[TAMAMLANDI]
[ANGST]
❣️Bu fic @__BananaFish__ 'e ithaf edilmiştir.❣️
Ben kalbimin katilini çok seviyorum.
⚠️ Özgün bir kurgudur!
Başlangıç: 09.03.2023 🤍
Bitiş: 28.04.2024 🤍
"Dizlerimin üstündeyim ve benim kurtarıcım olmana ihtiyacım var..."
• James Arthur - Train Wreck
Son 2...
☆
"Sessizlikte uzanıp sirenleri bekliyorum, İşaretler... Hayatta olduğuma dair... Her hangi bir işaret, Bunu kaybetmek istemiyorum, Bunu atlatamıyorum..."
Yoktu, hayatta olduğuma dair bir işaret yoktu. Daha doğrusu, beni öptüğü o ana kadar yoktu. Dudakları içime bir umudun tohumunu ekmişti ve ben bunu kaybetmek istemiyordum.
"Kırılmış olanı kırılmamış yap. Söylenen bu kelimeleri geri al. Umutsuzlukta umut bul... Beni bu tren enkazından dışarı çıkar..."
Gözlerim, onun beni izleyen gri gözlerinden ayrımıyordu. Nefesim titredi ama bunu ustalıkla gizledim. O derin bakışların yuvası olan grilerine bakarken, bilerek seçtiğim şarkıyla kurtarılma için yalvarıyordum aslında ben.
"Kötü kanımızın altında, hâlâ bir kutsal bölgemiz var, Ev...Hâlâ burada... Yeniden inşa etmek için hâlâ çok geç değil, Çünkü bu milyonda bir şans... Hâlâ bir şans var... Ve ben o oranı kabul ederdim..."
Dolan gözlerimi görmüyor, sessiz haykırışlarımı duymuyor muydu?Çırpınıyordum, yardım çığlıklarımı duysunlar diye, beni görsünler diye, yalvarıyordum beni kurtarsınlar diye...
Benim ailem...beni görmüyor muydu?
"Ölmeye hazır değilim! Henüz değil!"
Yardım edin bana, kurtaramaz mısınız beni?
"İstediğini söyleyebilirsin, çünkü senin için ölürüm. Dizlerimin üstündeyim ve benim kurtarıcım olmana ihtiyacım var. Benim yardımım ol, benim koruyucum... Kırılmış olanı kırılmamış yap."
Bu şarkıyı öylesine, sırf sahneye çıkıp söylemiş olmak için seçmemiştim ben. Söyleyemediklerimi söylemek, sesimi duyurmak istemiştim.
Ailem, ölümün eşiğine gelen kardeşlerinin ölmeden önceki son çırpınışlarını görsün, beni kurtarsın istemiştim.
Hayatımı mahveden adam bir kere olsun yardım çığlıklarımı duysun, beni görsün, beni kurtarmak için çabalasın istemiştim.
"Söylenen bu kelimeleri geri al. Umutsuzlukta umut bul... Beni bu tren enkazından dışarı çıkar..."
Onun mucizesi olduğum gibi mucizem olsun, Onun umudu olduğum gibi umudum olsun, Onu sevdiğim gibi beni sevsin istedim ben sadece.
Bu benim için, çok mu fazlaydı gerçekten? Haketmiyor muydum ben mutlu olmayı?
"Külleri söndür, Tepkileri serbest bırak, Ölmeye hazır değilim! Henüz değil!"
Ailem sağır oldu yardım çığlıklarıma, görmedi gözyaşlarımı.
İnsanlar alkışlarken hareket edemedim, nefes bile alamadım kalbimin acısından. Her bir zerrem kaskatı oldu ve ben acıdan, iliklerime kadar hissettiğim yalnızlık duygusundan, kimse tarafından görülmememin ve sesimi kimseye duyuramamamın can yakıcı çaresizliği yüzünden onlarca insanın önünde ağladım o an.
Birisi bile fark etmedi, tanıdığım ya da tanımadığım tek bir insan bile görmedi onlarca insanın arasında...
Ailem görmedi. Hayranların sesini dinlediğim için oturmaya devam ettim sandılar. O kadar karanlıktı ki mekan, gözyaşlarımı görmediler.
Gülümsedim, yanaklarımda gözyaşı izleri varken acıyla gülümsedim ve ayağa kalktım.
Ayağa kalkar kalkmaz sol tarafım ve sağ kolum felç olmuş gibi uyuştuğu için yere düşüyordum az daha. Jisung tutmaya çalıştı endişeyle ama bana uzattığı ellerinden uzaklaştım, ağladığımı o an bir tek o gördü. Endişeyle adımı fısıldadığında gülümsemem büyüdü. Bana dokunmasına izin vermedim diye gözleri doldu ve içinde bir şeyler kırıldı, hissettim bunu.
Umurumda değildi.
Ben bugün ailem dediğim o 6 çocuğun bile bana kör olduğunu gördüm.
Sendeleye sendeleye, defalarca düşme tehlikesi geçire geçire önce sahneyi, sonra da mekanı terk ettim. Mekanın önünde her zaman hazır bulunan boş taksilerden birine attım bedenimi bir çuval gibi.
Kendime gelmeliyim.
Kendime gelmeliyim.
Kendime gelmek zorundayım.
Eve gidince istediğim her şeyi yapabilirim ama şimdi toparlanmalıyım.
Başka çarem yok.
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
