First Love |Sope✔

27

"Hoseok hepimizi buraya toplamanın sebebi nedir acaba?" Kucağındaki kaseye daldırmıştı elini Seokjin. "Buraya saldırdıklarında yalnız ölmemek için tabii ki." Ağzına attığı cipsi yavaş bir çekimde çiğnedi. "Ne saldırması? Kim saldıracak?" Dün yaşananları onlara anlatmayı çok istesem de yüz yüze gelmeden anlatmak istememiştim. "Abim dün kafeden sonra Yoongi'nin evine geçmiş." Jiwoo'nun gereksiz yere heyecan katmasını anlamsız bulurken meraklı gözlere dönmüştüm.

"Dün biz kafedeyken birileri bize saldırmaya çalıştı." Jimin elini dizine vurmuştu. "Biliyordum bir aksiliğin çıkacağını." Demişti. "Jimin sus artık. Mesajlaşırken yetmiyormuş gibi bir de canlı canlı dinlerken de karışıyorsun lafa." Seokjin'in sert çıkışıyla Jimin kollarını göğsünde birleştirmişti. Küsmüş gibi bir şey diyebilirdik buna. "Yoongi'yle alelacele bir odaya girdik. Odada da bir adam vardı. O kafenin sorumlusuydu sanırım. Neyse bir şekilde onu ikna edip saklandık oraya bir yere."

"Bana pek de ikna gibi gelmedi. O daha çok tehdittir." Dedi Jiwoo. Direkt söylemek yerine üstü kapalı anlatmaya çalışıyordum sadece. "Sonra bizi arayan adamlardan biri girdi. Bizi sordu. O da bir şey diyemedi. Adam da sinirlendi tabii. Belki de bizi sakladığını anladı gibi ama son anda başka biri geldi de gitmek zorunda kaldılar." Elimi yalandan alnıma atıp olmayan terimi silmiştim. Onlara hissettirmeye çalışıyordum durumu.

"Biz de kafeden ayrılıp Yoongi'nin evine gittik. O da bunu yapanları mahvedeceğini söyledi ve ben de Yoongi onlardan kurtulana kadar dikkatli olmalıymışım." Dedim. "Seni takip etmediklerinden emin misin? Şu an bizim hayatımız da tehlikede." Diyen Jimin'e korkutucu bir gülümsemeyle bakmıştım. "İşte diyorum ya tek ölmek istemiyorum. Sizi bu yüzden buraya çağırdım."

"Ben gidiyorum. İyi günler." Jimin ayağa kalkar gibi olunca "Tamam, biz de seninle geliyoruz." Dedi Seokjin. "Olmaz. Hayatım tehlikede." İfadesi o kadar komikti ki kendimi tutamayıp patlayacaktım. "Hadi kalkın. Biraz hava alalım." Seokjin'in sakin bir şekilde kaseyi bırakıp ayaklanmasını dikkatli bir şekilde izlemiştim. "Ama Yoongi'nin dedikleri ne olacak?" Dedim. "O adamlar seni takip ediyor olsaydı çoktan öldürmüş ya da esir almış olurdu. Yani korkmamıza gerek yok."

"Çok güzel olur." Jiwoo'nun el çırpmasını Jungkook hayretle izlemişti. "Hayır, ev de kalalım." Jiwoo sevgilisinin zıt düşüncesini duyunca tek kaşını kaldırıp ona bakmıştı. "Ev de mi kalalım? Doğru mu duyuyorum Jungkook?" Asıl ben mi doğru duyuyorum? Jiwoo'ya da bak sen. "Evet, doğru duyuyorsun. Silahlı adamlar dolanırken dışarıya çıkamayız." Jiwoo'da ki dominant hava bir anda sönmüş ve süt dökmüş kediye dönmüştü. "Ama sevgilim, ama aşkım hep birlikte olacağız." Jiwoo'nun saçmalıklarını dinlemek yerine üzerime bir hırka geçirmiştim.

Evet, dışarı çıkma konusunda emin değildim ama Seokjin de haklıydı. Benim kim olduğumu öğrenselerdi çoktan işimi bitirmiş olurlardı. Yoongi beni biraz fazla uyarmış olmalıydı.

"Herkes hazır mı? Bu gece geçen sefer ki gibi falcı diye gidip çatışmanın ortasında kalmayacağız." Seokjin'in o konuyu açması pek de iyi olmamıştı. Yoongi için günlerce üzülmüştüm. Yine böyle bir gün yaşamaktan korkuyordum. Evet, Yoongi kurtulmuştu ama bir sonra ki sefer bu kadar şanslı olmayabilirdi. Şu anda da pek içim rahat değildi. O yüzden arkadaşlarımı eve çağırmıştım.

"Peki Seokjin nereye gidiyoruz?" Jimin bacak bacak üzerine atıp çok bilmiş bir ifadeyle konuşmuştu. "Hava almaya canım arkadaşım." Beraber kapıdan çıkarken Jimin de arkamızdan söyleniyordu. Ha bir de Jungkook vardı. Etrafın tehlikeli olduğunu ve bu yüzden evde kalmamız gerektiğini söyleyip duruyordu. Haklıydı ama Seokjin'e uymuştum bir kere. Bunun geri dönüşü yoktu.

"Sana ne oldu da insafa gelip bizi araban da gezdirmeye karar verdin?" Jimin arka koltukta ortaya oturmuştu. Jungkook ve Jiwoo'nun tam ortasındaydı yani. Ailesi tarafından şımartılan bir çocuk gibiydi. "Senden zararlı bir şey gelmeyince ben de bizi gezdireyim dedim. Fena mı etmişim?" Arabayı çalıştırırken nereye gittiğimizi Jimin gibi sormayıp merakla beklemiştim.