Povej mi Katrina, me sploh rada imaš || Bojan Cvjetićanin fanfiction

Rozdział XI

Siedziałam w swoim pokoju ze słuchawkami w uszach, słuchając muzyki i płacząc.

Dlaczego Bojan mi to zrobił?

W końcu o 23:00 stwierdziłam, że spróbuję zasnąć. W końcu mi się udało chwilę po 1:00.

Obudziłam się o około 12:00. Wstałam z łóżka i podeszłam do lustra. Wyglądałam tragicznie. Poszłam do łazienki wziąść prysznic. Gdy skończyłam się myć, ubrałam jakieś dresy i wróciłam do pokoju.

Nie miałam zamiaru wychodzić z tamtąd do końca dnia.

Nagle usłyszałam dzwonek w telefonie. Wyświetlił mi się numer Bojana. Od razu zebrały mi się łzy w oczach. Postanowiłam, że nie odbiorę.

Co by mi to niby dało? Nic.

Po chwili przestał dzwonić i nawet nie próbował dzwonić jeszcze raz.

W końcu po jakimś czasie zrobiłam się głodna więc zeszłam na dół żeby coś zjeść. Gdy już byłam na dole zauważyłam coś bardzo dziwnego.

Kris siedział z Bojanem na kanapie i rozmawiali.

Od razu gdy zobaczyłam byłego, odwróciłam się i chciałam wracać do swojego pokoju ale Kris mnie wcześniej zauważył.

- Katrina! - zawołał mnie - Chodź do nas. Musimy pogadać.
- Niby o czym mam z nim gadać? - gdy to mówiłam wskazywałam palcem na Bojana - Z tym chujem nie mam o czym gadać! Zerwał ze mną. To koniec...

Zauważyłam, że Bojana zabolały moje słowa, ale miałam na to wyjebane. Odwróciłam się w stronę schodów i zaczęłqm po nich wchodzić.

- Kochanie... - odezwał się Bojan, a ja spojrzałam an niego - Błagam... Pozwół mi wytłumaczyć.

Westchnęłam i usiadłam obok mojego brata od tej strony gdzie nie siedział Bojan.

Oczywiście nie mogło być tak łatwo.

- Kris, czy mógłbyś zostawić nas samych? - spytał Bojan, a Kris pokiwał głową i poszedł na górę - Dziękuje.

Bojan odwrócił się do mnie i przysunął się bliżej, chwytając moje ręce. Ja od razu zabrałam je od niego.

- Czego chcesz, Bojan? - starałam się być poważna, ale w oczach miałam łzy, które starałam się ukryć - Czemu tak bardzo chcesz ze mną porozmawiać? Przecież zerwaliśmy.
- Słuchaj... - zaczął Bojan - Wytłumaczę ci wszystko. Opowiem jak to się stało. No więc... Przyszła do mnie Sara... Ona... Zaczęła grozić mi, że zabije cię jak z tobą nie zerwę. Dlatego napisałem tą wiadomość. Później planowałem ci wszystko wyjaśnić, ale nie odbierałaś telefonu. Bałem się, że coś sobie zrobiłaś, a to by była moja wina... Właśnie dlatego postanowiłem tu przyjść. Opowiedziałem to wszystko Krisowi, a on powiedział, że muszę tobie to wytłumaczyć. Mam... Mam nadzieję, że mi wybaczasz...

Sara. To wszystko robota tej kurwy.

- T-tak... Wybaczam. - powiedziałam, a on zareagował uśmiechem - Ja też cię przepraszam za to jak się zachowałam wcześniej.

Bojan przysunął się bliżej do mnie i przytulił mnie.

- Kocham cię, Katrina... - rzekł, przytulając sę do mnie - Naprawdę cię kocham. To jak? Będziemy znowu razem? Proszę...
- Tak! Będziemy! - krzyknęłam - Ja też cię kocham, Bojan.

I wtedy zbliżyliśmy się do siebie i się pocałowaliśmy.

Tęskniłam za tym...

Oderwaliśmy się od siebie i patrzyliśmy się na siebie z uśmiechami na naszych twarzach.

Jednak moje życie się nie jebie. Jednak mam osobę, która mnie kocham. A ja kocham jego...

- Dobra - odezwał się Bojan - Niestety muszę iść coś załatwić. Ale możemy się spotkać wieczorem. Co ty na to?
- No spoko. - odrzekłam - U ciebie?
- Wszystko ci napiszę. O 19:00 się spotkamy. Może być?
-  Tak. Może być.

Wtedy Bojan wstał i poszedł załtwić co miał do załatwienia.

Witam! Oto kolejny rozdział. Postaram się pisać jak najczęściej. Mam nadzieje, że wam się podoba. Zapraszam też do komentowania. Żegnam!