Amore Mio|Cenan Adıgüzel.(Tamamlandı)

sahnede başlayan aşklar sahnede devam edermiş.

"Sahnede başlayan aşklar, sahnede devam edermiş, bu masalın sonunda kimse, ayrılık olacağını bilememiş. Sanmışlar ki onların aşkı hep aynı kalacakmış.."

🎭

Başımı telefondan kaldırıp arkaya doğru yasladığımda, gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım. En sevdiğim işin beni bazen yormasına alışmıştım. Ama kafam doluyken ezber yapmaktan nefret ediyordum.

"Hazır mısın sıra bizim skeçde." diye kulise giren Ezgi'yle, başını yasladığım yerden kaldırdım.

Gözlerimi açıp baktığımda, Ezgi'yi sahne kostümüyle görmeyi bekleniyordum. Çünkü en son hazırlanan Ezgi olurdu, bu sefer en erken o hazırlanmıştı.

Sahne kostümüyle bile güzelliğini çirkinleştirememişti. Zengin bir kadını oynuyordu bu skeçte. Abartılı kıyafeti, makyajı ve sarı platin peruğuyla o role çokdan girmişti.

"Değilim ezberim eksik, kıyafetim saçım makyajım yok!" dedim sızlanarak, kulis birazdan ana baba günü olurdu. Ezgi de bunu bildiği için önceden hazırlanmıştı.

Demek ki artık geç hazırlanmayacaktı. Çünkü en son bütün ekip Ezgi'nin çığlığıyla daha da gergin olurdu.

Ya küpesi olmazdı oyuna çıkacakken ya da kostümü eksik olurdu. Son dakikaya kalmasını istemezdik çünkü herkes oyun için gergin olurdu.

Çünkü yaptığımız işi insanlara karşı yapıyorduk, ve bunun son derece kusursuz ve özenli olması ekibin bir numaralı kuralıydı.

Bir oyuncu ne olursa olsun disiplinli, işini sağlam ve özenle yapmalıydı..

"Kızım kalk o zaman hazırlanırken yaparsın ezberini."dediğinde oturduğum yerden kalktım, kostüm odasına gittiğimde Hale beni görmesiyle elini bedeline koydu.

"Aman aman en iyi oyuncu gelmiş." dediğinde güldüm, gerçekten moral verme konusunda bir numaraydı. Rolüm bir mafyanın kızı olduğu için siyah kısa bir elbise, üzerime kısa sahte bir kürk giydirdi.

Bu rolü bana Atakan vermişti. En iyi benim oynayacağımı söylemişti. Severdim Atakan'ı skeç yazmak konusunda harikaydı.

Bugün üç rolüm vardı ama, kafamda dönüp duran düşünceler beni sık boğaz ediyordu her zaman olduğu gibi.

Tekrar kulise döndüğümde herkes ufaktan telaş yapmaya başlamışlardı. Çünkü bugün çekim günüydü. Bkm Mutfak'da Çok Güzel Hareketler 2'de oyuncu olarak sahne alıyordum.

"Hayırdır ne oldu sana?" diyen sesin sahibine bakmadan, koltuğa oturup bacak bacak üstüne attım. Bunu diyen Fatma'ydı.

"Hiç yok bir şey." dedim Fatma'ya bakarak, rolü için  küpesini takmaya çalışıyordu.

"Niye geldin ki Yılmaz Hoca izin verdi sana. Sen ise ısrarla üç rol aldın. Şu an annenin yanında kardeşinin yanında olman gerekiyor." dediğinde yutkundum, orada olsam bile onun için yapacağım hiçbir şey yoktu.

Elim kolumun bağlı olması da son derece canımı sıkıyordu. Onun için bir şey yapmamak vicdanıma her geçen gün daha çok yük yükleneme neden oluyordu.