"Sen neredeysen ben orada açacağım. Olmadığın her yer beni solduracak."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
jungkook;
"Onunla ruh eşi olman gittiğin yere onu sürükleyebilme hakkını sana vermiyor, Jungkook."
Arkasından odaya girip büyük ahşap kapıyı ardımdan kapatırken annemin kurduğu cümleyle derin bir nefes alarak istemsizce gözlerimi devirdim. Taehyung'u yalnızca birkaç kere gören annemin onu her şeye karşı savunması ve onun olduğu en ufak olayda hiç çekinmeden karşımda durması oldukça şaşırtıyordu. Cana yakın ve hemen herkesle anlaşan bir karaktere sahip olduğunu biliyordum fakat Taehyung'a olan yaklaşımı herkesten daha farklıydı ve bunun hoşuma gitmediğini söyleyemezdim.
"Kimseyi peşimden sürüklemedim," diye söylendim çoktan masasına oturan anneme doğru dönüp ellerimi cebime yerleştirirken. "Ayrıca neden birilerini peşimden sürükleyebileceğime inandın, bilmiyorum. Öyle biri miyim ben?" yakınarak kurduğum cümle masanın üstündeki kitabı karıştırmaya başlayan annemin gözlüklerinin üstünden bana bakmasına yol açtığında neredeyse gülecektim. "Görmeyeli alınganlığa da başlamışsın."
Yanına kadar yürüyüp masaya yaslandığımda elimde olmadan yüzüme yerleştirdiğim gülümsemeyle birlikte derin bir nefes aldım. "Tatilde ne yapacağını sorduğumda akademide kalacağını söyledi. Muhtemelen yaşadığı olaydan sonra en güvenli yerin akademi olduğunu düşünüyor." zihnimde dolanan tilkilerin kuyrukları birbirine dolanmamışçasına rahat bir şekilde konuşuyordum, tuhaf hislerimi çaktırmadan beni dikkatle inceleyen anneme döndüm. "Bu yüzden benimle gelmesini teklif ettim." geri dönüş için yüzünde herhangi bir ifade arandım fakat tepkisiz bir şekilde beni izlemeye devam ediyordu. "Burada olmasından rahatsız mı oldun?" sorduğum sorunun cevabından oldukça korkuyordum, herhangi birinin Taehyung'un varlığından rahatsız olduğunu dahi düşününce midem iki büklüm oluyordu.
Derin bir nefes alarak elini koluma atan anneme döndüm, "Jungkook," diye söze başladığında oturduğu yerde bana biraz daha yaklaştı. Dudaklarının arasından çıkabilecek her şey beni tedirgin ediyordu. "Tabii ki rahatsız olmadım. Öyle dememin sebebi Taehyung'un da bir özel hayatı olduğunu sana hatırlatmaktı. Kimsesi olmayabilir, gidecek bir yer bulamayabilir ama bazen yalnız kalmak isteyebilir." yumuşak ses tonuyla kurduğu cümleler, beni gülümsetince ona katıldığımı göstermek için başımı hafifçe salladım.
"Taehyung, değerli biri. Ayrıca senin diğer yarın, önemsediğini görebiliyorum. Ona baktığında gözlerinin içi parlıyor." birkaç kere desteklediğini göstermek istiyormuşçasına koluma vurunca anlık olarak zihnimi dolduran tüm olumsuz düşünceler silindi. Fakat bazı şeylerin bu kadar kolay olmadığını, pek tabii, biliyordum. "Benim rahatsız olacağımı düşünme, ben yalnızca destekçinim."
