Het hoofdgerecht werd binnen gerold op het messing karretje. Er werd wederom kip geserveerd. Vooral Heinz begreep dat kippen het makkelijkst kweken, de winter doorkomen en een beperkt verlies zijn bij de slacht.
Elouise kreeg wederom als eerste een gevuld bord. Dit gerecht toonde hoe het kasteel in winterrust is. De kip was gebakken en werd geserveerd met opgelegde aardappeltjes en gepekelde groentjes. De saus die erbij gegeven werd was vers bereid.
Elouise wist nu al dat ze dit bord niet op zou krijgen. Heinz en Carl kregen elk ook een goed gevuld bord en niet veel later werd ook de wijnfles nog even terug naar de tafelgasten gebracht.
"Ser?"
Carl hief zijn glas op, "alsjeblieft" zei hij. Met uiterste precisie schonk Fyodor de wijn.
"Kutsjèr?"
Heinz deed het allemaal wat minder frivool."Printsessa, kan ik u wat anders aanbieden?"
"Ik heb nog water. Dank u wel."
Fyodor knikte zijn ondertussen welbekende knik, het hoofd wat schuin houdend en de ogen kort sluitend.Elouise nam bevestigend nog een slok van haar glas. Heinz en Carl waren al begonnen met eten. Fyodor verwijderde zich van de tafel, greep het karretje beet en verdween door de deur.
Stilte viel in het thee salon.
Elouise's polsen rustten op de rand van de tafel. Het bestek legde ze nog niet neer. Uiteindelijk liet ze een diepe zucht los. Carl keek op.
"Ik kan die zure groenten echt niet binnenkrijgen" zuchtte ze, "ik wil echt wel, maar ik kan niet."
Nu liet ze haar bestek rusten op de rand van het bord en sloeg haar armen kruiselings om haar onderbuik.Carl schonk haar opnieuw water in en schoof het glas naar haar toe. Hij wreef zijn handen schoon aan het servet en stond recht. Elouise nam het glas beet en nam een slok. Haar echtgenoot was ondertussen opgestaan en naar haar toe gelopen. Hij ging langs Elouise staan en sloeg zijn armen om haar heen.
Zachtjes trok hij haar tegen zich aan. Haar schouder landde tegen zijn buik, met zijn hand ging hij over haar opgestoken haar.
Heinz ruimde ondertussen het bord weg zodat de geur al niet meer stoorde.
Op dat ogenblik klonk er van ergens een koekoeksklok. Heinz vroeg zich af van waar en welke klok het is. Die op de galerij staan allen verkeerd of minstens op een ander uur. Hij telde de slagen af: negentien. Dat leek naar zijn instinct wel te kloppen. Ze hadden de bel gehoord om half zes, waarna Elouise wakker geworden was.
Heinz hoorde in de stilte van het thee salon het karretje weer rollen. Onmiddellijk daarna ging de deur al.
De ober had een onleesbare uitdrukking op zijn gezicht. Heinz keek hem strak aan en probeerde de knoop te lossen. Ze hadden aan de poort al duidelijk laten merken dat Elouise ziek is, dus verbazing was het alvast niet. Irritatie? Ook niet echt. Bezorgdheid? Ook niet.
Er kwam in zijn hoofd maar één woord op, "hol". Niet wetend kunnen dat Elouise eerder al hetzelfde woord bedacht had. Zijn schilderachtige gezicht is aandacht-grijpend, maar onleesbaar.
"Zal ik afruimen voor u?" vroeg hij.
Carl knikte. Heinz stond recht om te helpen."Kutsjèr" met een licht strenge toon en opgehouden open hand gebood hij Heinz van terug te gaan zitten.
Met grote ogen en opengevallen mond gaat Heinz terug zitten. Met een blik als een gestraft kind keek hij naar zijn handen die op zijn schoot liggen.
In een getraind ritme werden de bijna lege borden opgeruimd. Elouise's bord was bijna niet aangeraakt.
In een mum van tijd was de tafel geruimd. Fyodor rolde het karretje tot aan de deur en liep dan terug naar de tafel.
"Ser, Kutsjèr" zei hij terwijl zijn hoofd boog, "u kan laag gaan zitten. Ik breng weldra de afsluiter. Printsessa, mag ik u adviseren om in bed te gaan? Een goede nachtrust zal u verkwikken."
Carl knikte bevestigend naar Elouise. Daarop stond ze recht.
"Ik ben zodadelijk terug Fyodor Alexandrovitsj."
De butler knikte."Kutsjèr, kan ik u verblijden met een pak speelkaarten?"
Heinz keek naar Carl. Die knikte dat het goed is.Wederom boog de butler het hoofd. Carl en Elouise liepen naar de deur die eerbiedig voor hen werd geopend. Heinz stond recht en verkaste naar de lage salon stoelen. Traag liet hij zich erin zakken.
Toen hij opkeek zag hij nog net Fyodor naar buiten verdwijnen met het karretje.
JE LEEST
Hoe de schilderijen fluisteren
Historical FictionElouise en Carl van Hotzenwald-Kirnbergsee worden door een sneeuwstorm verrast wanneer zij huiswaarts keren van een feest. De temperatuur in de koets zakt snel, de paarden protesteren. Hun toevluchtsoord is een kasteel in de buurt, maar de butler di...