MEHLİKÂ

Bölüm 9

Şuan odama defterimi almak için çıkıyordum ama siz sadece eve geldiğim kısmı biliyorsunuz bu yüzden size geldiğim kısımdan bahsedeceğim.

Bizi karşılayan ve adının Ayşegül olduğunu yeni öğrendiğim teyze aynı zamanda abilerim doğduğundan beri yani bayadır bizim evimizde yaşadığını öğrendim.

İçeriye girdiğimizde üzerime bir tane çocuk geldi ve bacağıma sarıldı.

"Abyike ben senle küsüm. Neden gelmedin? Ben yalnız kaldım ama biy süyü resim yaptım. Hadi gel sana gösteyim!" Hevesli bir şekilde konuştu bacağıma yapışan çocuk sonra da elime uzanmaya çalıştı.

Annem hemen müdahale etti. "Metehanım sonra gösterirsin. Aybike ablan biraz yorgun ve dinlenmeye ihtiyacı var. Tamam mı?"

Metehan biraz kırılmış duruyordu ama aklına bir şey gelmiş olacak ki başını bana doğru çevirdi.
"O zaman bana söz vey Abyike" dedi.

Bende onun boyuna gelmek için bacaklarımı büküp eğildim ve şöyle söyledim.
"Söz veriyorum Metehan" ve elimle yaklaşmasını istedim. "Hemde abla sözü" diye fısıldadım kulağına sanki çok önemli bir sırrı söylüyormuş gibi.

Hemen başını salladı ve odasına resim çizmeye gideceğini söyledi. O koşarken arkasından baktım.

Babamın yönlendirmesiyle salondaki koltuğa oturdum. Bir yanıma Deniz abim diğer yanıma ise Araf Abim oturuyordu. Salonda benden küçük görünen ve benden bir kaç yaş büyük gözüken tanımadığım iki kişi vardı.

Küçük görünenin adı Akın, büyük olanın ise Çınarmış.

Şaka gibiydi.

Beni 17 yıl büyüten ailemi tanımıyor, hatırlamıyordum.

Yine düşüncelere daldığımı farkeden babam bana bir öneride bulundu.

"Kızım belki birşeyler hatırlarsın diye çizim defterini getir istersen. Belki abinde bir şeyler çalar gitarıyla"

Hangi abimin çaldığını bilmiyordum bu yüzden "Hangisi?" dedim

Herkes -Çınar dışında- gülmeye başladı ve Deniz Abim "Ben" dedi.

Başımı "Tamam" anlamında sallayarak ayağa kalktım.

Merdivenlerden sonra annemin bana tarif ettiği, yerini hatırlamadığım odama gittim.

Masanın üstündeki defteri açıp baktığımda bunun çizim defterim olduğunu gördüm.

Aklıma gelen şarkı sözlerini mırıldanırken merdivenlerden aşağı doğru indim.

"Ne göründüğüm gibiyim. Ne sandığın kişiyim. Bırak onlar konuşsun. Umrumda değil benim. Sanma burnum havada.İnanma masallara. Baloya maske şartı koymuş herkes aslında"

Geldiğimde ise Deniz abimin elinde bir gitar vardı.

Ne çalacağını merak ediyordum.

Kimsenin çizdiğim şeyleri görmesini istemiyordum bu yüzden tekli koltuğa oturdum.

Of gitar çalarken çok karizmatik duruyor. Acaba kapmışlar mıdır?

Müstesna o benim abim kafayımı yedin. Hem olmaz ben yaptırtmam flört falan.

Oo sen şimdiden başladın kıskanmaya.

Hem sanane seven kıskanır.

Turşularını mı kuracaksın. Sanki senin sözünü dinleyecekler.

Dinleyecekler ben onların kardeşiyim.

Neden bana değişik değişik bakıyorlar?

"Sesli düşündün Aybike" dedi Araf Abim komik bulmuş olacak ki gülümsüyordu.