Kafamı kaldırmam ile eski arkadaşlarımı görmüştüm, geçen dövülürken kurtardıklarımı yani: Felix I.N ve Seungmin buradaydı. Bana bakıyorlardı bana en son çook küçükken pat diye yere çakılıp her yerim kanadığında böyle bakmışlardı şuan ne onlar ne de ben konuşuyordum ayağa kalktım üstümü çırptım tam arkamı dönüp gidecekken Seungmin seslenmişti;
Seungmin
-Jisung konuşabilir miyiz?
Zar zor söylemişti bu sözleri sesi titriyordu bir çocuk gibi.
Jisung
-Eğer geçen olan olay için teşekkür falan edecekseniz inanın hiç gerek yok ne teşekküre ne de başka bir şeye.
Şuan farketmiştim benim de sesim bir çocuk gibi titriyordu..
Felix
-İnan Jisung çok pişmanız o kadar pişmanız ki ne uyuyabiliyoruz ne de başka bir şey yapabiliyoruz, ne desen haklısın vur kır bağır çağır ne istersen yap söyle ama yalvarırım tekrar gitme.
Jisung
-Tekrar gitme mi!? Giden ben değildim zaten Felix beni bırakan sizlerdiniz uykuymuş başlarım uykuna yıllardır uyuyamıyorum ben ve bak hâlâ yaşıyorum bir şey olmaz yani. Benim tekrar gitme olayım olmaz hiçbir zaman terk eden ben değildim zaten ama siz lütfen terk edin beni nerden geldiyseniz oradan geri gidin çünkü artık ne yalan dinlemeye ne de yalandan gülmeye gücüm kaldı.
Seungmin
-Bak Jisung yaşadıklarının ne kadar kötü ve ağır olduğunu biliyoruz, nasıl hissettiğini anlıyoru-
Jisung
-Nasıl hissettiğimi asla anlıyamazsınız siz ne bekliyorsunuz cidden? Yılların acısını bir anda hiçe sayıp sizi affetmemi mi!? Çok beklersiniz o hâlde.
Konuşmakta zorluk çekiyordum, hiçbir şey yemiyordum Minho'dan beri ayakta durmakta bile zorluk çekiyordum. Bu sırada I.N hiç konuşmamıştı, o da cidden çok büyümüştü ben bunu düşünürken I.N bir anda üzerime gelip sarıldı sadece ağlıyor ve sıkıca sarılıyordu başta itmeyi denemiştim ama işe yaramamıştı, bende pes etmiştim şuan sadece öylece duruyordum.
I.N
-Hyung ne desen haklısın, berbat insanlarız; seni asla anlayamadık, sana bir pislik gibi davrandık her şeyinin yok olduğunu bilmemize rağmen bir de biz seni terk ettik berbat insanlarız. Seni asla tek bir gün bile bırakmak istemedik biz, Minho hyung senin birini öldürdüğünü bizim de hayatlarımızın tehlikede olduğunu söyledi, beni aradığın gün ders yapıyordum bu yüzden sonra bakarım dedim ardından Minho hyung mesaj attı az önce anlattıklarım ve senden uzak durmamız gerektiğini söylüyordu, başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü, cidden kötü bir şey yaptığını sanmıştım korkmuştum ama bize zarar vermeyeceğinide biliyordum. Senin yanına gelmek için hızlıca aşağı indim orada annem ile karşılaştım, beni ağlarken görüp endişelendi ne oldu diye sordu, anlatmak istemedim çünkü o zaman senden uzak durmamı sağlıyacaktı, cevap vermedim ve uzaklaşmaya çalıştım ama annem elimdeki telefonu aldı ve hızlıca zaten açık olan mesajları okudu; beni gruptan çıkardı, kapıyı kitledi, telefonuma el koydu ve gitmeme engel oldu. Çok yalvardım ama izin vermedi onun yerine uzun bir ceza verdi bana, kendi hayatımı tehlikeye atıyorum diye, cezam bittikten sonra seni aradım aramasına ama asla bulamadım. Yıllarca öldüğünü düşünüp kendimi yiyip bitirdim ama sonra gece karşımıza çıktın o an koşup sarılmak istedim ama bacağıma zarar vermişlerdi ayağa kalkamadım, arkandan seslenmeye de gücüm yoktu. Şimdi hyung şimdi kararını ver hepimize attığı mesajları, ailelerimiz bizi engellemesini göz önünde bulundur. Yalvarırım en başından beri suçumuz var ama ana suçlu biz değiliz yalvarırım bize bir şans ver.
Ağlarken konuşması resmen içimi parçalamıştı, yutkunamamıştım. Sanki yıllardır çektiğim acılar bir hiçmiş gibi ağzımı açmıştım.
Jisung
-Peki, bundan sonra beni bırakmayın.
Enayi yazarın enayi karakteri slayyyy arkideşler sonraki bölüm Minho anlatcak biraz da bakalım neler düşüneceksiniz
