Hoe de schilderijen fluisteren

14) het schilderij

Elouise opende verschrikt haar ogen, maar haar ledematen voelden nog zwaar. In haar halfslaap, zwevend tussen slaap en waak voelde het even alsof ze naar beneden aan het vallen was. Zodra haar zicht niet meer wazig was richtte ze haar hoofd een klein beetje op. Carl en Heinz waren nog aan het uitpakken, de grote koffer hadden ze zelfs nog niet verplaatst. Er was amper tijd verstreken sinds ze zich neergelegd had.

Voelende dat ze wel wat slaap kan gebruiken laat ze haar hoofd weer rusten op het kussen.

In deze houding blijft haar blik hangen op een schilderij in de kamer. Een portret. Op het canvas is een vrouw afgebeeld ten voeten uit. Haar jurk in de stijl van een Robe à la Française was bleek gekleurd, maar de vrouw zelf staat afgebeeld in een immense bloemenzee, hetgeen het hele werk kleur geeft. In haar linkerarm rust het opstaande handvat van een wilgentakken mand. In de ondiepe mand ligt een groot bloemenboeket. In de rechterhand is een vers geplukte roos afgebeeld. De kop van de roos leunt richting de vrouw, maar ze ruikt niet aan de roos, in de plaats daarvan is haar hoofd gericht naar de toeschouwer van het portret. In dit geval Elouise.

De gigantische witte pruik zou in alle andere gevallen de aandacht stelen, maar niet hier. De ogen van de vrouw priemden uit het schilderij. De schilder had niet de moeite gedaan om de vrouw levendige ogen te geven. Twee zwarte diamanten staarden Elouise in de ogen.

Elouise ging op haar rug liggen om het staar-spel te vermijden. Winnen zou ze nooit. De slaap won uiteindelijk van het portret. Het was een ondiepe, droomloze slaap. Maar eentje die verkwikkend genoeg was. Ze kon niet zeggen wanneer ze de slaap gevat heeft, maar ze werd wel wakker op het rinkelen van de bel.

De beloofde bel die aankondigt dat er eten geserveerd zal worden over een half uur.

Voorzichtig heist ze zich overeind en laat haar benen van de ligzetel glijden. In haar kleren zitten vouwen van in de koets en de ligzetel. Traag en voorzichtig probeert ze de plooien glad te strijken. Dat lukt niet.

Traag loopt ze richting de slaapkamer die aangewezen is voor Carl en haarzelf, terwijl ze de fijne knoopjes van haar blouse los knoopt. Eens ze in de kamer aangekomen is blijft ze staan om de laatste twee knopen te lossen. Ze laat haar blouse afglijden en knoopt vervolgens haar rok los.

Uit de stapel kleren die op het bed gelegd was om weer uit te zoeken en op te bergen vist ze haar thee jurk. Deze slaat ze elegant om en knoopt ze met de enkele knopen die de jurk heeft vast, het geheel finaal vast zettend met de riem. De jurk in lichte stof, linnen, is in een stuk, wat het comfortabel maakt om in huis te dragen. Thee jurken hebben een minimale versiering. Haar korset onder de thee jurk geeft nog steeds vorm aan het geheel.

In de vlucht controleert ze haar kapsel. Alles zit best nog redelijk. Carl komt op dat ogenblik binnen.

"Voel je je al wat beter?"

"Een beetje. Slapen heeft wel deugd gedaan. Als ik nu niet te veel eet zal het morgen misschien over zijn."

Carl stak zijn elleboog uit. Elouise haakte haar hand om zijn onderarm. Bij het buiten treden van het slaapvertrek keek Elouise in het rond. Het hele vertrek was verlicht, de haard heeft welgekomen de koude verjaagd en alle bagage was uitgepakt en de koffers weg geplaatst.

Elouise's blik bleef hangen op het schilderij van de vrouw met diamant-zwarte ogen. Een rilling liep over haar rug, maar Carl liep door. Hij had niet in de gaten dat de staar wedstrijd tussen de twee vrouwen -zijn eigen en die uit olieverf- hervat was.

Die tweede wedstrijd ronde werd echter onderbroken door het deur kozijn.