Elouise en Carl van Hotzenwald-Kirnbergsee worden door een sneeuwstorm verrast wanneer zij huiswaarts keren van een feest. De temperatuur in de koets zakt snel, de paarden protesteren. Hun toevluchtsoord is een kasteel in de buurt, maar de butler di...
Het duurde even, maar eindelijk kwam Heinz ook boven. Samen met de butler droeg hij de bagage. De butler verwelkomde Heinz in het appartement en ook hij bleef met verstomming geslagen rondkijken, zodra hij door het deurkozijn gelopen was. De twee reistassen, één in elk hand liet hij zelfs niet los. Fyodor ondertussen wurmde zich met de grote koffer - doch niet zwaar en niet volledig gepakt - achter Heinz door en plaatste de reiskoffer aan de salontafel.
"Kutsjèr, uw kamer is hier de eerste deur. Ik vraag u vriendelijk om voor uw edelen het vuur te onderhouden. Ik zal u uiteraard wel voorzien van houtblokken voor de nacht.
Heinz kon zich sneller herpakken dan Carl en Elouise. Hij wendde zijn blik van het plafond en de decoraties af, richting butler. Voorzichtig zette hij de twee reistassen naast de grote koffer neer. Fyodor had de deur van de slaapkamer open en nodigde met uitgestrekte arm Heinz naar binnen. Zodra de koetsier de deur bereikt had boog Fyodor het hoofd en liet Heinz zelf zijn ding doen.
"Printsessa, Ser, deze slaapkamer is voor u." Wederom opende hij een deur, deze keer aan de overzijde van het appartementssalon. Elouise stond traag op en volgde Carl naar de slaapkamer. Ze was zo overmand door verwondering door het kleine salon dat ze zelfs geen energie meer over had om hier dezelfde emoties op te wekken. De Russische decadentie droop van de muren af.
Fyodor keerde zich nu naar de drie onverwachte gasten.
"Ik laat u rustig uitpakken, ik serveer u een licht avondmaal om 18u vanavond in het thee salon. Om 17u30 zal ik de klok luiden zodat u weet hoe laat het is."
De Russische butler boog het hoofd, draaide zich met zijn rug naar het drietal en greep de deur. Hij cirkelde om de deur heen, boog nogmaals en verdween dan weer op de gang. Traag viel de deur in zijn slot.
Met z'n drieën staarden ze in het oneindige. Carl liet een hoorbare zucht los. In hun stilte hoorden ze nu pas hoe de wind tegen de vensters joeg. Heinz keek om en wierp zijn blik uit het raam. Het is slechts na de middag, maar het was buiten zo donker als ware de schemering vergevorderd. Witte sneeuwvlokken als katoenwatten zo groot joegen door de lucht.
"We hebben het wel getroffen" mompelde Carl tegen zichzelf. Elouise knikte stilzwijgend, terwijl ze haar armen over haar onderbuik gekruist hield. Carl liep naar haar toe en hield haar een hand voor. "Schat ga even liggen. Wij pakken wel uit en letten wel op het vuur."
Heinz, in zijn eeuwige oplettendheid liep naar de Napoleontische Chaise Longue en sleurde voorzichtig het ding richting het vuur en draaide het daarna wat om zijn axis, zodat Elouise naar het vuur gericht zou kunnen liggen.
Met een deken onder de arm en met zijn andere hand die van Elouise vasthoudende begeleide hij haar naar de Empire ligzetel. Traag zonk ze neer. Carl ontvouwde het deken terwijl Heinz een extra kussen van een tweede Franse zetel plukte. Zonder protesteren of ook maar een woord te zeggen vleide Elouise zich neer. Ze werd door de twee heren toegedekt en zijzelf duwde haar wang in het kussen.
Ze had niet gedacht zo moe te zijn, maar algauw werd de kamer rondom haar wazig.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
