Onder Eén Dak

Hoofdstuk 1

Moe klimt Matthy uit zijn kant van het bed, zijn man nog in een diepe slaap. Hij kleed zichzelf aan en na het poetsen van zijn tanden vind hij dan ook al snel de weg naar het koffiezetapparaat.

Nog wakker wordend vult hij een schaaltje met yoghurt en muesli voor zichzelf. Het bakje koffie pakt hij van onder het apparaat en gaat aan het kookeiland zitten.
Vol verbazing als zijn oudste zoon de achterdeur achter zichzelf sluit.

"Waar kom jij vandaan?" Zonder zich om te draaien neemt de blonde tiener een diepe zucht. "Van wat vrienden, ik was de tijd vergeten." De geur van alcohol en rook sterk om de lange puber hangend.
"Je stink vreselijk naar de rook en drank, Milo." De jongen in kwestie draait zich om en kijkt zijn vader emotieloos aan. "Wat wil je dat ik er aan doe? Jij gaat toch weer werken, het is net of je niet eens bij ons wilt zijn. Waarom zou ik daar om geven dan?" Zonder zijn vader de tijd te geven om te reageren, loopt hij snel naar zijn kamer.

De yoghurt die net nog prima smaakte,is gelijk een stuk minder lekker. Hij moest echt met zijn man in gesprek over hun oudste zoon.

Met een akelig gevoel in zijn lichaam schept hij de rest van het bakje leeg in de prullenbak. De koffie giet hij in een paar slokken naar binnen en pakt vlug de autosleutels van zijn vaste plek.

//

"Dokter het Lam! U moet nu meekomen naar de spoedeisende hulp! Een tiener met alcohol vergiftiging!" Alsof de wereld stil komt te staan moet hij dit nieuws eerst even tot zich laten komen.
Alle scenario's vormen een plekje tussen de drukte in zijn hoofd. Als de dokter aankomt op de spoed en een 17 jarig meisje aantreft, voelt hij een stukje opluchting; ondanks dit natuurlijk nog steeds verre van oké is.

"U zag nogal witjes net dokter het Lam, gaat alles oké met u?" Vraagt zijn rechterhand in deze spoedzaak. Hij knikt wat afwezig en laat zijn ogen op het jonge meisje vallen. Dit had zijn zoon kunnen zijn; alsof hij met zijn neus op de feiten wordt gedrukt.

Enkele uren later en weer wat overuren op zijn naam. Maakt hij zich klaar om naar huis te gaan, eindelijk terug bij zijn gezin die hij zo mist.

Als hij nog niet eens een voet binnen zet wordt de vader van 3 al om de nek gevlogen door zijn jongste en middelste zonen. Hij houdt beide jongens stevig beet en geeft ze een kus op hun wang.
Op de hiel gevolgd loopt hij de keuken binnen waar zijn man het eten aan het bereiden is.

"Hey schat, hoe was werk?" Vraagt de oudere van het stel als hij zijn man een kusje geeft. Al schouders ophalend kijkt hij naar hun oudste die met zijn hand op zijn wang naar de tafel staart.
"Wij moeten vanavond even praten over Miel..." fluistert hij tegen zijn man die snel knikt, ook merkend dat er meer speelt.

"Iedereen aan tafel!" Roept Raoul luidkeels als hun jongste aan komt rennen met een grote glimlach. "Papa zo lekker kookt hebben! mmmm dankjewel papa!" Raoul omhelst het kleine mannetje en geeft hem een kus op zijn wang. "Dat is zo lief van jou jongen, bedankt."

"Ik heb helemaal geen honger." Zucht Milo als hij zichzelf bevrijd tussen zijn vader en jongste broertje en richting zijn kamer gaat. De stilte hangt enorm aan de eettafel, niemand durft hem te breken. "Milo drietig...?" Het onschuldige stemmetje van Rob laat de harten van beide vaders maar ook Koen breken. Hij zag zelf ook wel dat er iets aan de hand was met zijn oudere broer.

"Zal ik even proberen of hij met mij wilt praten?" De stilste van de 3 jongens staat op en wacht op goedkeuring van zijn vaders. Raoul knikt langzaam en laat hem naar boven gaan.

Met een kleine klop maakt Koen de deur van zijn oudere broer open, "Miel?..." Hij kijkt naar zijn voorbeeld; de jongen waar hij zoveel van heeft geleerd en om geeft. Zijn lieve grote broer die zich anders gedraagt dan voorheen, zit op zijn bed met zijn handen op zijn ogen. Zachte snikken verlaten de jongen zijn mond. Langzaam loopt hij naar het bed en zet zichzelf naast de tiener.

"Het gaat niet zo lekker hè met je?..." Milo laat zijn handen op zijn schoot vallen een kijkt zijn jongere broertje pijnlijk aan. "Ik voel me zo slecht Koen." Als geniaal idee bedenkt Koen naar zijn bedje te rennen en zijn favoriete knuffel te pakken, vlug rent hij terug naar zijn grote broer en drukt deze tegen zijn borst. "Ik denk dat je even moet knuffelen met Dino, die helpt mij ook als ik verdrietig ben." Met een kleine glimlach ziet hij zijn broer de knuffel dicht bij zich houden.

"Ik weet gewoon niet wat ik fout doe." Snikt de oudere jongen als hij hard in het pluche beestje knijpt. Koen legt zijn hand op de schouder van zijn broer en wrijft geruststellend. "Ik hou van jou en ben heel erg trots op jou Miel." Elk woord gemeend, geeft hij een kus op zijn wang.