Hoe de schilderijen fluisteren

15) het voorgerecht

Fyodor Alexandrovitsj wachtte het trio op aan de deur van het theesalon. De man boog het hoofd, loste het slot en trok de deur open.

"Printsessa, ser" nodigde hij uit met wederom gebogen hoofd. Carl leidde Elouise naar binnen. Heinz volgde als laatste. De butler kwam achter hem en sloot de deur.

Het thee salon was zo mogelijk even veel van hetzelfde. Extravagantie uit een ietwat vervlogen tijd in een kasteel van ijzerzandsteen uit een nog langer vervlogen tijd. Elouise raakte bijna geïrriteerd naar de overvloed die steeds overal is. Heinz bleef er ondertussen koud onder. Carl, de eeuwige dromer, die bleef wel rondkijken. Elke lijst ging hij af. En dat waren er heel veel.

Het grote aantal schilderijen begon Carl te verbazen. Het leek bijna alsof dame Martinova een hekel heeft aan kale muren. Vooral als ze beige gekleurd zijn.

In het thee salon was een ronde kaart tafel naar het midden van de ruimte geschoven. Drie met wijnrode stof beklede stoelen in goudverf waren aan de tafel geschoven. Aan de vrije kant van de tafel, die waar normaal de kaartenspelende vierde man zou zitten, was een grote messing kandelaar geplaatst waarop vier kaarsen brandden.

Er waren vier borden geplaatst. Drie grote met een dieper, kleiner bord erop en een vierde klein, laag bord. Wijnrode servetten waren opgevouwen langs de borden gelegd. Het bestek verried drie gangen. Kristallen bekers sierden de rest van de tafel. Wat een rijkdom. Wat een présence.

De butler trok een stoel achteruit en sprak "printsessa, als het u belieft." Elouise keek op naar Carl. Die liet Elouise haar hand wegnemen van zijn arm. Voorzichtig bracht ze haar handen achter haar benen om haar jurk in bedwang te houden terwijl ze ging zitten. Traag en voorzichtig liet de butler haar zitten.

"Ser," sprak hij zonder verdere woorden. Hij had de stoel achteruit gezet zodat Carl kon gaan zitten, maar de eer om een stoel terug onder geschoven te worden is alleen voor welgestelde dames weggelegd.

Heinz moest het allemaal zelf doen.

De butler draaide zich weg van de tafel. Hij toverde ergens een fles vandaan.

"Ik kan u weinig aanbieden in wijn. Het is niet binnen de Russische cultuur om veel wijn te drinken. Ik vraag u daarom om deze fles aan te nemen, of om geen enkele fles te ontkurken." Fyodor's blik bleef vooral hangen bij Carl.

"U mag de fles kraken mijnheer Levitski."

"Pozjaluysta ser* Fyodor Alexandrovitsj." Carl kneep beschaamd zijn ogen dicht en liet zijn hoofd een ogenblik zakken. Het was macht der gewoonte geweest.

Met een sterke vuist verdween de kurk in de handpalm van de Russische butler. Elouise verwachtte ergens dat hij enkele pogingen nodig zou hebben. Dat hij zou wringen aan de kurk totdat ze na een keer of vier eindelijk zou lossen. Maar nee, met zelfvertrouwde kracht trok hij in één ruk de kurk uit de fles. Elouise stak het vervolgens op het verlies van kwaliteit. Wijn die te lang ligt verliest druk op de kurk.

Carl kreeg een bodempje ingeschonken. De butler liet hem naar etiquette uitgebreid proeven. Zodra Carl eindelijk de sip wijn binnen had trok hij zeer grote ogen. "Hmm!" liet hij onmiddellijk los. "Heerlijke wijn Fyodor Alexandrovitsj." Carl hief zijn glas voor meer en kreeg. De butler schoof vervolgens door naar Elouise.

"Printsessa?" Maar Elouise had genoeg wijn gehad de laatste dagen Vriendelijk bedankte ze. Fyodor knikte, maar kon moeilijk verbergen dat hij verbaasd en teleurgesteld was dat ze niet wilde drinken. Heinz wilde wel en kreeg eveneens een vol glas.

De butler verdween door de deur. Elouise liet haar handen in haar schoot rusten. Traag keek ze op zich heen. Nu was ze er absoluut zeker van. De vrouw die op elk portret staat, is steeds dezelfde vrouw. Het kan zelfs bijna niet anders. Elk portret toont een vrouw met diamant zwarte ogen. Geen één mens zal een adellijke dame durven afbeelden met gitzwarte ogen.

Elouise werd uit haar gedachten gehaald door het openen van de deur, het binnenrijden van een karretje en het sluiten van de deur. Op een Art Nouveau messing karretje staat een kristallen fles met doorzichtige vloeistof. Eveneens op de kar staat een porseleinen soepketel. Elouise herkende de modieuze Hongaarse bloemen, die fijn het porselein omhelzend mee in de bak oven gegaan is.

Een grote metalen pollepel steekt vanonder het porseleinen deksel uit. De butler ruimt de borden tot bij hem en schenkt vervolgens het eerste in. Vanonder het deksel, dampend in de pollepel verschijnt klare soep. Licht gekleurde bouillon met grof gesneden, plat gekookte groenten en kip.

De butler is deze keer wel tevreden met Elouises verwelkoming van de haar aangeboden etenswaren. Zodra iedereen een bord aangereikt gekregen had liet ze haar lepel in de bouillon zakken.

De soep was heerlijk. Beter zelfs dan in het gasthof. En nochtans is er aan flädlesuppe weinig dat men mis kan doen. Stilzwijgend maar met smaak werd er door het drietal gegeten terwijl de butler zich uit het gezelschap hield.

Elouise vergat zowaar waaraan ze aan het denken was.

* Alstublieft mijnheer.