje van Maurice?" "Carolijn als je de antwoorden op de vragen die je stelt al weet waarom stel je ze dan? En daarbij Maurice heeft geen zusje. Y/n is zijn beste vriendin. Maar wat gaat jou dit eigenlijk aan?" Ik krijg een boze blik toegeworpen en ik zie dat ze haar arm optilt. "Waag het!" Zeg ik tegen haar, ze maakt een beweging naar me met de bedoeling dat ze me wil slaan, ik pak haar bij haar pols vast en zo staan we nog een paar minuten stil tot dat ik haar los laat. "Het lijkt me beter dat je gaat, ik denk dat hij uit gepraat zijn." Ik zet haar mijn huis uit en doe de deur meteen achter haar op slot. 

Paar weken later;

Met de gebeurtenis  van een paar weken terug nog in mijn achterhoofd heb ik langzaam het contact met y/n een beetje laten verwateren. Ik wil haar niet mee trekken in mijn persoonlijke drama. Ik heb haar een paar keer afgezegd op dagen dat we al afgesproken hadden met de smoes dat ik het druk had met opnames.

"Matt ga je mee naar PSV vanavond?" Ik kijk op van mijn computer en wil eigenlijk meteen nee zeggen maar besluit om Robbie niet weer af te wijzen. "Is goed, heb je een kaartje over dan?" "Ja ik zou met een vriend gaan maar die zit thuis even niet zo lekker ruzie met zijn chick je kent het wel." "Ja als het kan dan ga ik wel mee, ik kan de afleiding wel gebruiken." Robbie geeft mijn een vragende blik maar deze negeer ik, ik vertel hem onderweg wel waar ik mee zit. Mijn opmerking is ook de andere jongens niet ontgaan en als ik in de keuken sta komt Raoul naar me toe. "Zijn er weer problemen Matt? Ik dacht namelijk dat het weer wat beter met je ging." Ik haal mijn schouders op als antwoord en pak wat te drinken uit de koelkast. "Je weet dat je met ons altijd kan praten hé, maar goed dat heb ik wel vaker gezegd." Raoul geeft me een subtiel schouderklopje en loopt dan weer terug naar zijn bureau. Ik laat me niet veel later ook weer op mijn stoel vallen en zucht, ik heb echt geen zin meer om mijn werk af te maken dus sla ik op waar ik mee bezig was en ga ik een beetje op mijn mobiel zitten scrollen. 

Als ik na een lange dag bij Robbie in de auto stap is het eerste waar hij over begint mijn houding van vandaag, het zal de andere ook niet ontgaan zijn dat ik vrij weinig werk heb gedaan. "Matt, wat is er toch met jou? We merken allemaal dat je de laatste tijd steeds vaker wisselende stemmingen hebt." "Moeten we echt elke keer over mijn drama praten?" Zeg ik verveeld. "Jou drama zoals jij dat wilt noemen heeft wel effect op onze video's en de werksfeer." "Boeit, misschien stop ik er ook wel mee." Robbie kijkt me verbaast aan. "Huh? Stoppen, waarom?" "Ja ik voeg zo toch niks toe? Je zegt het zelf." "Ja maar zo bedoel ik dat niet!" Er ontstaat een discussie en Robbie rijdt zijn auto de snelweg af en stop bij een benzinepomp, hij loopt kwaad de auto uit en ik blijf achter. Mijn handen trillen van woede, waarom moeten ze perse alles weten? Waarom is het zo moeilijk te begrijpen dat ik niet wil praten over de dingen de gebeuren buiten de draaidagen en kantooruren om? Ik zucht nog een keer, ik weet niet waar ik goed aan doe dit keer, ik wil mijn vrienden niet ook verliezen. Ik klik mijn gordel los en stap de auto uit en ga achter Robbie aan. "Rob! Wacht even!" Roep ik naar hem, hij staat stil en draait zich om. "Sorry, ik ga al vertellen waar ik mee zit, maar beloof me alsjeblieft dat jullie stoppen met het bemoeien in mijn leven want ik kan er niet meer tegen, laat me alsjeblieft zelf uit zoeken hoe ik de dingen ga fixen." Rob knikt en ik vertel over die nacht na Tivoli en over hoe ik daarna y/n aan de kant gezet heb omdat ik niet wilde dat ze in mijn drama terecht zou komen. "Jeetje wat heftig, maar dit kan je ook niet doen, dat meisje heeft je niks gedaan en omdat jij bang bent dat zij mee getrokken word in jou 'drama' kan je haar niet zomaar aan de kant zetten." Ik weet dat Rob gelijk heeft maar ik weet geen andere oplossing.