Onder Eén Dak

Hoofdstuk 7

Heel lang mocht het geluk niet duren voor de 16 jarige. Zijn adem stokt in zijn keel als hij met wazig zicht kijkt naar de chat met zijn vriend, hij heeft hem gezegd hoe slecht hij zicht voelt. Rutger duidelijk gelijk in de stress toen hij het berichtje binnenkreeg.

Zo werd hij gewoon wakker, gewoon verdrietig, gewoon moe, gewoon zielig.

Dat is wat hij zich voelde; zielig. Niet uit medelijden met zichzelf, juist als ergernis naar zichzelf. Dat hij zich weer niet fatsoenlijk kon gedragen en weer zijn stem moest verheffen tegen zijn lieve vader, die zo zijn best doet voor zijn zonen. Hij kon het gewoon niet, niks leek hem goed te laten voelen. Hij heeft echt geen idee waarom hij zich zo moet voelen.

Zijn vader heeft hij voor werkelijk alles uitgescholden en is toen met grote passen op zijn kamer beland. En daar zit hij nu, verslagen en boos op zichzelf.

Met weinig woorden heeft hij zijn vriend proberen uitleggen wat er gebeurde en hoe het allemaal zijn schuld is. De jongen gelijk geschrokken en onderweg naar het huis van zijn vriend. Dit was een moment om te verbreken wat Milo zijn regels en wensen waren, dit ging om de mentale gezondheid van zijn vriend waar hij echt wel 100 mee wilt worden.

Het horen van de deurbel brengt Milo dan ook in een de vries-modus, hij staat op slot en probeert te luisteren wat er beneden gaat gebeuren. Het duurt dan ook niet lang voordat Milo de stem van zijn vriend vanaf beneden hoort, het is duidelijk te horen dat hij flink in de stress zit.

Beneden is Matthy ook net thuis gekomen en kijkt verward naar zijn stagiair die bij zijn voordeur staat. "Rutger? Is er iets?" Als de 18 jarige de bezorgde ogen van zijn stagebegeleider ziet begint hij te huilen. Ook voor hem is er een moment van breken, al maanden probeert hij ervoor te zorgen dat alles goed gaat met Milo. Dag in en dag uit maakt hij zich zorgen of Milo er nog zou zijn de volgende ochtend. Alles op alles zet hij om zijn vriend gelukkig te maken. Hij dacht echt dat hij dat kon.

"Ik maak me zoveel zorgen om hem." De luide snikken breken de beide vaders aan de voordeur die nu rustig gesloten wordt. "Doe maar even rustig maatje, het komt allemaal goed." Raoul al de tranen van de jongen wegvegend. "Ik zal even kijken of Milo naar beneden wilt komen."

Net als Raoul aanstalten maakt om de trap op te lopen ziet hij Milo al staan, de boze blik in zijn ogen verdwenen. Enkel verdriet is terug te vinden.

"Papa ik ben echt een grote eikel, naar jou en Rut en ook naar pap. Ook Koen en Rob zijn de Sjaak door mijn streken en daden." Zijn stem klein en gebroken.

"Lieverd kom is hier..." Hij opent zijn armen voor zijn zoon die er bijna direct in valt, snikken en gejammer vult de hal.

Het ontgaat Matthy niet dat de ogen van Rutger moeilijk en gebroken naar zijn zoon kijken. Alsof hij zich zo groot probeert te houden om de arme jongen niet nog meer te breken.

Het is niet iets wat hij kan voorkomen, Milo voelt zich gebroken. Hij probeert alle kleine stukjes aan elkaar te lijmen, zijn lieve woorden als een tape om zijn vriend heen. Het lijkt niks te doen. Hij sluit zich af en lijkt verder weg te zakken in zijn eigen wereldje, het wereldje wat de ogen van beide vaders nog verder doet openen.

Ze hebben hun oudste al meerdere malen gevraagd om met iemand te praten. Hoelang gaat het duren tot ze hem onder dwang moeten laten helpen?

"Oh Miel..." Rutger zijn woorden breken als Raoul rustig de tredes afloopt met Milo dicht aan zijn zijde geklemd.
"Je mag echt boos zijn op me, ik ben het ook." Hij schud zijn hoofd naar de jongen die hij zo lief heeft en neemt hem snel in een knuffel.
"Ik kan nooit boos op jou zijn, je betekent alles voor me." Meer dan die zin had Milo niet nodig om - nogmaals - te breken in de armen van zijn vriend. "Ik hou zoveel van jou." De woorden amper een fluister, wel duidelijk genoeg om na te drukken hoeveel de jongere jongen om zijn vriend geeft.
"Ik ook zoveel van jou Miel, zo ontzettend veel."