12. BÖLÜM: ŞAPŞAL SERSERİ

331 38 50
                                    

Yeni bölüm geldiiiiiiiii

Gecikmeden dolayı özür diliyor ve sizi bölüme uğurluyorum.

Bir sürü yorum yapmayı unutmayın. Ne kadar yorum o kadar bölüm demek.

KEYİFLİ OKUMALAR

🌑🌑🌑

🎶Zaff◽️Ah Ben Öleyim Yollarına
🎶Oğuzhan Koç◽️Gül ki sevgilim

🌑🌑🌑


Bedenimin üzerinde binlerce tonluk ağırlık varmış gibi tüm kemiklerim sızlıyor, başım birkaç saat öncenin emarelerini taşıyordu. Göz kapaklarım birbirine yapışmış gibi açılmazken uyanmak için kendimi zorladım.

Gözlerimi açtığımda gözüme çarpan ışık gözlerimi acıttı. Birkaç saniye beyaz tavanla bakıştım. Neden buradaydım? Daha doğrusu ben nerdeydim onu bile bilmiyordum. Hakikaten nerdeydim ben?

Nerede olduğumu anlamak için başımı çevirdiğimde başımın ucundaki sandalyede uyuklayan babamı fark ettim. Babam mı? Onun burada ne işi vardı? Bakışlarımı bu sefer bulunduğum odada gezdirdiğimde bir hastane odasında olduğumu fark ettim. Neden hastanedeydim?

Bakışlarımı tekrar beyaz tavana çevirip gözlerimi kapattım. Ne olduğunu anlamam gerekiyordu. En son ne yapmıştım? En son... En son... En son Pınar'ı eve bıraktığım hatırlıyordum. Sonra... Sonra ne olmuştu? Sonra çığlık sesi duymuş ve Aras'la birlikte oraya gitmiştik. Genç bir kız iki şerefsiz tarafından taciz ediliyordu. Acaba o kıza ne olmuştu? Bu olayı hatırlayınca bile sinirlerim bozuldu. O adamı daha çok dövmeliydin.

Aras'la beraber kavgaya girmiştik ve ben başımı çarptığım için bayılmıştım. Evet bayılmıştım. Ppeki Aras... Ona ne olmuştu? O da benim gibi kevgaya girmişti ve yara aldığını hatırlıyordum. Ben buradaysam o neredeydi? Acaba bir şey olmuş muydu?

Düşüncelerim doğrultusunda aniden kalktığımda belimin ağrımasıyla acı içinde inledim. Benim acı çekmemle babamın gözleri aniden açıldı. Endişeli bakışları üzerimde gezinirken korkuyla yerinden kalktı.

"Kızım," dedi korkuyla. Bir elini belime koyup beni yavaşça yerime yatırdı. Eli saçlarımı bulup şefkatle okşarken, "Bir yerin mi ağrıyor? Hemşireyi çağırayım mı?" dedi.

Her an ağlayacakmış gibi duran gözleri üzerimde gezinirken şaşkınlıktan çevap veremedim. Çok mu korkmuştu? Hem dağlayacak kadar.

Ben cevap vermeyince kendince ağrım olduğun karar vermiş olacak ki odadan çıkmaya yeltendi. Hızlıca kolunu tutup onu durdurdum. "Hayır iyiyim," dedim gözlerine bakarken. Sorgulayan bakışları üzerimde gezinmeye devam ederken, "Gerçekten iyiyim baba," dedim. Hâlâ emin olmasa da gitmek yerine tekrar sandalyeye oturdu.

"Su vereyim mi?" diye sorduğu an susadığımı fark ettim. Başımı sallayarak onu onayladığımda başucumda ki şişenin kapağını açarak dudaklarıma yakınlaştırdı. Başımı hafifçe kaldırdığımda bir elini enseme koyup destek oldu. Sudan birkaç yudum aldıktan sonra başımı tekrar yastığa bıraktım.

Birkaç saniye bakışlarımı odada gezdirdim. Bir şey sormadı ama benden bir açıklama beklediği gözlerinden belliydi. Hiçbir açıklama yapmadım.

KAYBOLMUŞ AŞIKLAR KİTAPÇISI Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin