KAYBOLMUŞ AŞIKLAR KİTAPÇISI

6. BÖLÜM: YILDIZ OLMAK

Yeni bölüm geldiii

Geçiş bölümü ama yine güzel olduğuna inandığım bir bölüm. Umarım sizde beğenirsiniz. Bir sonraki bölüm bomba gibi gelecek. Bu da küçük bir spoiler olsun.

Yorum ve oy sayısı okunmaya göre çok düşük sınır koymak istemiyorum. Lütfen varlığınızı bana hissettirin.

KEYİFLİ OKUMALAR

🌑🌑🌑

🎶 Yedinci Ev◽Sevsene Beni

🌑🌑🌑

"Ne anlatıysam o. Başka hiçbir şey yok. Şimdi sıra sizde, o adam niye buradaydı? Daha önemlisi onu nereden tanıyorsunuz?" dedim bakışlarım hepsinin üzerinde dolaşırken.

Lavabo da Ela ve Şahadet'e yakalanınca daha sonra anlatacağımı söyledim ve bir şekilde bu saatte kadar tuttum onları. Onları apar topar lavabodan kovduktan bir süre sonra bende çıktım. Ve çok şükür ki gitmişti. Sadece o değil tüm erkekler çıkmıştı. Kına bir süre daha devam ettikten sonra bitmiş ve hepimiz Fulya'nın evine gelmiştik.

Şu an hepimiz ayıcıklı pijamalarımızla, atıştırmalıkların önüne oturuyorduk. Ve hepsinin gözü bendeydi. Onlara Aras'la başımızdan geçen herşeyi anlattım ve şu an da onlardan cevap bekliyordum.

İlk konuşan Fulya oldu. "Oraya Furkan'ın sağdıçı olarak geldi." dedi vereceğini ifadeden korkarak. Bence de korkmalıydı.

Sesiz kalıp devam etmesini bekledim.

"Hani sizin ilk karşılaştığınız gün var ya, o sabah bizimle kafe de oturuyordun. Sonra Furkan ve Kerim geldi ve sen kalktın. Sen kalkmadan önce Furkan biriyle konuşuyordu ya işte o konuştuğu kişi Aras'tı."

"Eee Fulya, taksit taksit anlatma!"

"Tamam ya sakin ol. Sen gittikten sonra saçı başı dağılmış bir şekilde yanımıza geldi. Tabi Furkan ve Kerim ne oldu diye sordular bu da herşeyi anlattı. Kimliği gösterince seninki olduğunu anladık. Ver biz veririz falan dedik ama siz yerini söyleyin ben veririm, dedi."

"Ve sizde söylediniz?"

"Ne yapalım, Nisa? Adamı tekme tokat dövmüşsün. Adamın sesinle karşı karşıya gelmeye hakkı vardı."

Haklıydı. Hemde fazlasıyla. Ama bunu kabul etmeyeceğim. Ne yani söylememeli miydi? Onunla hiç karşılaşmak istemez miydin? Bilmiyorum, bilmiyorum. Ve bana bu soruyu sorma. Vereceğim cevabı daha kendime bile açıklayamamışken sana hiç açıklayamam.

"Sen ne düşünüyorsun?" Şahadet'in sesiyle kendime gelirken bakışlarımı ona çevirdim. Keşke bende cevabını bilsem be Şahadet.

"Bilmiyorum. Gerçekten bilmiyorum. Kötü düşünmek, ondan nefret etmek istiyorum ama içimde buna engel olan bir şey var. Hoşlantı, sevgi, aşk... Hiçbiri içimdeki şeyi açıklamaya yetmiyor. Anlayacağınız, belirsizlik içindeyim."

Hepsinin yüzüne tek tek baktım. "Bugün söyledikleri içimdeki savaşlara yeni bir savaş daha ekledi. Nasıl baş ederim bilmiyorum ama bugün bunu konuşmasak olur mu?" Düşünmek beni büyük bir bataklığa itiyormuş gibi hissediyorum. Çırpındıkça daha da derine batıyorum. Sanırım biraz durup sakinleşmem ve olayları akışına bırakmam gerekiyordu. Belki de tam anlamıyla batmadan önce biri tutup beni kurtarırdı.