-Գո՜ռ-Գո՜ռ,-Էլենը գոռում էր սիրելիի անունը բայց նա լռում էր իսկ մնացածը չէին հասկանում թե ինչ էր մռմռթում աղջիկը քանի որ, բերանը կապած էր:
-Էս աղջկա դեմքը ծանոթա,-Ասաց Պապը
-Հա՜ որտեղից բայց,-Արսեն
-Էմիլի աղջիկնա',-Ասաց Գոռի հայրը
-Ճի՜շտ ես,-Մուրադ
-Դե ասենք բաց թողնեն,-Ասաց Գոռը
-Կարո տղուդ խելք սովորեցրու, որ երբեք վկային չի կարելի բաց թողնել,-Մուրադ Պապ
[Էլենը նայեց Գոռին վախեցած հայացքով: Անցում Էլենի տուն]
-Էմիլ Էլենը չկա,-Մայրը խառնված իրար
-Կարողա ընկերուհու Հասմիկի տունա գնացել,-Էմիլ
-Այնտեղ չի սիրտս անհանգիստա,-Մայրը նստեց բազկաթոռին
-Լուսինե քեզ ինչ եղավ,-Էմիլ
-Լավ չեմ, ինձ թվումա հետը մի վատա բան եղել ա,-Մայրը շնչակտուր
[-Մայրս ճիշտ էր զգում: Հենց հիմա մի քանի տղամարդ իմ ծննդյան օրով որոշում էին ապրելու իրավունք ունեմ թե ոչ]
-Ո՞նց թե դուք ուզում եք աղջկան սպանել, պա ասա մի բան,-Գոռը կանգնեց պապու դիմաց նայելով հորը:
-Տղամարդը չպետք ա խղճի ձայնին լսի, եթե լսես խղճիդ միշտ սխալներ ես թույլ տալու,-Մուրադ
-Գոռ տղես պապուդ դիմացից արի ստեղ,-Կարո
-Աղջիկը բան չի ասի տեսեք ոնցա վախեցել ու համել..,-Գոռի թևից հայրը քաշեց դեպի իր կողմ
-Լռի թե չէ վերջդ վատ կլինի,-Հայրը ասաց կամաց որդու ականջին
-Սկզբից չի ասի իհարկե, կվախենա, բայց հետո մի հոգու գոնե կասի սիրտը թե չէ կպայթի իսկ հետո մեր գեղեցկուհուն մղձավանջները հյուր կգան: Կսկսի վերլուծել կատարվածը, խիղճը տանջել ու վերջի վերջո կգնա ոստիկանություն: Մարդը այդպես է սովորություն ունի մոռանալու իր ապրումները,-Մուրադը նայեց թիկնապահներին իսկ Էլենը սկսեց արտասվել
-Զուր մի արտասվի աղջիկս սա քո վերջն է,-Մուրադ
[Թիկնապահը հանեց զենքը]
-Սպասի',-Միհրանը ասաց թիկնապահին և մոտեցավ պապուն
-Աղջիկը ոչինչ չի ասի եթե,-Միհրան
-Հիմա էլ սա եթե ի՞նչ ոչ հորդ կողմից ա բարեկամ ոչ էլ մորդ պապիկը ճիշտա,-Կարո
-Պապ գոնե լռի',-Գոռը ողջ դեմքը ձգել էր և ատամների տակից լսվեց հորն ուղղված խնդրանքը
-Միհրան մի կողմ դիմացիս ես ասացի իմ խոսքը,-Պապը պտտվեց որ գնա
-Չկրակես,-Միհրանը ասաց Թիկնապահին և կանգնեց կրկին Մուրադի դիմաց
-Իսկ եթե նա դառնա իմ կինը, այդ դեպքում ոչինչ չի ասի,-Միհրան
[Գոռը ուզում էր խառնվել,բայց հայրը ձեռքը բռնեց]
