Hoe de schilderijen fluisteren

10) de butler

Met een beschermende arm om Elouise heen begeleide Carl zijn vrouw naar binnen. De deuropener staat langs de deur met het gezicht naar de grond gericht. Zijn rechterhand heeft hij nog om de deur gekneld. Sneeuw waait binnen nu de deur het toelaat. Heinz volgt als laatste.

Het kasteel is van bouw zeker Duits, maar de inrichting is zo Russisch als maar kan. Bombastische meubels, exuberant gedecoreerd, in plaats van hout en gotiek is er gekozen voor marmer, Barok en Rococo.

Het lijkt wel alsof er een interieur van Tsaritsa Catharina de Grote in een Gotisch kasteel gepropt was. De ijzerzandsteen muren misstaan met de zware wijnrode wandgordijnen, marmer, ebbenhouten meubels met schildpad,... en dit is nog maar de vestibule.

Iedereen keek zijn ogen uit. Maar op het praten van de butler draaiden alle ogen zijn richting uit.

"Het is winter uiteraard dus ik kan u niet de geneugten van het hele kasteel aanbieden. Bent u bereid u te schikken naar de beperkte faciliteiten?"

Carl keek naar Elouise. "Heel zeker. Wij zijn enorm dankbaar dat we hier kunnen schuilen zolang de storm raast."

De man liet zijn hoofd schuin zakken en richtte zijn ogen weer op. "Ser, printsessa, kutsjèr*, uw mantels alstublieft."

Carl neemt Elouise's mantel af en overhandigd deze aan de butler. Terwijl Carl zijn eigen mantel afneemt, neemt Elouise haar muts en sjaal af. Heinz moet het in zijn volledigheid zelf doen en kan zijn jas niet eens afgeven omdat hij de paarden nog te stal moet brengen.

Zonder dat zijn gasten het merken wegens de verblindende maar ook zwaar absurdistische interieur stukken, hangt de butler de mantels weg.

Hij begeeft zich weer naar zijn gasten.
"Mijn heer, mevrouw. Mijn naam is Fyodor Alexandrovitsj Levitski. De Russische beleefdheidsvorm is dat u mij aanspreekt met voornaam en vadersnaam, aldus Fyodor Alexandrovitsj. Titels of functienaam hoeft u niet te gebruiken." En hij boog het hoofd.

Hij liep enkele stappen richting de trap. "Aan elke deur hangt een bel. Wanneer u mij nodig heeft kan u deze gebruiken. Het hele kasteel is toegankelijk, maar ik kan en zal maar enkele van de ruimtes voor u verwarmen. Het meeste personeel is met winterrust en afwezig. Wie wel aanwezig is moet zijn taak ten volle kunnen uitvoeren dus ik zal u beiden bedienen."

Fyodor liep tot aan de grote trap. Langs de trap verdween een doorgang in het duister. "Kutsjèr, dit is een dienstingang die u dient te gebruiken. Deze zal u naar de stallen brengen. Er is stro, maar wees er zuinig op. Ser, printsessa ik kan u een appartement aanwijzen, maar dan zal de heer kutsjèr bij u slapen."

Carl sprong onmiddellijk bij, "geen enkel probleem Fyodor Alexandrovitsj. Hij is mijn trouwste knecht, zijn aanwezigheid zal een plezier zijn voor ons beiden." Heinz keek dankbaar naar Carl en bijna tegelijkertijd knikten de butler en de koetsier hun hoofden in bevestiging.

"Kutsjèr, u kan naar uw paarden toegaan. Ik wijs u ondertussen naar uw appartement."

De drie sneeuw-vluchters hadden beiden niet echt een idee van wat een appartement precies inhield en al helemaal niet in een landelijk kasteel. De butler ging voor op de trap. Na enkele treden vroeg hij eerbiedig, "Wilt u mij volgen?"

Elouise nam haar rokken beet en met haar linkerhand om Carl's rechter onderarm liepen ze de trap op, de butler achterna. De monumentale trap is bekleed in marmeren platen met een rode traploper eroverheen in het midden van de treden. Trapleuning is het enige dat Neogotisch is. De metalen decoratie krulde mee met de trap omhoog, terwijl de donkerhouten greep blonk door de was die eroverheen gepolijst was. Als enige element in heel de vestibule paste het tegen de laat-Gotische ijzerzandstenen muren.

Elouise keek op naar de muur. Er hingen een heleboel portretten van vrouwen in verschillende stijlen, grootte en lijsten. Oude lijsten met ingesneden bloemen in goudverf. Geometrische kaders in bladgoud. Eenvoudig uitziende natuurkleurige houten kaders die in proportie tot de rest zeer breed zijn voor het eigenlijke schilderij. Elouise bleef staan en keek rond. Carl was eerst nog twee treden doorgelopen, maar keek daarna mee met Elouise naar de schilderijen.

Het waren allemaal portretten van een vrouw. Dure stukken, allen waren ze ten voeten uit geschilderd, dat betekend een groter canvas en meer werk voor de kunstenaar. Op elk schilderij stond één enkele vrouw. Ogenschijnlijk ook steeds dezélfde vrouw. Maar de kleding, pruiken en haardracht brachten voldoende variatie die de illusie doorprikte.

"Volgt u mij?" vroeg de butler.

* mijnheer, prinses en koetsier