[Մեկ ամիս անց: Գործակալությունում]
-Պապ մենք ինչի՞ ենք սպասում, կասե՞ս,-Արման
-Ես քեզ չասացի պետք է սպասել և վերջ,-Պապ
-Ես քեզ հասկացա,-Արմանը դուրս եկավ աշխատասենյակից:
-Սիրտդ բարակել ա գլխի չես,բայց ոչինի ես ինքս ամենինչ կանեմ,-Արմանը նամակ գրեց Անահիտին
[Անցում Առանձնատուն: Անահիտը մտավ Միհրանի և Էլենի ննջարան այդ ժամանակ Միհրանը լոգանք էր ընդունում:
Աղջիկը փնտրում էր վզնոցը:]
-Գտա՜,-Անահիտը ժպտաց և դուրս եկավ:
[Էլենը համալսարանում էր]
-Էլեն ջան գիտեմ,որ արդեն վիզայի համար դիմել ես,-Դեկան
-Այո, մի քանի օր առաջ ամուսնուս հետ,-Էլեն
-Վստահ եմ դրական պատասխան կգա,-Դեկան
[Միհրանը արդեն դուրս էր գալիս ննջարանից երբ Անահիտը թակեց դուռը և ներս մտավ]
-Մենք կարո՞ղ ենք խոսել,-Անահիտ
-Մենակ արագ ես շտապում եմ,-Միհրան
-Ես ուզում էի շնորհակալություն հայտնել նախկինիս հարցով օգնելու համար,-Անահիտ
-Խնդիր չկա դու մեր տան աշխատողն ես հետևաբար մեր տան անդամն ես,-Միհրանը ուզում էր դուրս գալ ննջարանից
-Մեկել սա ու՞ր դնեմ Տիկին Էլենի զարդն է,-Անահիտը մեկնեց վզնոցը Միհրանի կողմ:
-Չգիտեմ, իրենից հարցրու,-Միհրանը բացեց դուռը
-Ուղղակի կարող ա իրենը չի գրված է Գոռ դրա համար հարցրի,-Անահիտ
-Գո՞ռ,-Միհրաննը պտտվեց դեպի Անահիտը
-Հա՜, շատ մանր ա փորագրված մենակ այդ անունը կարողացա կարդալ,-Անահիտ
-Տուր ինձ,-Միհրանը մեկնեց ձեռքը
-Խնդրեմ,-Անահիտը դրեց ձեռքի մեջ: Միհրանը վերցրեց և հեռացավ:
[Երեկոյան հյուրասենյակում]
-Ի՞նչ ես մտածում,-Կարո
-Այս վերջերս շատ խաղաղա ամենինչ, այս ամենինչ հեչ դուրս չի գալիս,-Կարինե
-Դժգո՞հ ես, հանգիստ ապրում ենք էլի,-Կարո
-Վերջին անգամ երբ սենց խաղաղ էր Արսենին թաղեցինք,-Կարինե
-Թու'թու'թու',-Կարոն թակեց սեղանին
[Բոլորը արդեն ներքևում էին]
-Միհրանը և Էլենը էլի տանը չեն հա՞,-Պապ
-Տանն են, Անահիտ գնա ասա թող իջնեն,-Նարինե
[Ննջարանում]
-Վերջ ես պատրաստ եմ,-Էլեն
-Զգեստիդ հետ վզնոց ա պետք,-Միհրան
-Կարծում եմ չէ,մեկա տանն ենք ճաշում,-Էլեն
-Չէ՜ վզնոց ա պետք այս զգեստիդ հետ, կարող ես օրինակ սա կրել,-Միհրանը սեղանին դրեց վզնոցը
-Սա՞,-Էլեն զարմացավ
-Հիշեցի՞ր, մինչև հիմա պահել ես Գոռի սիրո հիշատակը,-Միհրան
-Ես անգամ մոռացել էի իր մասին,-Էլենը զարմացած կրկնել
-Իսկ ինձ թվումա ոչ, պահել ես որպես մաքուր ու անարաթ սիրո նշան,-Միհրան
