Το ειπε τόσο χαλαρά λες και είναι φυσιολογικό να μου μιλάει έτσι.
Μα πως τολμάει; δεν φτάνει που με καθυστέρησε το πρωί, με καθυστερεί και τώρα σκήβω το κεφάλι μου στο τραπεζάκι και προσπαθώ να ετοιμάσω τον καφέ
«Το πρώτο θα είναι έτοιμο σε λίγο»
«το δεύτερο ..;»
«το δεύτερο....................ξέχνα το»
Η κόρα έχει μείνει να μας κοιτάζει,
«γνωρίζεστε ;»
απαντάω βιαστικά
«οχι»
Και εξίσου γρήγορα απαντάει εκείνος μετά από μενα
«οχι ακομα...αλλά μπορούμε να γνωριστούμε τώρα, τι λες;»
Με κοιτάει με ένα πλατύ γλυκό χαμόγελο και κάνει κίνηση να μου δώσει το χέρι του για χειραψία. Τι κόλλημα έχει φάει ;
Δεν ανταποκρίνομαι συνεχίζω κανονικά την δουλειά μου.
«Με λένε Felipe αλλά μπορείς να με φωνάζεις απλα Fill , το όνομα σου;»
Αντιλαμβάνετε πως δεν πρόκειτε να του δώσω το χέρι μου, έτσι μαζέβεται λίγο αλλά δεν φαίνεται να τα παρατάει.
«Δε θα μου πεις το όνομα σου ;»
«Οχι δεν χρειάζεται να το ξέρεις »
Και τότε έρχεται απότομα η ροσελ προς το μέρος μας και με φωνάζει
«Ελίζα χρειάζεστε μήπως κάτι να σας φέρω; Τελείωσα με τα σνακ»
Είναι ανάγκη ΠΑΝΤΑ να έρχεται την πιο ακατάλληλη στιγμή; ... ίσως να μην καταλάβαινε ο Fill σε ποια από τις δυο μας αναφέροταν ( επειδή ημουν μαζι με την κόρα) αλλά όχι κοιτουσε ξεκάθαρα εμένα ηταν ολοφάνερο, Γαμωτο.
«Ώστε Ελίζαμπεθ λοιπόν..., ενδιαφέρον»
Μα τι ενοχλητικός
«Το όνομα μου είναι Ελίζα όχι ελίζαμπεθ και αν δεν χρειάζεστε κάτι άλλο, σεβάσου ότι εργάζομαστε και μας καθυστερείς»
Η κόρα γνεφεί στην ροσελ ότι είμαστε εντάξει και μετά μου ρίχνει ένα βλέμμα σαν να θέλει να μου τονίσει οτι πρέπει να είμαι ευγενική και να χαμογελαώ.
Δίνω τον καφέ στον διπλανό του
«Ευχαριστω, με Λένε Στιβ»
Γνέφω ευγενικά και παμε να φύγουμε, έχουμε ακόμα μισό αεροπλάνο να εξυπηρετήσουμε.
Τότε ακούω την φωνή του Fill
«Χάρηκα που μιλήσαμε, Ελίζαμπεθ»
Αλλά θα κάνω πως δεν το άκουσα αυτο.
...
Όταν τελειώσαμε πήγαμε ξανά πίσω στην καντίνα, ήρθε η ώρα να τσιμπήσω κάτι.
Αλλά εννοείτε οτι η ροσελ δεν με αφήνει στην ησυχία μου και τωρα έχει υποστήριξη και την κόρα.
«Νόμιζα πως χάλασε το ξυπνητήρι σου.. αλλά άλλα είδαν τα ματάκια μου, γιατί μας λες ψέματα;»
«Δεν ειπα ψέματα έτσι είναι»
«Και τότε τι γίνετε με αυτόν;»
Με ρωτάει υπερβολικα απότομα και σκέφτομαι λίγο πριν της απαντήσω
«τίποτα δεν γίνετε το πρωί τον γνώρισα.. ας πουμε, 🤷♀️ έτυχε να πέσει πάνω μου όταν προσπαθούσα να βρω τα γραφεία»
«Ναι..»
Λένε και οι δύο παρακολουθώντας με, με προσμονή
«Αυτό και τώρα έτυχε απλα να βρεθούμε στην ίδια πτήση ...»
Πηρα γρηγορα ενα ποτήρι στα χερια μου το γέμισα μεχρι πανω με νερο και ξεκινησα να το κατεβαζω μονορουφι
«Αχ τι ρομαντικό! Και πολύ ωραίος δεν είναι; Ψηλός καλοντυμένος με κάστανα μαλλιά και βλέμμα ολο υποσχέσεις ..»
Λέει η ροσελ με βάθος στη φωνή της καθώς ακουμπάει στο πάγκο και προσπαθεί να τον περιγράψει από το λίγο που τον είδε.
παραλίγο να με πνιξει αρχιζω να βηχω και καλιπτω το στομα μου για να κρυψω την αιδια στο προσωπο μου
Χαζομάρες
«Με τιποτα»
Της απαντάω ειρωνικά ελπίζοντας πως θα σταματήσει επιτέλους αυτή η ανάκριση.
«Εσένα σου άρεσε ; Ελιζα ;»
πεταχτηκε και η Κορα
Μα σοβαρα δεν ηταν αυτονοητο αυτο?
«Όχι»
///
Στην υπόλοιπη πτήση τα πράγματα κύλισαν ομαλά δεν είχαμε πολλές αναταράξεις.
Οταν επιτέλους φτάσαμε και ακουμπήσαμε έδαφος γέμισε το αεροπλάνο με χειροκροτήματα από τους επιβάτες και τεράστια χαμόγελα, είναι πάντα η αγαπημένη μου στιγμή.
Ανοίξαμε τις πόρτες, σταθήκαμε όλες δίπλα και αποχαιρετούσαμε τους επιβάτες καθώς έβγαιναν με τη σειρά.
Καθόλη την υπόλοιπη πτήση δεν ήρθα σε επαφή μαζί του ακόμη και όταν ήθελε να ζητήσει κάτι έλεγα σε μια από τις συναδέλφους μου να τους εξυπηρετήσει.
Αλλά τώρα... ουφ αποχαιρετάμε πάντα με χαμόγελο, δεν πιστεύω ότι θα προσπαθήσει να μου πιάσει κουβέντα και να σταματήσει όλη τη σειρά.
«Θα σε ξανά δω ;»
με ρωτάει απλά και συνάμα γεμάτος ελπίδα;
«Δεν νομίζω»
Του απαντησα όσο πιο όμορφα μπορουσα , εξαλου αυτη ηταν και η αλήθεια
Παρόλ αυτά όμως δεν κατεβηκε εμεινε ακίνητος να με κοιτάζει...
και εγω τον κοιτουσα....
Μα τι σκατα παθαίνω;
Τότε τον σκουντάει ξαφνικά ο φίλος του, έπεσε πάνω του βασικά και χάνουμε οπτική επαφή, πως είχε πει ότι τον λένε; Στιβ νομίζω ; μάλλον
«Έλα φίλε πρέπει να φύγουμε κάποια στιγμή, καρφώνεσαι το ξέρεις έτσι ;»
Ο Fill τότε κατεβαίνει και ο Στιβ με χαιρετάει, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλι του.
YOU ARE READING
Love is in the πτήση 124
Romance«Τελικά μάλλον ήταν γραφτώ μας να ξανά συναντηθούμε» Η Ελίζα έχει πετύχει τους στόχους της και όλα όσα ονειρεύεται ή τουλάχιστον αυτο πιστεύει... Είναι αεροσυνοδός σε αεροπορική εταιρεία και ταξιδεύει σε όλο το κόσμο, έχει δουλέψει σκληρά για να π...
