Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
[gxg]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yağmur hızlı hızlı ayakkabılarımı temizlerken dükkanın yanan ışığından gözlerimi çekmeye çalışıyorum.
Mesainin bitmesini beklemek ölüm gibi Ardil. Yine de bu bekleyiş bana huzurlu hissettiriyor aynı zamanda.
Bir şekilde sana ulaşacağım için sanırım.
Dükkanının önünde beklediğim veteriner huysuzca bakıyor bana. Birkaç kere kovacak gibi olsa da vazgeçiyor, sanırım içinde bir yerde vicdanı hala nefes alıyor.
Yağmur şiddetinden bir şey kaybetmezken sen dükkanın içinde dört dönüyorsun. İşini bitirip çıkmak için çabalayışın beni gülümsetiyor.
Uzaktan izlemekle yetinmek, sana olan hislerimi daha da mı körüklüyor bilmiyorum. Ama gelemem işte yanına.
Onu gördüğüm günden beri sana dair içimde aşamadığım onca şey varken, hele ki böyle öfke doluyken gelemem işte.
Cebimde titreyen telefonla görüşüm kayıyor. Büyükannem eve gelmem için arayıp duruyor.
"Gelirim birazdan." deyip telefonu kapatmaya yeltenirken büyükannem birkaç şey daha diyor ama sönmüş ışıklarla alakam dükkana kayıyor.
Ardil'in iş çıkışını kaçırıyorum. Hayalkırıklığı içinde omuzlarım düşerken yüzüme değen yağmur kesiliveriyor.
"Ne yapıyorsun burada iki saattir?"
Ardil buğulu nefesini yüzüme yüzüme tren dumanı gibi bir zehirle bırakıyor.
Elindeki sigarayı bu yağmurda yakacak cesareti nasıl buldu diyorum kendi kendime. İnsan yağmura saygısından gene içmez.
"Vesel?" diyor ikinci kere gözlerime bakıp. Ardil bugün ikinci kere gözlerime bakıyor, canım acıdı en beterinden.
"Belki de biliyorumdur." diyor otobüs duraklarının olduğu yere geldiğimizde.
Ceketimin delik cebinden ellerimi sıkıyorum, ne diyor bu?
"Biliyor musun?" diyorum içimde bileklerime ağır taşlar bağlarken.
"Biliyorum." diyor kesinkes.
"Kötü biri."
"Bu kadar mı?" diyorum bileğimde bağlı taşlarla denizi boyluyorum şimdi.
Ardil bir şey demiyor. Gelen otobüse bakıp siyah şemsiyeyi elime tutuşturuyor.
"Kendini sevebilen birisini sev Vesel." diyor aceleyle izmariti yere atarken.
"Yoksa ömür boyu kendini ikinci planda bulursun."
İzmariti ezip otobüse binerken birkez olsun yüzüme bakmıyor. Belki baksa ağladığımı görür.
Yerde çamurla bir olan izmarite bakıyorum. Kalbim hiç bu kadar kül olmamıştı.
Kaç saat geçiyor bilmiyorum, ben o durakta kala kalıyorum.
Büyükannem evde ekmek bekliyor, Ardil çoktan gitti, kaç saat geçiyor bilmiyorum, ben o durakta kala kalıyorum.
Güneşi sormuyorum lekelenmiş dallardan Dalları sormuyorum dallardan daha iyi Yüzümü istiyorum bir suvari alayından Ne yapsam istiyorum, ama istiyorum Bir kişi bile değilim yalnızlıktan.
Bir kişi bile değilim yalnızlıktan Gözlerim ormanlara asılı Ağaçlar, kırlar ve şehirler geçiyor kaputumdan O kadar geçiyorlar ki, sadece duruyorum Bir an bir yerde ölümü tanımazlığımdan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
gxg yazmaya başladığımdan beri mentalim toparlandı lo iyi okumalar fhasjjsjhsd
