Geleceğin Kahramanları

1

Herkese sselamm!

Yazım hataları olabilir şimdiden kusura bakmayın.

İlk bölümü uzun yaptım biraz 🤏🏿Neyseee, iyi okumalar!

Başlama tarihii...👽

$$$

Yeni lisemde öğretmenlere denk gelmemeye çalışarak kuzeninim sınıfını arıyordum, aslında kaçıncı katta olduğunu söylemişti ama unuttum...

Peki öğretmenlere neden mi denk gelmemeye çalışıyorum?

Yaz ayında olduğumuz için üstüme okul forması dışında hiç bir şey giymemiştim. Ve telefonu teslim etmem gereken yerde teslim etmemiştim. Zaten iki kere yakalanmıştım ve öğretmenler odasından geri çaldım.

Eğer bir daha yakalanırsam bu sefer ceza yiyeceğim. Dedemin haberi olursa biterim. Biterim çünkü bir yaramazlığımı daha görürse tüm harcamalarımı kesecekmiş beyefendi.

Gerçi umurumda olmaz, ben yine bir yolunu bulurum.

Biliyorum, biliyorum çok farklı bir insanım...

Biraz kendimi tanıtayım o zaman. Ben Yağmur, Yağmur Alaca. 17 yaşındayım. Ünlüyüm, zenginim ayrıca ailem dışında kimsenin bilmediği özel güçlere sahibim.

Her an her yerden beni iki kere yakalayan Gülay hoca çıkabilirdi ve ben eteğimin cebinin içindeki telefonu belli etmemeye çalışarak hızlı hızlı merdivenleri iniyordum. 11/C'yi arıyorum şu an da.

Merdivenleri inince arkamı döndüm yani merdivenlere doğru. 'Bir hoca geliyor mu?' Diye bakıyordum merdivenlere. Yavaş yavaş arkama doğru adımlıyordum aynı zamanda. Tam arkamı dönüp upuzun koridorda 11/C'yi aramaya başlayacaktım ki, bir vücuda çarpmamla geriye sendeledim. Yapılı bir vücuda.

"Ahh!" Kafam acımıştı ayol!

Kafamı kaldırıp kızgınca çarptığım kişiye baktım. Çarptığım kişi ultra yakışıklı bir çocuktu tek elinde telefon diğer eli siyah okul pantolonunun cebindeydi.

"Fanculo! (siktir!)" sessizce ağzımdan çıkan tek kelime buydu. O da anlamamış şeklinde bana bakıyordu. İtalyanca bilmemesi onun suçu.

Yakışıklı olabilir ama kimse bana çarpamaz, ayrıca benim ödüm bokuma karışırken bu ne rahatlık canım!

"Ne yapıyorsun sen ya! Önüne baksana!" Dedim ani sinirle.

"Geri geri yürüyen de bendim zaten." Dedi.

"Peki sen nasıl benim sana doğru geldiğimi görmene rağmen bana çarptın, ayrıca okul babanın mı? Nasıl bu kadar rahatsın?" Dedim elindeki telefonu ima ederek.

Nefes verdi ve işaret parmağıyla cebimi göstererek konuştu;

"Tek rahat olan ben değilmişim." Dedi.

Yakalandım... o kadar belli oluyor muydu lan! Rezil oldum çocuğa rezil!

"Ve okul babamın değil ama dedemin."