[Առանձնատանը նախաճաշում էին]
-Ու՞ր են Միհրանը ու Հարսը երեկ էլ շուտ բարձրացան վերև,-Պապ
-Երևան են գնացել,-Նարինե
-Երևա՞ն,-Գոռը հարցրեց
-Հա Գոռ ջան, երևի որոշել են մեղրամիսը այնտեղ անեն,-Նարինե
-Աստված տա շուտով նաև ծոռնիկիս մասին լուր լսեմ,-Պապ
-Տա Աստված,-Նարինեն ժպտալով
[Գոռը լռեց քանի որ, ավելացնելու ոչինչ չուներ: Միհրանը և Էլենը սրճարանում նախաճաշում էին]
-Էլեն պատմի քո մասին մի քիչ,-Միհրան
-Սովորում եմ Համալսանում 2-րդ կուրսում, սիրում եմ ուտել..քնել...երգել,-Էլեն
-Դա ով չի սիրում: Օրինակ ասա սիրելի ծաղիկդ,-Միհրան
-Չունեմ, բոլոր ծաղիկներն էլ գեղեցիկ են, ես տանը անգամ Կակտուսների հավաքածու ունեմ,-Էլեն
-Կակուտի՞ բայց ինչի՞,-Միհրան
-Դե շատերը իրենց չեն սիրում դրա համար անգամ ես ծաղիկներիս հետ խոսում եմ,-Էլեն ոգեվորված պատմում էր իսկ Միհրան թույլ ժպտում:
-Այդքան սիրում եմ ծաղիկներ բայց մեղրից ալերգիա ունեմ,-Էլեն
-Ես էլ ունեմ Ալերգ..,-Միհրանին զանգ եկավ
-Կներես,-Միհրանը պատասխանեց
[Առանձնատան դեռ նախաճաշում էին երբ ներս եկան ոստիկանները տան թիկնապահների հետ]
-Ինչա եղել,-Պապ
-Արսեն Սարոյանը այստեղ է ապրում,-Ոստիկան
-Այո, նա իմ մեծ որդին է,-Ասաց Պապը վեր կենալով իր տեղից:
-Ընդունեք իմ ցավաքցությունը ձեր որդին վթարի է ենթարկել Դիլիջան-Երևան ճանապարհի 35-րդ կմ-ին,-Ոստիկան
[Երեկոյան: Միհրանը եկավ հյուրանոց]
-Միհրան լավա եկար ինչի՞ չես պատասխանում,-Էլեն
-Հանդիպման էի, ինչ ա եղել վրադ գույն չկա,-Միհրան
-Արի ետ վերադառնանք Դիլիջան պապաս լավ չի,-Էլենը ստեց, քանի որ չէր ուզում ասել դեռ Միհրանին:
-Լավ արի,-Միհրան
[Նրանք արդեն հասան Դիլիջան մուտքի մոտ Միհրանը տեսավ ,որ մեքենաների շարասյուն է դարպասների դիմաց,որը ձգվում էր ողջ փողոցով]
-Էս ինչի ա մեր տան մոտ էսքան մարդ հավաքվել,-Միհրանը ուզում էր դուրս գալ մեքենայից,բայց Էլենը ձեռքով բռնեց ամուսնու դաստակից:
-Միհրան սպասի ես ստել էի քեզ, որ հանգիստ քշես իրականում..,-Էլեն
-Ինչ ա եղել կարողա պապաին..,-Միհրան
-Չէ պապին լավա,-Էլենը չէր կարողանում ճիշտ բառեր գտնել
-Բա՞ Էլեն խոսա,-Միհրան
-Հայրդ ավտովթարի է ենթարկել,-Էլեն
-ո՞ր հիվանդանոցումա,-Միհրան
Հիվանդանոցում չի..,-Էլենը նկատեց Միհրանի հայացքը ինչպես փոխվեց
-Նա Մահացել է,-Էլեն
[Առանձնատան բակում]
-Նարինե ջան ցավաքցում եմ,-Կին
-Մերսի,-Նարինեն արտասվում էր
[Պապը մտավ ետ ննջարան հանեց հեռախոսը և զանգ կատրեց]
-Ինձ պետք է քո օգնությունը տղաս,-Մուրադ
[Ողջ երկրի տարբեր մարզերից եկել էին տարբեր մարդիկ, որպեզի ցավակցություն հայտնեին: Դարպասից մինչև փողոցի ավարտ որն ձգվում էր մոտ 300 մետր շարված էին ծաղկեպսակները: Լսվում էր կանանց լացը իսկ տղամարդիկ լուռ էին: Թաղման ժամանակ Էլենը բռնեց Միհրանի ձեռքը և շարժվեցին դեպի գերեզմաններ: Մուրադ Պապը սկզբից մի բուռ հող լցրեց որդու գերեզմանին ինչից հետո մնացած ընտանիքի անդամները]
-Չկա բառ, որն նկարագրում է իմ հոգևիճակը,-Պապը մեքենայի մեջ
-Պապ ջան սա մեր բոլորի կորուստն է՜-Նարինեն ձեռքը դրեց Մուրադի ուսին
-Դու Դարձար այրի, Միհրանը մի կողմից որբ իսկ ե՞ս, կա՞ նման բառ որը նկարագրում է ծնողին ով կորցրել է իր երեխային,-Մուրադը նայեց Նարինեին
-Ես չգիտեմ պապ,-Նարինեն լցրեց աչքերը
-Ես էլ, ծնողը չպետք է թաղեն իրենց երեխաներին դա ճիշտ չի,-Մուրադ
[Մյուս Մեքենայում Միհրանը և Էլենը լուռ նստած էին մեքենայի մեջ: Էլենը նկատեց Միհրանի հողոտ ձեռքերը]
-Միհրա՜ն,-Էլենը ասաց դողացող ձայնով երբ Միհրանը հայացքը գցեց իր կնոջ վրա աղջիկը նկատեց ամուսնու կարմիր աչքերը:
-Արի՜,-Էլենը ձեռքերով պարուրեց Միհրանին և ձգեց դեպի իրեն: Տղան իր գլուխը դրեց Էլենի ոտքերին
-Սուտ կլինի, որ ասեմ կանցնի ու սուտ էլ կլինի թե ասեմ հասկանում եմ քեզ ,բայց կսովորես ապրել այդ ցավի հետ,-Էլենը ասաց թովիչ ձայնով միաժամանակ շոյելով Միհրանի վարսերը:
[Հետևի Մեքենայի ղեկին Գոռն էր]
-Կարո լացելով եղբորդ ետ չես բերի,-Կարինե
-Ի՞նչ ես խոսում, ես իրավու՞նք չունեմ սգալու,-Կարո
-Ունես ,բայց հիմա պապայիդ համար ավելի ծանր ա ու չես կարա ասես ինչ կլինի,-Կարինե
-Աղջի ի՞նչ ես խոսում,-Կարո
-Կարո Ջան սխալ հասկացար ուզում եմ ասեմ, որ մեծ եղբորդ տեղը հիմա դու ես: Պետք է զգոն լինել ,որ թշնամները չօգտվեն առիթից,-Կարինե
-Մտքինդ ասա,-Կարո
-Կարծում եմ, որ պետք է պապայի հետ խոսես ու մենք բոլորս տեղափոխվենք առանձնատուն: Դու պետք է լինես Արսենի փոխարեն: Հետո պապան նույնպես վտանգի տակ ա կարող ա դա սպանություն ա եղել ի՞նչ գիտենք,-Կարինե
[Նարինեն մեքենայի մեջ]
-Ես ազատվեցի քեզնից Արսեն: Ներիր ինձ տղաս,-Նարինեն սրբեց արցունքները
