Yuna Yoshida'nın 'stabil' giden hayatında oluşan değişiklikler, onu ve arkadaşlarını daha önce yaşamadıkları olay ve durumlara sürükler. İyi okumalar dilerim ^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"I can't stand this, Yuna."
***
Tam ben anlatmaya başlayacakken kapı çaldı ve içeri Mina girdi. Hızlıca kapıyı kapattı ve kapıya yaslandı. Nefes nefeseydi. Hepimiz şaşırmıştık.
"Ne oluyor lan?" dedim. Mina korkarak bana baktı.
"Bakugou. Seni arıyor. Şu an ortak salonda ve şehre inen bizon sürüsü kadar tehlikeli."
Dayanamayıp gülmeye başladık.
"Mina beni Bakugou'nun odasına soksana. Yuki, Ryo, siz takılın ben bi bomba çocuğa sürpriz yapıp geleyim." Yukiteru güldü ve kafasını salladı.
"Tamam ikiz, bekliyoruz."
Bakugou'nun odası kilitliydi ama ben kapıyı bir şekilde açmıştım. O kadar özgünlüğümüz var canım. İçeri girdiğimde yatağın yanına saklandım. Mina çıktı ve Kirishima'nın yanına gidip Bakugou'yu getirmesini söyledi. Hepsini duyuyordum. Bir süre sonra bağırışmalar duyduğumda Bakugou'nun gelmekte olduğunu anladım.
"BIRAKIN LAN BENİ! BOKTAN SAÇ SENİ GEBERTİRİM! YUNA NEREDE!"
Kirishima Bakugou'yu idare etmeye çalışıyordu. Odasına geldiğinde Kirishima onu içeri itti. Mina Bakugou'dan anahtarı alıp Bakugou odaya girer girmez kapıyı üstüne kilitledi. Bakugou girer girmez kapıyı yumruklamaya başladı. Ben de yatağa oturup onu izlemeye başladım. Küfür ediyordu. Beni daha fark etmemişti.
"AÇIN LAN KAPIYI! ANAHTARI GÖTÜNÜZE Mİ SOKAYIM İLLA! BOKTAN SAÇ, RAKUN GÖZ! AÇSANIZA AMINA KOYAYIM! YUNA YOK YUNA!" Mina ve Kirishima kapının önünde gülüyorlardı. Ben de hafifçe güldüm. Duymamıştı. Artık burada olduğumu fark etsin diye ben de Mina'ya bağırdım.
"LAN AÇIN KAPIYI DA RAHAT RAHAT ARASIN BENİ KATSUKİ!"
Birden Bakugou ve kapıya vuran elleri donup kaldı. Arkasını bile dönememişti. Kollarını indirdi. Yavaşça bana döndü. Yüzündeki ifadeden çok şaşırdığı belliydi. Gülümsedim.
"Selam Katsuki-" Lafımı bitirmeme izin vermeden bana koşup sarılmıştı. Çok sıkıyordu ve benim kaburgalarımda kırıklar vardı. Ama umurumda bile değildi. Çok özlemiştim onu. Ben de sımsıkı sarıldım. Boynum ıslanırken ağladığını fark ettim.
"Çok özledim seni lanet radyoaktif madde..gidiyordun lan. Bırakıyordun beni! AZ KALMIŞTI!"
Hıçkırmaya başladığında duygularının dışarıdan göründüğünden daha yoğun olduğunu fark ettim.
"Seni bırakıp nereye gideceğim Katsuki.." benim de gözlerim dolmuştu.
"Kalbin durdu... Ben hastanede her gün kalp atışlarını dinliyordum. Benim müziğim kalp atışlarındı. Ama, durdu. Müziğim kesildi. Geri gelmeyecek diye o kadar korktum ki. Ne yapardım lan sen gitsen? Söylesene bana! NEDEN İZİN VERMİYORSUN SANA YARDIM ETMEME LANET RADYOAKTİF MADDE!"
