"Ne yani, bu mu? Tek derdin mutlu olmak mı? Geçici bir mutluluk için her şeyden vaz mı geçeceksin? İnci, sen aptal mısın?
Ezra'nın sözlerine nasıl cevap vereceğimi bilemedim. Ancak, onun bana yüklediği zorlukların ağı dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı. Hayallerime karşı sergilediği duyarsız tavır zalimlikti. Sinirlerim gerilmişti ve öfkem beni sarmaşık gibi sarıyordu.
"Ezra, ben aptal değilim. Sadece boşanmak istiyorum, başka bir şey değil. Bunu anlayamıyor musun? bu evliligin senin için bir şey ifade etmediğini de biliyorum. Sadece basonma bu zor bişey değil."
Ezra'ya sesimi yukseltmistim ve bundan hoşnut degildi. her geçen an şakaklarında nabız atan damarları görebiliyordum. Gittikçe büyüyordu.
"İnci, ergenlik davranışlarına son verir misin? Tamam, kabul ediyorum bu bir sözleşmeli evlilikti, ama ikimizin de bundan faydası vardı. Şimdi bundan vazgeçersen bana ihanet etmiş olmuyor musun? Lütfen, bu gereksiz konuşmayı şu anda yapmak istemiyorum, gitmem gereken önemli bir toplantım var.
Bana doğru baktı ve alnıma bir öpücük kondurdu, ardından yatak odamıza doğru yürüdü. Yine söylediklerimi görmezden geliyordu. Ona saygı duyduğum için zar zor cesaretimi toplayarak söylemeye calistim ve evden kaçmaktan kaçınmaya çalışmıştım. Ama söylediklerimi ciddiye bile almadı.
Onu takip etmeye başladım. Yatak odasına doğru ilerlerken, içimde bir hayal kırıklığı dalgası oluştu. Sanki sesim susturuluyor, endişelerim yok sayılıyordu. Onun beni anlaması için kararlıydım, duygularımın derinliğini anlatabilmek için çabalıyordum.
Yatak odasına girdiğimde derin bir nefes aldım ve bir kez daha konuşmaya cesaretimi topladım. "Ezra, lütfen, beni dinlemen gerekiyor," dedim, sesim çaresizlik ve kırılganlıkla doluydu.
Bana dönüp baktı, ifadesi korunaklı ama biraz merak doluydu. "Şuan hiç sırası değil , Inci? Bu saçmalıklarinla uğraşacak kadar yoğun bir insanım " dedi , sesinde biraz iğneleme vardı. odadan bir şey alıp terk etti odayı. Ve hizli bir şekilde evi terk etti.
Susarak dönüp odadan çıktım, söylenmemiş kelimelerin ağırlığı havada asılı kalmıştı. Kırılmıştim ama içimde derin bir şekilde biliyordum ki, tanıdığım yaşamı bırakmak anlamına gelse bile, istediğim yolla çıkmak için zaman gelmişti.
Bu yaptığı beni durdurmicakti kağıdı çalışma masasına koyup, bir taxi çağırdım. Ve evi terk ettim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gölgelerin Ardında
RomanceDuvarların içinde hapishane gibi sıkışmış hissediyorum. Kendi evimde olmama rağmen burada bile yabancılık çekiyorum. Duvarlar adeta üzerime doğru ilerliyor gibi bir his veriyor. Yalnızım ve neden böyle olduğumu düşünmekten kendimi alamıyorum. Acaba...
