Bu Benim Öykü'm

6.Bölüm

Yorum ve yıldız atmayı unutmayın lütfen.

Güzel okumalar.

************************************

Kayahan; yemeğini ye öykü

Kayahan; Doğukan çok şey yemediğini söylüyor

Kayahan; daha geçen gün ne konuştuk biz seninle

Neşe; ama çok midem bulanıyor kii🥺

Kayahan; offf tamam bir şey demiyorum ne yaparsan yap öykü

***

Kayahan'ın beni terslemesiyle dudaklarımı büzdüm istemsizce.
Artık iki aylık hamileydim ve zor bir hamilelik süreci geçiriyordum.

Her şeyin kokusundan bile tiksinir olmuştum.
Ama çevremdeki kimse bana anlayış göstermiyor.

Zaten Kayahan aç  kalma yemek ye dışında pek bir şey demiyordu.

Bazen bu oyuna kendimi çok kaptırdığımı düşünüyordum.
Galiba fazla aptaldım.

Yataktan kalkıp üzerimi değiştirdim.
Hanna ve Max'a görünmeden evden çıkıp sokakta dolaşmaya başladım.

Boş sokaklar bana çocukluğumu hatırlatıyordu.
Elim karnımı bulduğunda sol gözümden bir damla yaş süzüldü.

"Özür dilerim bebeğim, yine yalnız kaldık benim aptallığım yüzünden"

Gözyaşlarım dinmezken hormonlarıma bir  kere daha lanet ettim.

Ben onları anlamaya çalışıyorum ama kimse benim hamile olduğum için böyle olduğumu anlamıyor. Elimde değildi neden anlamak istemiyorlar.

Acaba yetim olduğum için mi?
Belki annem ve babam olsaydı böyle bir durumda kalmazdım.

Eski yurt günlerimi hatırlayınca bir kere daha burnumun direği sızladı.

(15 yıl önce)

Sırtıma yediğim bilmem kaçıncı kemerdi artık saymayı bırakmıştım.

"Pis Türk"

Yurt müdürümüzün öfke ve tiksintiyle dediği şeyle ağladığım için yüzümdeki yaşları sildim.

Sırtıma bir darbe daha geldiğinde öne doğru savrulacakken yere ellerimi yasladım.

"Senin nefes alman bile suç"

Evet benim nefes almam bile suçtu.

"Senin katil ırkın yüzünde bizim insanlarımız öldü"

Öfkeyle daha hızlı vurdu. Canım yanmıyordu üçüncüden sonra. Çünkü uyuşuyordu acımayı geç hiç bir şey hissetmiyordum.

"Türkler katil değil"

Güçlükle çıkan sesimle dişlerimin arasında fısıldadım. Ama o duydu, bu onu daha da öfkelendirdi.