Came From Deepest Somewhere

Chapter-27

ဆွေးနွေးပွဲပြီးတာတစ်ပတ်ရှိသွားပြီ။ ဆွေးနွေးပွဲအပြီးမှာကိုယ်ယောင်ဖျောက်သလိုမျိုး ကျန့်ကောကပျောက်သွားတယ်။ ဖမ်းလို့မမိနိုင်တဲ့အခိုးအငွေ့လေးလိုမျိုး၊လက်ဆုတ်လက်ကိုင်ပြလို့မရတဲ့လေဟာနယ်ကလေးလိုမျိုး အဲ့ဒီအစ်ကိုကြီးဟာပျောက်ကွယ်သွားပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့်ရိပေါ်ကတော့ဒီတစ်ခါတိတ်တိတ်လေးပြိုလဲနေမယ့်သူမဟုတ်ဘူး။ တစ်မြေတည်းရှိနေတာသေချာပြီဖြစ်တဲ့အတွက်မရရအောင်ရှာဦးမယ်။ ပြောစရာစကားတွေရင်နဲ့မဆန့်အောင်ရှိသလိုယင်းအားရီရဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒဖြစ်တဲ့ကျန့်ကောမြို့ငယ်လေးဆီပြန်လာဖို့ကိုလည်းရိပေါ်တောင်းဆိုရဦးမယ်။ စိတ်လိုလက်ရလိုက်မလာမချင်း ကပ်ပါးကောင်လေးလိုတွယ်ကပ်ရလိမ့်ဦးမယ်။ ကျန့်ကောနဲ့ပြန်တွေ့တဲ့အကြောင်းလင်းဝေ့ကိုပြောတော့ လင်းဝေ့ကတအံ့တသြနဲ့။ ပြီးမှ'ဒီတစ်ခါတော့လွှတ်မပေးတော့နဲ့'တဲ့။ ရိပေါ်ကတော့ရယ်နေရုံဘဲ။ အဲ့ဒီအစ်ကိုကြီးကမှသဘောမကျဘူးဆိုရင်လွှတ်ပေးလိုက်ရုံကလွဲပြီးဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲလေ။

ရိပေါ်အရင်လိုခပ်တုံးတုံးစာကြမ်းပိုးလေးမဟုတ်တော့ဘူး။ အကြောင်းအရာတွေအများကြီးကိုသေချာသိတဲ့လူငယ်လေးဝမ်ရိပေါ်ဖြစ်လာပြီ။ ဒါပေမယ့်အဲ့ဒီအစ်ကိုကြီးကိုမျက်နှာအညှိုးမခံချင်၊ အဲ့ဒီအစ်ကိုကြီးဆီကသက်ပြင်းချသံသဲ့သဲ့လေးတောင်မကြားချင်တဲ့ဝမ်ရိပေါ်ဖြစ်နေတုန်းဘဲ။ မြို့ငယ်လေးဆီပြန်ခေါ်လာမယ်။ ချစ်တဲ့အကြောင်း၊မြတ်နိုးရတဲ့အကြောင်း၊ ဒီအတောအတွင်းလွမ်းခဲ့ရတဲ့နေ့တွေအကြောင်း တဖွဲ့တနွဲ့နားထောင်လိုသမျှပြောမယ်။ ဒါပေမယ့်မကပ်တွယ်ပါနဲ့လို့ပြောရင် ဆက်ပြီးရှိနေမယ့်သူမျိုးလည်းမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ အဲ့ဒီအစ်ကိုကြီးဆီမှာစိတ်ရှုပ်စရာသတ္တဝါလေးအဖြစ်ရှိမနေချင်ဘူး။ နေခွင့်ရသမျှကာလပတ်လုံး၊နီးစပ်ခွင့်ရသမျှအချိန်နာရီအားလုံးမှာ ကျန့်ကောပျော်နေဖို့ဘဲမြင်ချင်တဲ့သူ။ အရာအားလုံးကိုအဲ့ဒီရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့လူဆီမှာဘဲမြှုပ်နှံထားတဲ့သူ။ ပြောရရင်ကျန့်ကောက ဝမ်ရိပေါ်အမြတ်နိုးဆုံးအပြာရောင်နာမ်ကလေးဘဲဖြစ်မယ်။ အထိအခိုက်မရှိစေချင်။ ပြီးတော့အနာတရကင်းစေချင်။