List. Minsung

XIV

Lee Minho

Zimne krople deszczu opadały na moją głowę, mocząc co chwilę bardziej moje włosy. Pojedyncza łza powoli spłynęła po moim poliku, uświadamiając mnie, że to nie był żart i na prawdę dwa metry przede mną , wczoraj pochowali moją babcię. Deszcz zaczął padać coraz mocniej, a po sekundzie przestał, jakby został zasłoniony. Spojrzałem na swoje prawo, gdzie stał Jisung z otworzonym parasolem, starając się zakryć mnie przed deszczem.

- Przeziębisz się.. - powiedział młodszy z łzami w oczach, które wpatrywały się w moje z bardzo widocznym współczuciem, ale również i troską.

Nie miałem pojęcia co ze sobą zrobić. Czułem się jakbym był w ciemnym tunelu bez żadnych świateł i możliwości do wyjścia. Za to Jisung był tym małym promykiem nadzieji, który rozświetlał wyjście. Chłopak był moim promykiem nadzieji na lepsze jutro. Wytarłem delikatnie jego zaszklone oczy i się lekko uśmiechnąłem.

- A ty czemu płaczesz? - zapytałem, a młodszy spojrzał na mnie i starał się odwzajemnić uśmiech, ale coś mu nie wychodziło. Wtuliłem go w siebie, już nie czekając na odpowiedź na moje pytanie, chciałem po prostu być bliżej Jisunga i nie patrzeć jak płacze.

- N-nie zasługujesz na tyle cier-pienia - mówił przez łzy, trzęsąc się najprawdopodobniej przez płacz. Tuliłem go mocno jedną ręką, a drugą trzymałem nad nami parasolkę - Minho Hyung, jesteś najbardziej delikatną, pomocną i czułą osobą jaką poznałem, Ty nie zasługujesz na tyle cierpienia. N-nie zasługujesz.. - Jisung nadmiernie przecierał piąstkami oczy od łez, a ja myślałem, że się rozpadnę, przez ten widok. Nawet jeśli padało to złożyłem parasol, kładąc go obok naszych nóg i złapałem delikatnie jego nadgarstki.

- Jisungie.. to samo bym powiedział o tobie, a ty przeżyłeś nawet więcej niż ja - powiedziałem, patrząc w jego smutne oczy. - Świat jest okrutny, musimy to zrozumieć - kolejna słona łza spłynęła po jego policzku, którą momentalnie starłem palcem. - Nie płacz mi tu, bo ja też się popłaczę, a chcę pokazać, że jestem twardy - młodszy się zaśmiał, co sprawiło, że również się uśmiechnąłem. Młodszy oparł swoją głowę o moją klatkę piersiową, wtulając się we mnie. Byliśmy zmoczeni co do ostatniej nitki, z złożonym parasolem u naszego boku.

- Wracajmy.. przeziębisz się - powiedział, pochylając lekko głowę do tyłu, by na mnie spojrzeć. Uśmiechnąłem się i się zgodziłem, biorąc go na barana, następnie rozkładając nad nami parasolkę. - Umiem chodzić..

- A to dla mnie nie problem, jesteś lekki. - stwierdziłem, a młodszy się nie odezwał, przez dłuższy czas.

- Jestem lekki?

- A to nie oczywiste? Ahh Jisung-ah, musisz sobie podwyższyć samoocenę. Przecież jesteś śliczny, uroczy, masz super poczucie humoru, taki piękny uśmiech, masz sylwetkę o jakiej nie jeden by pomarzył.. wymieniać dalej? - zapytałem, na co nie dostałem odpowiedzi. - Idziemy do ciebie czy do mnie?

- Możemy do mnie? Mama mówiła, że dzisiaj wróci.. - powiedział, wydaje mi się, że zestresowany, gdyż trochę mu się dłonie trzęsły, gdy zaplatał kosmyki moich włosów o swoje palce.

- Jasne, że tak- powiedziałem i skierowałem się z nim na plecach do jego domu. Może jednak nie zostałem totalnie sam, tak jak sam mówił.

                                       ////////////

- Mamo? - rozbrzmiał głos Jisunga w salonie, gdy weszliśmy do domu. W domu była totalna cisza, a jego mama miała nawyk oglądania telewizji gdy była sama, więc miałem pewność, że jej nie ma. Młodszy wszedł do kuchni i głośno westchnął, po czym oparł łokcie o blat wyspy kuchennej, a brodę położył na dłoniach. - Jest osiemnasta, myślałem, że już przyszła.