Co się dzieje, Peter? // Chat Marvel Wrong Number Pt2 // irondad

15. kłótnia

Peterek: wkurzyliście mnie strasznie

Peterek: zajmijcie się swoim życiem a nie moim

Peterek: to ile będę jadł i co będę jadł jest moją sprawą, nie waszą

Peterek: możecie też przekazać May, żeby nie grała teraz takiej cudownej bo przez ostatni miesiąc miała mnie głęboko w dupie

Nat: Peter, my to robimy bo się o ciebie martwimy

Nat: możesz tu przyjść i porozmawiać o tym co się stało?

Peterek: nie chce dziś z nikim rozmawiać

Peterek: odczepcie się i dajcie mi spokój.

Nat: zostawiłeś tu psa.

Peterek: super, już po niego idę:)

Peterek: On jedyny nie będzie mógł się do mnie przypieprzać 🤷🏻‍♂️

~ godzinę wcześniej ~

Po rozdaniu prezentów, wszyscy zasiedli ponownie do stołu, aby porozmawiać i pojeść ciasta upieczone przez Bucky'ego i Rogersa.

— Mhm, to brownie jest świetne. A ty co myślisz Pete? — May spojrzała na nastolatka, przed którym stał wciąż pusty talerz. — Nie no zaraz, czemu ty nie jesz?

— Co? Ah, nie jestem głodny. — odpowiedział z lekkim uśmiechem. Nie wiedział, że były osoby, które większą część kolacji wpatrywały się właśnie w niego.

— Czym się tak najadłeś? Całą kolacje zjadłeś może z 4 pierogi. — Steve spojrzał na niego zdumiony, a Tony powoli przeniósł wzrok na nastolatka. Natasha obróciła głowę w jego stronę.

— To prawda, Peter? — Spytała powoli Romanoff.  Parker spojrzał na nią z rozdziawionymi ustami. Pokręcił przecząco głową. — Nie? To co jeszcze zjadłeś?

— A co was to interesuje? — Spytał wkurzonym tonem. — Nie powinniście się wtrącać w nie swoje sprawy. Jem jak każdy inny.

— Tak? To zjedz, proszę kawałek jakiegokolwiek ciasta. — Stark spojrzał wymownie na Parkera, gdy ten siedział w bezruchu. Pokręcił głową. — No widzisz, Pete. Nie jesz jak każdy inny.

— Jem! To, że tego nie widzicie, nie jest moją winą! — Wykrzyknął zdenerwowany.

— Ale tego nikt nigdy nie widzi! — krzyknęła May, patrząc na Petera.

—  A ty skąd niby możesz to wiedzieć, jak od ostatniego miesiąca nawet cię nie widziałem? — May otworzyła usta, ale nie wiedząc co powiedzieć od razu je zamknęła.

— To prawda Peter? Głodzisz się? — Loki spojrzał na niego zmartwionym wzrokiem, a gdy chciał położyć swoją rękę na dłoni Parkera, ten odepchnął go, wstając wzburzony. Oczy miał całe we łzach, ale żadna nie potoczyła się na jego policzku.

— Zajmijcie się swoim życiem. — Warknął wychodząc z pomieszczenia, w którym panowała teraz niekomfortowa cisza.

Peter wszedł do swojego pokoju i głośno trzasnął drzwiami. Łzy automatycznie poleciały mu po policzkach, a oddech z sekundy na sekundę stawał się coraz szybszy. Brakowało mu powietrza. Potrzebował oddychać. Dusił się łzami. Chwiejnym krokiem podszedł do okna, poczym otworzył je na oścież, ale to niewiele dawało.

— Oddychaj Pete. Wdech... — Mówił do siebie chcąc powstrzymać opanowujące go emocje. — I wydech...

Powtórzył tą czynność kilka razy, poczym usiadł na łóżku i sięgnął po telefon. Pomimo, że łzy wciąż ciurkiem wypływały mu z oczu, oddychał już miarowo, a ręce nie drżały tak jak przed chwilą. Wysłał kilka wiadomości na grupę, poczym zamknął okno czując mróz który dostawał mu się do pokoju. Wrócił na łóżko i odpisał na wiadomości Natashy.

Poraz kolejny wkurwiony wyszedł z pokoju, I nie patrząc na nikogo zabrał do pokoju psa. Znów trzasnął drzwiami, a średniej wielkości Bull Terrier wskoczył mu na łóżku gdzie wygodnie się położył. Parker usiadł obok zwierzaka.

— Trzeba wymyśleć Ci imię, co? — Mruknął drapiąc psa za uszami. — Nie wiem nawet, czy ty jesteś chłopem czy babą. — Mruknął. Nie chciał tego sprawdzać, ale musiał. — Okej, baba.

Peter wciąż drapał psa za uchem, co najwidoczniej jej się podobało.

— Co powiesz na... Dina? — Peter w dziwny sposób zauważył, że mina jego pupila zrzedła. — Noon? Okej też nie. To co powiesz na... Tessa? — Zadowolona mina psa powróciła. — Okej, czyli Tessa. Ładnie w sumie.

Wybiór imiona dla Tessy lekko poprawił mu humor, ale nie na tyle aby zapomnieć o wcześniejszej sytuacji. Poraz kolejny pogłaskał Tesse po głowie, zszedł z łóżka i poszedł w kierunku biurka, na którym leżały jego słuchawki. Sięgnął po nie, a przed założeniem ich na uszy ubrał na siebie dwie bluzy. Włożył słuchawki na głowę, sięgnął po dwa koce i spokojnym krokiem ruszył w stronę w drabinki stojącej w jednym z kątów jego pokoju. Otworzył klapę, wrzucił koce na dach, a potem sam na niego wszedł.

Gdy tylko pojawił się na zewnątrz, biały puch leciał mu prosto w twarz. Na dworze nie było bardzo zimno, lecz padający śnieg na pewno dodawał chłodu. Peter spokojnym krokiem podszedł do krawędzi budynku i rozłożył jeden z koców. Usiadł na nim, a chwile później opatulił się drugim.
Wyjął telefon z tylniej kieszeni I połączył się ze słuchawkami przez Bluetooth. Włączył aplikacje Spotify i wybrał jedną z najczęściej używanych playlist. Do jego uszu dotarł tekst piosenki " Young " od Vacations.

— Another days goes by
And where was I?
Didn't think i'd still be here
Just to make things clear
What's the use?
Im not talking sense
Call it a ruse
On myself
I wanted to go
I wanted to say — śpiewał pod nosem.

Nie zapamiętał, ile siedział jeszcze na dachu, ale napewno długo. Bardzo przemarzł, więc gdy wrócił do pokoju odłożył rzeczy w kąt pokoju i poszedł wziąć gorącą kąpiel.

Później już nie dotykał telefonu, podłączył go do ładowarki i położył się spać.

Peter niestety nie mógł powiedzieć, że się wyspał.

~~~~~
Ciekawe co się stało że Peterek się nie wyspał🤔🤔