Papatya misali

Bölüm 5

insanlar seçtiği hayatları değil kaderlerini yaşarlar belki mutsuz oldukları bi hayat bekler onları belki de mutlu olduğu bir hayat..

kader öyle zor bir şeydir ki eğer iyisi değilse başına gelen o zaman umutsuz bir hayat yaşarsın her şeyden öte herkesin kaderinde yaşıyacağı acı şeyler elbet vardır ama kimisi sevdikleriyle sınanır kimisi sevmedikleri tarafından sınanır

kimisi de sevdikleri tarafından sınanır

sevdikleri tarafından sınanmaktansa sevmedikleri tarafından sınanmayı seçer çoğu insan peki ben şuan ne tarafından sınanıyordum

önceden yaşadığım ve travmam olan olayı şuan tekrar yaşıyordum ben yaşadıklarımla tekrar sınanıyordum

beynim ağrıdan fışkırıcakmış gibiydi gözlerim açılmak için direnirken ben ise kapalı kalmasını istiyordum açmak bakmak istemiyordum, şuan birinin kucağında dışarı doğru çıkartılıyordum ellerimi boynuna sarıcak gücü bulamamıştım bile

ellerim iki yandan aşşağı doğru sarkmıştı beni taşıyana kafamı kaldırıp bakmak istedim ama yapamadım gözlerim gitmek istiyordu bakmak istiyordu ama kafamı kaldıracak gücüm yoktu "dayan lütfen" sesler geliyordu sadece "özür dilerim" etraftan gelen sesleri kendime gelince unutacağımı bile bile dinliyordum şuan

"bir daha yalnız bırakmıcam seni"

"lütfen o güzel gözlerini tekrar göreyim"

"beni mahrum bırakma senden"

"çok özür dilerim"

"seni bir başına bıraktığım için"

şuan kendime o kadar kızıyordum ki biri ensemde konuşuyordu ama kim olduğunu ayırt edemeyecek kadar kötüydü durumum konuşmak istedim bakmak istedim ama yapamadım dışarı çıktığımızı yüzüme vuran soğuk havayla anladım ambulansa bindirdiler "siz gelemezsiniz beyfendi" hala konuşmalar geliyordu kulağıma duyma yetkimi de kaybederken sanırım gerçekten bu defa kurtulamıcaktım

🌼🌼

"kızım iyi misin" gözlerim yavaş yavaş açılıyordu etrafı buğulu buğulu görürken baş ucumda elimi tutan ve ağlamaktan gözleri şişmiş annemi gördüm evet şuan görüyordum ben kurtulmuş muydum yani

tekrar mı?

yine mi?

peki nasıl olmuştu ben kim tarafından yine kurtarılmıştım bu acıyı ikinci kez yaşamaktansa ölmeyi tercih ederdim anneme cevap vermek istedim ama göz yaşlarım anneme güzel bi cevap olmuştu zaten "bak kızım ağlama lütfen her şey geçicek" babam da görüş alanıma girdiğinde annemi destekler bi şekilde onun sırtını sıvazlıyordu "çok korktuk biz annem" anneme ve babama ikinci kez bu korkuyu yaşatma hakkım yoktu

yine odalara kapanacaktım yine kimseyle konuşmayacaktım yine o depresif günler geliyordu

"bak hiç bir şey eskisi gibi olmıcak abicim sakın korkma" şimdi de abim girmişti görüş alanıma sadece bana bir şey olduğunda abimi ciddi görüyordum onun dışında hep benimle dalga geçer ciddiye almazdı beni ama o günde böyleydi sanki incinmemden kırılmamdan çok korkuyor gibiydi

abimin beni sevdiğini o kadar iyi biliyordum ki her ne kadar kavga etsek tartışsak bile abim bana bir şey olsa yaşayamazdı annem babam da öyle ama abim çok farklıydı üzerime çok titrerdi şu zamana kadar yanımda ki her erkeğe karışmasının sebebi de buydu zaten beni kırmalarından korkmasıydı abim kollarını açıp bana sarıldı göz yaşlarıma daha fazla engel olamayarak tüm gücümle sarıldım abime