"Öperek büyüttüğüm her çiçek, senin ruhuna değecek."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
taehyung;
"Her madde, frekans ve enerji üzerine kuruludur.
İnsanoğlu; var oluşundan beri başlangıçların nasıl gerçekleştiği üzerine birçok araştırma sonucunda buna cevap bularak yaratılış öykülerini oluşturmuşlardır.
Her yaratılış öyküsünün bir ortak noktası vardır. Hepsinin temel ilkesi kozmosun nasıl ve ne zaman gerçekleştiğidir.
İnsanlar, buna cevap sunduklarında ise açığa çıkan güçlü frekansı ve başlangıcın enerjisini yaşatmanın yollarını aramışlardır. Böylece insan; geçtiği her bireysel eşikte, her yeni başlangıçta, her yeni yılda kozmosun enerjisine hâkim olmaya çalışmıştır. İnsanların bu telaşını ve kaygısını, düzenledikleri ayin ve bereket törenlerinde de görmek mümkündür.
İnsanlar; temelde evrenin gücünü kontrol etmekle uğraşmış, enerjiyi ele geçirip kontrol etmeyi başaramayanlar ise yüzyıllardır cezalandırılmıştır.
Kimisi bu yolda karanlık güçlere başvururken kimisi, içinde taşıdığı evrenin farkına dahi varamamıştır."
Aynı cümleleri kaç kere okuduğumu artık bilmiyordum, karmaşık bir el yazısıyla yazılmış ve bazı kelimelerine vurgu yapılmış önsözü okudukça kafam daha çok karışıyor fakat aynı zamanda bir şeyler yerine oturuyordu. Tam olarak neyi anladığımı, hangi noktayı kaçırdığımı da çözebilmiş değildim fakat o anda bunu çok da umursamamaya karar verdim.
Oturduğum yerde duruşumu dikleştirip defalarca okuduğum metni baştan okumaya karar verdiğim anda içime dolan sıkıntıyla derin bir nefes alarak oldukça ağır ve kalın bir kapağa sahip olan eski kitabı hışımla kapattım. Okudukça içime dolan sıkıntıyı ve beraberinde getirdiği tuhaf hisleri kendime açıklayamıyordum, hemen önüne tünediğim ve neredeyse akademinin tamamını görmeme sebep olan pencereye daha da sindim. Üstüne çöken sisler yüzünden oldukça silik görünen, içinde kaybolduğum ve rüyalarımda beni bulan ormana gözüm iliştiğinde nefesimi tutma isteğiyle baş etmek zorunda kaldım.
Aklım bana işe yaramaz, vasıfsızın teki olduğumu söyleyip dururken söz geçiremediğim kalbim; her şeyin daha fazlası olduğuna ve içimde yeşermeye başlayan güce inanmam gerektiğini fısıldıyordu. Uzun bir süre boyunca hayatın ve yaşamanın verdiği zorluklarla savaşmak zorunda olan benliğim, bu sefer kendi kendine savaş açarken hiç zorlanmıyordu. Her türlü savaşta arada kalansa ben oluyordum.
