De vlucht van ons leven

Deel 20 (behandeling)

Pov matthy
De dokter heeft me zojuist verteld dat ik een operatie aan mijn kaak moet imdat raoul er zo hard tegenaan had geslagen dat er een kleine maar dreigende scheur in is gekomen.
De operatie is morgen en mag tot na de operatie niks meer eten, drinken nog wel, maar dat via een rietje.
Ik lig in het bed een beetje op tiktok te scrollen.
Ik zie een fan-edit en like het.
Ik reageer er ook op: "leuk geëdit" reageer ik.
Al snel krijg ik een reactie: "omggggg ik had biet verwacht dat je zou liken en reageren".
Ik geef de reactie een like en scrol dan verder, ik voel het slangetje in mijn buik het vloeibare eten doorlaten stromen, ik krijg er een rilling van.
Ik rust mijn armen op mijn buik.
Ik voel dat rob naar me kijkt, ik kijk terug.
Ik zie tranen in zijn ogen.
"Wat is er maatje?" Vraag ik.
"Ik wil gewoon niet dat jij zo veel pijn ervaart" zegt hij met wat snikken er tussendoor.
"Komt goed, na de operatie gaat het helen." Zeg ik terwijl ik mijn arm omhoog doe om op het bed te tikken.
Rob komt naast me liggen.
Ik leun tegen hem aan en hij tegen mij.
Ik geef hem voorzichtig een kusje in mijn nek,
Hij moet ervan glimlachen.
We kijken samen naar de tv die in de kamer hangt.
We zappen naar een andere zender: opsporing gevolgd.
"Heeft u toevallig deze man gezien, hij is zondag middag weg gerend bij zijn taakstraf nadat hij zijn enkelband had afgedaan met een schroevendraaier.
Hij is gevaarlijk en kan ernstige woede en mishandeling toerichten, wees voorzichtig en bij een spoed noodgeval bel 112" zeggen ze op de zender.
Ze laten een plaatje zien van raoul.
Ik en rob schieten omhoog en kijken elkaar aan.
"DAT IS RAOUL!!" Roepen we tegelijk.
"Ik ben de andere jongens wel" zegt rob en pakt zijn telefoon erbij.

"yoo boys, ik en matt hadden net even opsporing gezocht gekeken en ze lieten een plaatje van raoul zien en zei dat hij was weggerend en zijn enkelband had afgedaan, wees alsjeblief voorzichtig" zeg ik snel.
"HOU JE HOERENBEK" hoor ik iemand op de achtergrond roepen.
"Serieus??" Zegt koen verbaasd.
"Ja wees alsjeblieft voorzichtig en bel de politie" zeg ik bet tranen achter mn ogen branden.
"Okeoke" zegt koen en hangt op.
Rob komt weer naast me liggen, het is al 22:59 dus we gingen slapen.

                   (De dag van de operatie)
Ik wordt wakker in een andere kamer, ik zie allemaal dokter om me heen die aan het praten zijn...
De enige die ik niet zie is mijn schatje patatje Robje.
Ik schiet omhoog, ik kijk nog een keer om je heen om te kijken of hij er echt niet is, maar nee.
"Waar is rob?!" Roep ik gestrest.
"Hij is in de wachtkamer aan het wachten tot de operatie voorbij is" zegt een dokter.
"Maar we wilden wachten net opereren tot je wakker was zodat je niet ineens random wakker werd als we met je kaak bezig waren" zegt dezelfde dokter.
Ik voel een traan over mijn wang lopen.
Ik mis rob nu al.
"Mag ik wel mijn knuffel" zeg ik zacht.
"Tuurlijk mag je dat" zegt een vrouwelijke dokter, en legt dan mn comfort knuffel bij mijn armen.
"Ne krijgt zo een kapje op je mond en neus, en dat gaat een beetje naar koeienmest ruiken. En dan van je zachtjes in slaap zodat wij rustig je kaak kunnen opereren" zegt de vrouw.
"Hoe gaan jullie dan mijn kaak maken?" Zeg ik.
"We hebben een soort plakjes gips, en dat doen we dan op jouw kaakje leggen en dan laten drogen met een mooie blauwe lamp. En dan kan je je kaak weer gebruiken" zegt de dokter.
"Oke" zeg ik een beetje zenuwachtig.
"Wil je dat we robbie nog even roepen voordat we je gaan opereren?" Vraagt de vrouw.
"Jaaa" zeg ik blij.
De dokter loopt naar de deur en roept vanaf een kiertje rob naar binnen.
Al snel zie ik robbie de kamer binnen haasten.
Ik sprijd mijn armen.
Ik voel een hele stevige knuffel, als hij loslaat zie ik tranen in zijn ogen.
"Het komt goed schatje ze gaan me helpen" zeg ik met mijn hand op zijn wang.
"Oke" zegt hij zacht.
Dan laat hij zich door de dokter naar de deur lijden, hij geeft nog een kleine zwaai.
Ik zwaai terug.
"Zullen we dan maar eens beginnen?" Vraagt een van de dokters.
Ik knik en ga terug liggen.
Ik krijg een kapje op en het ruikt inderdaad naar koeienmest.
Ik voel mijn oogleden zwaar worden en val al snel in slaap.
Ik voel wel nog wat dingen, ik voel iets scherps in mijn kaak. Maar ik kan niet erop reageren.
Voor de rest van de operatie heb ik niks gevoeld.

Ik wordt wakker, ik vertel de dokter meteen dat ik wat dingen had gevoeld, maar dat hoort er schijnbaar bij.
Na eventjes hoor ik de deur opengaan en dan hoor ik iemand de kamer binnen rennen.
Het is natuurlijk robje.
Ik geeft me weer een stevige knuffel, ik knuffel hem terug.
Ik heb een soort verband om mijn hoofd vertikaal zitten zodat dat mijn kaak kan ondersteunen.
Ik mag van de dokter opstaan en naar huis, ik bedank de dokters voor hun werk.
Rob heeft schijnbaar een hotel geboekt zodat we vandaag nog even niet naar huis hoeven omdat raoul er misschien nog is.
Ik loop ongeveer 500 meter naar het hotel.
We lopen naar de balie en krijgen daar het pasje voor de deur.
We gaan net de lift naar de 1e verdieping en lopen naar de kamer, we doen de deur open en de kamer is super mooi.
Een televisie hangt voor het bed.
Ik loop naar het bed toe en plof er voorzichtig op neer.
"Wat een week" zeg ik moe tegen Robje
"Ja echt he, maar gelukkig gaat alles goed" zegt hij.
"Ik hou van jou met me hele hart" zeg ik.
"Ik hou meer van jou" zegt hij glimlachend terug.
Hij ploft langs me neer en ik kruip tegen hem aan.
We vallen beide met onze schoenen nog aan in slaap.