~Bu kitap tüm zorluklara inat aşkından vazgeçmeyip aşkı için savaşanlara ithaf edilmiştir.~
--------------------------
"Aşk mıdır beni,sana bu kadar bağlayan?" Diye sorduğumda derin bir iç çekti.
Soruma cevap vermesini beklerken beni yanıltmış o da...
Sınırı hızlı geçmeyin lütfen- jejxkwkjfk bölüm yetiştiremiyorum kizzzzz
Kitaba olan sevginiz>>>>> Teşekkür ederimmmm
Bu bölüm çok fazla duygu geçişleri yaşayacağımız bir bölüm oldu. Umarım beğenirsiniz.
İthaf istiyorsanız beni Wattpad'dan takip etmeyi unutmayınnnn. Diğer bölümü en az 20 kişiye ithaf edeceğimmm ❤️
Sınır: 1,6 oy - 1,6 yorum (Yorumlarınızı bölüme uygun yapınız lütfen. )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar 🖤
~Yıllar önce~
Yağmur damlaları cama vurduktan hemen sonra aşağıya yavaş yavaş iniyorlardı. Cama yansıyan küçük silüet ise o damlaları büyük bir dikkatle takip ediyordu.
Evdeki sessizliği salondan gelen televizyon sesi bozuyordu. Küçük kız hem babasının yolunu gözlüyor hem de televizyonda anlatılan haberi dinliyordu.
Saate baktığında babasının gelmesine yarım saat kaldığını gördü. Sıkılmaya başladığından dolayı pencerenin önünde ayrılıp odasından çıktı. Ablasının odasına gittiğinde kapısının kapalı olduğunu gördü.
Kendisi kapıyı kapatmazken ablası kapatıyordu. Bu durum aralarındaki sayılı farklardan biriydi.
Kapıyı tıklayıp gir komutunu beklemeden kapıyı açtı.
Ablası yatakta uzanmış tavandaki lambaya bakıyordu. Dalmış olmalıydı çünkü kendisinin geldiğini fark etmemiş lambaya bakmaya devam ediyordu.
Ablasının odasından nefret etmesine rağmen değiştirmek istemediğini biliyordu. Nefret etme sebebini ise bilmek istemese de maalesef ki biliyordu.
Rümeysa odasına giren kardeşini saniyeler sonra fark ettiğinde oturuşunu düzeltti. Yüzündeki ağlamaklı ifadeyi silip gülümseyerek kardeşine seslendi.
Yatağının boş kalan kısmına iki kez vurup "Gel." Dedi.
Pınar küçük adımlarla ablasının gösterdiği yere gidip oturdu.
Ayakları yere değmediğinden dolayı rahatlıkla bacaklarını sallamaya başladı.
"Babam alır mı sence?" Dedi cevabını bildiği soruyu sorarken.
"Babam alır mı sence?"demek "babam doğum günümü kutlar mı?" demekti.
ikisi de çok iyi biliyordu. Yıllardır kutlanmayan doğum günü bu yılda kutlanmayacaktı.
