Hoe de schilderijen fluisteren

18) het dessert

Fyodor stond aan de deur van het salon te wachten op Carl. Dat verraste hem. Hij had gedacht dat de butler andere dingen te doen zou hebben. Maar toen besefte Carl ook dat er weinig anders te doen is zonder hofhouding.

De Rus opende de deur en boog het hoofd. Carl knikte uit erkenning en liep door. Achter hem ging de deur weer dicht. Heinz was een kaartspel aan het spelen. Toen hij zag dat Carl binnengekomen was stond hij kort recht uit eerbied. Daarna gingen beiden zitten.

De lage zetels, rond een salontafel nodigden uit om langdurig te blijven zitten. Carl was verbaasd over het comfort van de schijnbaar oude zetels.

Heinz was halverwege een spel patience. Al drie azen lagen apart. Nu moest hij enkel nog de vierde bemachtigen en afleggen. Carl wreef met zijn vlakke handen over zijn gezicht en trok de laatste trek door, doorheen zijn haren, heel zijn hoofd rond.

Heinz legde zijn handstapel neer naast de afgelegde stapel. "Is mevrouw gaan slapen?"
"Ja. Ze was echt op. Ik hoop dat ze nu een goede nacht heeft dat ze niet enkel snel beter is, maar dat we ook gewoon een keer thuis geraken."

Carl wachtte in stilte tot Heinz zijn spel patience uitgespeeld had. De koetsier is erin geslaagd de laatste aas af te leggen, maar had niet al zijn koningen kunnen vrijspelen. Carl moest even denken aan een uitdrukking die Elouise's vader steeds gebruikt wanneer hij een kaartspel niet uit kan spelen. Chocolat Bleu Pâle. Wat het ook betekend.

Heinz wreef de kaarten bij elkaar. Met ervaren handeling schudde hij de kaarten zorgvuldig. Daarna deelde hij de kaarten voor een spelletje hoger-lager.

Achter Carl ging wederom de deur open. Het karretje rolde al richting salontafel. Carl keek op.

Op het tafeltje was een bordje met plakjes worst te zien, twee kleine glazen en een fles in doorzichtig glas met doorzichtige vloeistof.

Heinz en Carl keken met grote ogen vol verbazing naar de plakken worst.
"Heren, als u mij toestaat."

Carl knikte traag. Hij had geen idee wat al dit te beteken heeft.

"Ik kan u geen dessert aanbieden, maar wel deze Slavische specialiteit aanbieden. Na het dinner komen mannen samen om wodka te drinken."
Carl keek verbaasd naar de fles. Hij had nooit durven denken dat wodka eruit zou zien als water.

"Tussen de glazen door neemt u plakjes gedroogde en gerookte worst. Deze zorgen ervoor dat u niet onmiddellijk dronken zou worden."

Carl knikte dan maar dat Fyodor dit 'dessert' mocht presenteren.

"Sta mij toe heren" begon Fyodor opnieuw. Als eerste zette hij de twee glaasjes op tafel. Hij nam vervolgens de fles beet en met een snelle ruk had hij de kurk van de fles.

"U dient het glas steeds in één teug de legen" zei hij vervolgens terwijl hij de eerdergenoemde glaasjes vol schonk. De fles werd op de salon tafel geparkeerd.

Het bordje met worst werd tussen de twee glaasjes in gezet. Twee servetten gingen een buiging vooraf, waarna Fyodor weer verdween met zijn karretje.

Carl en Heinz keken naar elkaar, het "dessert" en hun onderbroken spel hoger-lager. Heinz kon nu niet anders dan grinniken.

"Ik ga er niet om liegen mijnheer, dit heb ik nog nooit gezien."
Carl liet nu verslagen zijn hoofd hangen terwijl zijn mondhoeken de hoogte in gingen. Bijna gelijktijdig grepen ze naar het voor hun voorziene glaasje.

Respectvol hieven ze het glas, maar er werd niet geklonken. Beiden respecteerden hun rang. De bodem van het glas, hun ellebogen en hun voorhoofden werden richting plafond geworpen.

Heinz, die wat vaker alcohol van lagere kwaliteit maar hoger alcohol gehalte gedronken had dan Carl, kon beter tegen de inkomende wodka.

Carl sloeg uit in hoesten. Toen hij zijn adem weer een beetje gevonden had en zijn slokdarm zich weer ontspande sprak hij "Christus dit is sterk."

Heinz die zich slechts de ogen even laten dichtgeknepen, keek nu naar zijn heer.
"Ik ben benieuwd wat die worst nu voor ons gaat doen."
Carl knikte dat hij zich hetzelfde afvroeg.

Heinz nam het bordje en reikte het aan. Carl nam traag een plak worst eraf. Het ziet eruit als salami, maar anders. Droger, geuriger en gerookt.

De worst was minder taai om te kauwen dan gedacht. En bovenal, het dempte het maagbrandende gevoel dat de wodka achtergelaten had.

Vooral Carl kon het enthousiasme in zijn blik moeilijk verstoppen. Heinz nam met een brede lach zijn kaarten weer op. De avond is nog jong.