MAZİDE KALAN -Solmuş Çiçekler-

18. YÜREKLİ BİR ANNENİN KIZI

Bir anne vardı. Katil bir anne. Kızının ruhunu öldüren bir anne değil, kızının ruhu için öldüren bir anne...

...

Elinde ki tüfeğe daha sıkı sarıldı Karanfil. Yavaşça mutfağa gidip pencereden dışarıya baktı. Sertçe yutkunduğunda elindeki tüfeğe yeniden baktı.

Kızı için yapacaktı. Bu hayatta ne yaptıysa kızı içindi. Ne feda ettiyse, her şey... Pişman değildi.

Gözlerini kapatıp kısa bir süre sonra tekrar açtı. Mutfaktan çıkıp yeniden kapıya doğru yöneldiğinde kapının kilidini çevirip kapıyı açtı. Kapı gıcırtılı bir sesle açıldığında önce tüfeğini sonra kendisini dışarıya çıkardı. Tüfeğini hazır olda beklerken hava karanlık olduğu için bastığı yeri bile görmüyordu.

"Sen!" Karanfil arkasını döndü. Az önceki saçı başı dağınık kadını gördü. "Kızı bana ver!" Elindeki bıçağa baktı Karanfil ardından yutkundu.

"Kocan gibi sende mi boğazıma bıçak dayayacaksın!" Kadın bir adım attığında bir Karanfil henüz çekili olmayan tetiğini çekti. "Eğer tek bir adım bile atarsan seni öldürürüm! Kızıma dokunmayacaksınız! Buna izin vermem! Onun hayatını maf etmenize izin vermem!"

Kadın durdu. Uyuşturucu kullandığı belliydi. "Sen Karanfil'sin. Bizim oğlanın her gün bana anlattığı kızın annesi. Neydi kızın ismi? Alya." Kadın bir adım daha yaklaştığında Karanfil tüfeği kadına doğru yaklaştırdı. "Yaklaşma dedim!"

"Kızı bana ver Karanfil yoksa seni öldürmek zorunda kalırım." Art arda adımlarını eve yönlendirdiğinde Karanfil hemen kadının önüne ateş etti. Kadın durduğunda Karanfil'e baktı. "Sende fenasın ha! Aç su kapıyı!"

"Önce cesedimi gömmen gerekir."

Kadın elindeki bıçakla Karanfil'in üstüne doğru yürümeye başladı. "Kızı ver! Kızı bana ver!"

Kulakların da büyük bir çınlama oluştuğunda yere hızla düşen kadına baktı. Kandı. Kalbi kandı.

Karanfil kızı için yapmıştı. Yeniden mi? Karanfil yeniden mi?

Ellerine baktı. Titriyordu. Tit tir titriyordu. Neden titriyordu? Karanfil sen katilsin dedi kafasındaki ses acımasızca. Katilsin Karanfil. Katil.

Elindeki tüfek yere düştüğünde yerde kanlar içinde yatan kadının yanına ilerledi, titreyen elleri ile kadının nabzına baktı. Yaşıyordu.

"Hanımefendi." Karanfil arkasını döndüğünde elinde silahları sarılmış adamları gördü. Korkuyla geriye çekilip cesedi arkasına akıp saklamaya çalıştı. "Siz kimsiniz?" Yerde yatan cesede baktı. Hemen yerde duran tüfeğini kuşandı. "Yaklaşmayın! Gidin buradan!"

Silahlı adamın arkasından uzun bir adam çıktığında Karanfil tüfeği ona doğrulttu. "Kimsiniz siz? Neden geldiniz?"

Adam ellerini kaldırıp adamlarını hafifçe geri çekilmesine sebep olduğun da yerde yatan kadına baktı. Karanfil kumral saçları rüzgarda uçuşurken yeşil gözleri korku ile doluyordu.

"Yaşıyor mu?" Dedi adam cesedin olduğu yere doğru yaklaşarak. Karanfil kafasını salladı. Adam belinden silahını çıkarıp yerde yatan kadının beyninden vurduğunda Karanfil silahına daha sıkı sarıldı, bir adım gerilediğinde diğer adamlara baktı.

Adam beline silahını geri yerleştirip Karanfil'e baktı. "Şimdi öldü."

Karanfil ellerine baktı. Titriyordu. Neden titriyordu? Korkmuyordu. Korkmazdı o böyle şeylerden, alışıktı.