(Unicode)
''စားကြလေ...ဂူဂူးကိုယ်တိုင် Special လုပ်ပေးထားတာနော်''
သက်လျာနှင့် နွေးတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ပြန်ကြည့်မိသည်။
''ဟိုဟာ...သမီးဂူဂူး....စားလို့တော့ရပါတယ်နော်''
''ဟင်...ဘာကိုလဲ မာမား''
''သေတော့ မသေလောက်ဘူး မဟုတ်လား''
မာမားက ဒီလိုပြောတော့ သက်ထားက မကျေနပ်ဟန် မျက်နှာကလေးကိုမဲ့ပြသည်။လက်တစ်ဖက်က စားပွဲပေါ်ကိုလှမ်းထောက်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ခါးကိုထောက်
လျှက် သက်လျာကိုကြည့်ပြီး ခပ်စွာစွာအသံကလေးဖြင့်.....
''ဒီမှာ မာမား..ဂူဂူးက အိမ်မှာဆိုကိုယ့်ဘာ့သာကိုယ်ချက်စားတဲ့သူပါ။ဒီလောက်ကတော့ ဂူဂူးအတွက်အေးဆေး။
ပါးပါးလေးပဲ''
''အော်...ဟုတ်လား...အဲ့ဒါကြောင့်ထင်ပါရဲ့
ဂလုံဂလွမ် နဲ့ အသံကိုစုံနေတာပဲ''
သက်လျာက ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ကလေးပြန်ပြောတော့ သက်ထား
တစ်ယောက် ရုတ်တရက်ပြန်ပြောစရာစကားပျောက်ရှသွားသည်။သို့သော်လည်း နဒီသက်လျာ၏သမီးပီပီ အလျှော့မပေးတတ်သည့် စိတ်အရင်းခံကလေးက ရှိနေတော့....
''အော်..ဒါက.. ဟို...ဟိုဟာ..မီးဖိုချောင်အပြောင်းအလဲ
ကြောင့်ပါ''
သက်ထားဟာ အချက်ပြုတ်အလုပ်တွေနှင့်မစိမ်းသည့်သူဖြစ်သော်လည်း နန်းစံကို ပညာပြချင်သည့်စိတ်ဆန္ဒလေးပြင်းပြနေသည်ကြောင့် စိတ်လောမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။
စိတ်လောမိခြင်းအကြောင်းကြောင့် မီးဖိုခန်းထဲမှကြွေပန်းကန်လုံး၃လုံးနှင့် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်တော့ကွဲသွားရှာပြီဖြစ်သည်။
''အော်...ဟုတ်လား အဲ့လိုဖြစ်တတ်တာလား''
သက်လျာကလည်း တမင်ရွဲ့၍ အံ့သြဟန်ကလေးတုန့််ပြန်သည်။
''ဟုတ်တယ်လေ''
နှုတ်ခမ်းလေး ဆူကာ ပြောနေသည့် သက်ထားကို သက်လျာ
ကပြုံးလျှက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရှက်သွားသည်ထင်ပါ၏။ချက်ချင်းပဲ အကြည့်လွှဲသွားသည်။
''မေမေ့ဂူဂူးလေးက တော်လိုက်တာ။အရမ်းအရသာရှိတာပဲ''
ဖက်ထုပ်လေးတစ်ခုကို စားကြည့်ပြီး ကြိုက်နှစ်သက်သွား
သည့်နွေးဟာ ပြုံးပြုံးကလေး ချီးကျူးစကားဆိုသည်။
