ORENDA

3.BÖLÜM

İnsan sevgiyle doğar.Hayatının her alanında vardır sevmek.Bazı insanlar kendini ne kadar odun olarak görsede kalbinin en mahrem yerinde vardır sevmek.Hissetmese bile...Bir gün birisi kalbinin mahrem yerinden o sevgiyi ortaya çıkartıverir .İnsan hissetmez.Ya da Kalbinin derinliklerine kadar hisseder.Sever,sevilir.Kendini tanıyamaz İnsan.Hayatındaki boşluklar dolar.Bir bağ oluşur ve o bağ ile bütünleşir,tamamlanır.Eğer o bağ bir gün koparsa eksilir,hissizleşir.Hissizleştim ve yine yalnız kaldım.İnsan yalnız kalmalara,terk edilmelere doyarmı? Doydum.Ama doysan da ne çare.Kader yaşadığın sürece onu senin önüne ısıtıp ısıtıp tekrar sunuyor ya en çok ta o acıtıyor.Tam unuttum deyip kendini avutuyorsun ama nafile.Unutmuştum,topralanmıştım.Onsuz da oluyormuş hissine alışmıştım ki kader yine önüme ısıtıp koydu.İşte o an unutmamışım,unutamamış dedim.Ve unuttuğumu zannettiğim şeyler içimde saklıymış.Bu kendimi avutmaktan başka birşey değilmiş.Bunu o an anladığım da ordan kaybolmak ,yok olmak istedim.Ama neden ben yok olmak istiyordum ki? Yok olmayı istemesi gerken kişi tam şuan karşımdaydı.Öyle olsa çıkarmıydı karşıma,izlermiydi gizli gizli.Korkardı, yüzüme bakmaya utanırdı.Demekki utanmıyor,yüzü kızarmıyor, yok olmakta istemiyor.İşte bu tam olarak "YÜZSÜLÜK".

*********

Gözlerimden yaşlar tek tek akıyordu.Neden ağlıyordum?Onu tekara gördüm diye akan mutluluk gözyaşlarımıydı? Yoksa kendime olan üzüntümden mi ağlıyordum?

-NE İŞİN VAR SENİN BURDAAAAA! DEFOL GİT BURDAN!DEFOLLLL.

-DİLDARR YAPMA BÖYLE LÜTFEN! Bİ OTURALIM, Bİ KONUŞALIM.PİŞMAN OLACAĞIN KARARLAR VERME.

-"PİŞMAN MI?" Deyip elimle saçlarımı geriye atıp derin bir iç çektim.Ve gözlerimden istemsizce akan yaşlar durmak bilmiyordu.Kafayı yemiş gibi hisettim.Delice bir gülüş atıp.Ilgın'a dönüp.

-DUYDUN MU KARDEŞİM NE DİYO?ONU DİNLEMZSEM PİŞMAN OLURMUŞUM.BAK YAAAA!Ilgın kafayı yediğimi anlamış olacak ki;

-DİLDARCIMMM!CANIM KARDEŞİM! Bİ SAKİN OL,LÜTFEN.ONUN İÇİN BU ÖFKE BU SİNİR DEĞMEZ.O GELDİĞİ GİBİ GERİ GİDER ZATEN.ALIŞKIN O GİTMELERE HADİ GEL BİZ GİDELİM.Deyip kolumu tutmuştu ki.Kolumu elinden kurtarıp.

-HAYIRRRR!BIRAK.ÇOK MERAK ETTİM HANGİ YÜZLE,HANGİ SIFATLA BURAYA GELMİŞ.Dedim.Sağa sola gidip yanına yaklaştım.

-NE DEMİŞTİN SEN?DAHA YENİ"SENİ DİNLMEZSEM PİŞMAN OLACAĞIM" ÖYLEMİ?SEN KENDİ DUYGULARINI BAŞKALARINA MI YANSITMAYA ÇALIŞIYORSUN.NE OOOO! BENİ O GÜN EN GÜZEL GÜNÜMZÜDE....cümleler boğazıma diziliyorduu,ağlamaktan anlatamıyordum bile.Elimi kalbimin üstüne koydum derin derin nefes alıp verdim.Bi cümleyi kurmak bu kadar zor olabilirmiydi?"ZORDU".

-KARDEŞİMM NE OLUR YAPMA,KENDİNİ YIPRATMAKTAN BAŞKA BİŞEY DEĞİL BUNA LAF ANLATMAK HADİ GEL GİDELİM..

-HAYIR ILGIN BEN DAHA SÖZÜMÜ BİTİRMEDİM O CÜMLEYİ TAMAMLIYCAM.Deyip derin bir nefes alıp tekrar ona döndüm.Bu sefer bağırmadan sessizce göz yaşlarımla canım acıyarak;