✲ මල් වරුසා ✲ ✔️

92 කොටස

මල් වරුසා 🌼
92 කොටස

අගෝස්තු නිවාඩුව සම්පූර්ණයෙන් ඉවර වෙලා යද්දි අලුත් වාරය පටන්ගන්න දවසත් ආවා. මේ ටිකේම එයාටයි මටයි දෙන්නටම විකාර වගේ.. නැන්දම්මා කෝල් කරලා අඩන්නෙ නැති එක විතරයි එයාට ආපහු එන්න කියලා.. නැමි පනා සීයා කොළඹ ඇවිත් එයාව ඇදගෙන යයි කියලා නැන්දම්මා කීපසැරයක්ම කියද්දි මට නම් හිනා..

එහෙම කොහොමද ඕයි මේ අලි කොල්ලෙක්ව බලෙන් අරන් යන්නෙ.. අවුරුදු විසි හය ලබන්න ඉන්න එයාට පවුලේ උදවිය කියලා එහෙම බලපෑම් කරහැකිද.. අනික් සේරටම වඩා නැන්දම්මා කියන්නේ අයියා බබා ඉන්න තැනට ආවොත් තාන්විවත් දකී කියලා.. මං නම් කියන්නෙ ආපු දෙන්.. කවදාහරි මිහිරාන් කියන්නෙ කාගෙ කවුද කියලා ඒ සේරමලා දැනගන්නත් එපැයි.

" අගත් ඔයා දැන් ඒලෙවල් ලමයෙක් නෙවෙයි.. ඒ නිසා ඒ කාලෙ දාපු ගොන් පාර්ට් එහෙම දාන්න ලෑස්ති වෙන්නෙපා.."

අලුත් පාසල් වාරයෙ පලවෙනි දවසෙ එයා එක්ක සැරියෙ ඇවිත් ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට එද්දිම කොච්චියා අදෝනාව පටන්ගත්තා.. මගෙ නැති වුන බැජ් එක ඩිපියුටි හෙඩ් ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක් විදිහට ලැබෙද්දි මට ඒක එපා කියන්න හොද හේතුවක් තිබ්බේ නෑ.. එපා කියනවට වඩා කැමැත්තෙන්ම බාර ගන්න මට හේතු ගොඩයි.

ලොකුම හේතුව එයා එක්කම මට ඒ පැය ගානත් ගත කරන්න පුළුවන් වෙන එක.. ප්‍රිෆෙක්ට්ස්ලාට කියලා මහා වැඩක් උදේ ඩියුටියෙන් පස්සෙ නැති වෙන නිසා එයා දිහා බලාගෙන ඉන්න පුළුවන්.. මොකද කොමස් එකේ ස්ටාෆ් රූම් එක තිබ්බෙ ප්‍රිෆෙක්ට් රූම් එක ලගමයි. අනික තමයි මේ බැජ් එක මගෙ කැරියර් එකට වැදගත්.

" ඒලෙවල් ලමයෙක් නම් නෙවෙයි තමා.. මං දැන් මහ මිනිහෙක්.. ඔයා ඒක අමතක කරේ කොහොමද බබා ම්ම් ? "

" ම්.. මොනවා කියනවද මන්දා.. මං යනවා.."

අපේ ඉස්සරහාට මුණගැහෙන ළමයි එයාට ගුම්මෝනින් ගුම්මෝනින් ගාද්දි මං එයාගෙ බොඩිගාඩ් වගේ සමාන්තරව ඇවිදගෙන ගියා. නිතරම වගේ එයයි මමයි එකට ඇවිදගෙන යන නිසා පොඩි උන් පුදුම වෙලා වගේ බැලුවෙ නෑ.. අනික සමහර පොඩි උන් මගෙ දිහා කෙලින් බලන්න තරම් මට බයයිත් එක්ක.